Читать книгу: «Абылай хан. Сабалақ», страница 3

 
 
 
Төлеге Бөкең қонды қайта басып,
Аңғал батыр, олжаға көңілі тасып.
Жорыққа Сабалақты жібермекке,
Бименен үйге қайтты уағдаласып.
 
 
Жаз шықты жер жүзінің қары еріп,
Бөгенбай жіберіпті хабар беріп.
Жаратып Нарқызылды баптап алып,
Жолықты бара жатқан қолға келіп.
 
 
Байлаған жымыра тымақ боз балалар,
Күн туды ақ сүңгіні қолына алар.
Кəпірден өлсек шаһит боламыз деп,
Еш адам көрінбейді жанын аяр.
 
 
Екі қол ерте келді қарсыласып,
Ер еріккен сықылды, қорқақ жасып.
Бір кезде жекпе-жек деп, дабыл салды,
Əрі-бері төбелесіп, араласып.
 
 
Бұл жолы қазақ кегін алмақ еді,
Ерініп, үйде кісі қалмап еді.
Ақтабан шұбырынды елді шапқан,
Қоңтажы-Церен деген қалмақ еді.
 
 
Қалмақтан батыр шықты бір қасқа атты,
Қазақтың батырларын көп қиратты.
Жүремете онды алды жекпе-жекте,
Оған қарсы баруға жан шықпапты.
 
 
Қазақтың бір қысылып қалған жері,
Қалмақтың жекпе-жекте алған жері.
Əбілмəмбет ақырды қолға қарап,
Құрыған ба шіркіннің арманды ері.
 
 
Бөгенбайдың құр ғана сүлдері құр,
Егде тартқан соғады кеудесі құр.
Сабалақ киім, шешіп қам қылады,
Алла деп бұл сапарға барайын бір.
 
 
Жетелеп аттан түсіп ханға келді,
Жап-жас бала екенін халық көрді.
Аллаға, аруаққа сиынайын,
Қол жайып батиха бер маған деді.
 
 
Ызамен жауға қарап, ұртын шайнап,
Оң жеңін босатады, белін байлап.
Ысқырып аты-дағы жер тарпиды,
Дегендей тез жүрейік сөзді қойлап.
 
 
Қол жайып бата берді Əбілмəмбет,
Жұрт тұрысты шуылдап а Құдайлап.
Қолда найза, белінде қанжары бар,
Топтан шаба жөнелді «Абылайлап».
 
 
Қасқа атты қарсы шықты бұған қалмақ,
Жан екен бір кісіге о да салмақ.
Жыңғылдай өзі дағы горуд екен,
Қайласыз қиын екен күшпен алмақ.
 
 
Ол заманда кезексіз ұрысқан шам,
Не қылса да біреуін түртті қой қан.
Қалмаққа кезек беріп қарап тұрды,
Батырым күшің болса қалма деп хан.
 
 
Антұрған аямады тура салды,
Əбілмансұр Аллаға көп жалбарды,
Сауыттың бір қабатын сындырды-да,
Найза ұшы денеге сəл өтпей қалды.
 
 
О да берді кезегін шыдап тұрып,
Толғады ши-бөрінің басын бұрып.
– Я жар бол қанішердің аруағы, деп,
Қалмақты өндіршектеп қалды ұрып.
 
 
Жығылды өне бойы қанға батып,
Салған соң найза үшін қорқыратып.
Сүйекке қалмақ жақтан кісі шапты,
Барабан өз заңынша даңғырлатып.
 
 
Он кісі қалмақ келіп төбелесті,
Екі жақ ұран салып дүрілдесті.
Өңгеріп құтылмастай болғаннан соң,
Ұстап ап айдарынан басын кесті.
 
 
Басты байлап алды да айдарынан,
Атын да алды тастамай сайманынан
Бұрынғы Сабалақ деп ойлар емес,
Қараса жан шошитын айбарынан.
 
 
Түк қыла алмай сүйекші қайтты кəпір,
Дүрілдетіп жөнелді біздің батыр.
Қолда найза, белінде қанжары бар,
Бас жанында салақтап келе жатыр.
 
 
Басты əкеп хан алдына тастай берді,
Əбілмəмбет тамаша ғып оны көрді.
Айдары сала-құлаш дəл қазандай.
Түйенің ерніндей төменгі ерні.
 
 
Əкеліп қасқа атты да ханға берді,
Кім сыйламай тұрады мұндай ерді.