Читать книгу: «Legendy i pieśni ludu polskiego nowo odkryte», страница 3

2. O DUSZACH

Wstały dusze, zapłakały.

I na smętarz zawołały:

„Smętarz, smętarz, przyjmij ty nas,

Bo Pan Jezus nie wié o nas”.

– „A wyśta się nie słuchały,

W wszelkim grzechuśta ostały”³.

Wstały dusze, zapłakały,

I na kościół zawołały:

„Kościół, kościół, przyjmij ty nas,

Bo Pan Jezus nie wié o nas”.

– „A wyśta się nie słuchały,

W wszelkim grzechuśta ostały.”

Wstały dusze, zapłakały,

I na ziemię zawołały:

„Ziemio, ziemio, przyjmij ty nas,

Bo Pan Jezus nie wié o nas”.

– „A wyśta się nie słuchały,

W wszelkim grzechuśta ostały.”

Wstały dusze, zapłakały,

I na lasy zawołały:

„Lesie, lesie, przyjmij ty nas,

Bo Pan Jezus nie wié o nas”.

– „A wyśta się nie słuchały,

W wszelkim grzechuśta ostały.”

Wstały dusze, zapłakały,

I na ogień zawołały:

„Ogień, ogień, przyjmij ty nas,

Bo Pan Jezus nie wié o nas”.

– „A wyśta się nie słuchały,

W wszelkim grzechuśta ostały.”

Wstały dusze, zapłakały,

I na wodę zawołały:

„Wodo, wodo, przyjmij ty nas,

Bo Pan Jezus nie wié o nas”.

– „A wyśta się nie słuchały,

W wszelkim grzechuśta ostały.”

Wstały dusze, zapłakały,

I na obłok zawołały:

„Obłok, obłok, przyjmij ty nas,

Bo Pan Jezus nie wié o nas”.

– „A wyśta się nie słuchały,

W wszelkim grzechuśta ostały.”

Wstały dusze, zapłakały,

I na piekło zawołały:

„Piekło, piekło, przyjmij ty nas,

Bo Pan Jezus nie wié o nas.”

A tam w piekle radzi byli,

I na szerz drzwi otworzyli.

Ten najstarszy paszczę rozdarł,

Wszystkie duszyczki poźreć chciał.

A one się tak przelękły,

Na kolana aż uklękły.

„Najświętsza Panno ratuj nas,

Bo Pan Jezus nie wié o nas”.

Najświętsza Panna usłyszała,

Czém najprędzéj przybieżała,

Płaszczykiem je swym odziała:

„Pietrze, Pawle, pójdź po klucze,

Roztwórz wrota, puść te dusze.”

3. O GRZESZNIKACH

O święta Polsko, co słychać o tobie,

Śliczne klejnoty utraciłaś sobie.

Ziemia teraz nie rodzi, jak przedtém rodziła,

Czy jéj zakazano, czy się wypleniła?

Ni jéj zakazano, ni się wypleniła.

Bo sama przez się nie będzie rodziła.

Bo przedtém stary lud brzydził się czartami,

Teraz młode dziatki liczą⁴ tysiącami.

I liczy, liczy, chodzi po ulicy,

Ojciec, matka słyszy, rózgą nie oćwiczy.

Żebyś ty matko rózgą dziatki siekła,

Wybawiłabyś swoją duszę z piekła.

Ale ty matko rózgi na dziatki żałujesz,

W piekle na siebie smołę gotujesz.

Matka u córki miejsca nie zagrzeje,

Bo się w jéj domu złe przekleństwo dzieje.

„Oj córko, córko, gdzieś tego nawykła⁵,

Bodajżeś była w mym żywocie znikła.

Wykarmiłam cię swojemi piersiami,

Co spojrzę na ciebie, zaleję się łzami.”

Brat swego brata domu nie nawidzi,

Bo się bogaty ubogiego wstydzi.

„Oj bracie, bracie, nie wstydźma się siebie,

Na tamtym świecie przyjdziema do siebie.”

Siostra u siostry domu nie nawidzi,

Bo się bogata za ubogą wstydzi.

„Oj siostro, siostro, nie wstydźma się siebie.

Na tamtym świecie przyjdziema do siebie.

Oj siostro, siostro, pamiętaj na moje sierostwo,

Nędzić⁶ mię biéda, biéda i ubóstwo”.

Siostra uboga na niebie króluje.

Siostra bogata w piekle się gotuje.

Przyszedł ojciec do syna, prosi o wspomożenie,

Syn na ojca spojrzał, złe na nim odzienie.

„Oj synu, synu, masz wszystkiego dosyć,

Nie odrzekajże się tego chleba prosić.”

Idą ci tam idą te anielskie wody,

Prosi się syn u ojca o kropelkę wody.

„Oj synu, synu, choćbym ci dał cale morze,

Już tobie synu w piekle nie pomoże”.

O Boże, Boże z nieba wysokiego,

Racz nie opuszczać ojca ubogiego.