Читать книгу: «Абылай хан. Сабалақ», страница 6

 
Отырмай Бұқар тұрды жылау менен.
Қалайша қоштасудың бабын таппай,
Қоштасты бір-екі ауыз жырауменен.
 
 
Ақырын Бұқар кірді үйге жымып,
Ұйқыда жатыр еді біраз тынып.
Оң жанбастан жүз беріп құбылаға,
Тəспиқта «кəлима» айтып көзін жұмып.
 
 
Көрген соң тұра алмады дəті шыдап,
Еңіреп қоя берді Бұқар жылап.
Өсірген еркелетіп хан иесі,
Дауысы шығыңқырап кетті тым-ақ:
 
 
Қалыңсыз қатын қостырған, ханым-ай!
Қайғысыз ұйқы ұйықтатқан, ханым-ай!
Қайырусыз жылқы бақтырған, ханым-ай!
Боз баланы қуантып, күнде жауды шаптырған, ханым-ай!
Үш жүздің баласынан, үшеуді айтсам,
Қалар ма екен жаның-ай!
 
 
Мұның Бұқар екенін білді байқап,
Көңілі дүниеден кеткен тайқап.
Енді жырау көп айтпа дегендей қып,
Тоқтатты ишаратпен басын шайқап.
 
 
Əрі-бері ыңыранды да, көзін ашты,
Бұқармысың деді де амандасты,
Бұл қалған Рəсульден дүние ғой деп,
Тоқтатып жырауының мауқын басты.
 
 
Айтсаң да қой демеуші-ем айғай салып,
Мен сені келген жерден жаттым танып.
Сасқанда көңіл ашар, жұбанышым-ай,
Боларсың кімге жыршы менен қалып.
 
 
Басымды шайқап қойып айтқаныма,
Қалдың ба бір нəрсені көңіліңе алып.
Қой дедім ғұмырымда бар қылғаным,
Сиған соң үш сөзіңе тамамдалып.
 
 
Абылай сапар шеккен осы жолда,
Жиылды жаназалап қожа-молда.
Онан соң патша болып таққа мінді,
Iнісі немерелес Ғұбайдолла.
 
 
Ол да ғаділ хан еді, болған күнде,
Орыс ұстап əкетті жалғыз түнде.
Сібірге айдап жіберді апарды да,
Қазақтан жоғалтам деп ханды мүлде.