Реклама
Читать книгу: «Veranderd », страница 9
Hoofdstuk Zestien
Caitlin keek opnieuw op haar telefoon. Het was 1 uur ’s nachts, en ze had Jonah net ge-sms’t. geen antwoord. Hij lag waarschijnlijk in bed. En als hij wakker was, wilde hij waarschijnlijk helemaal niets met haar te maken hebben. Maar het was het enige dat ze kon bedenken om te doen.
Terwijl ze van The Cloisters vandaan liep, de koude nachtlucht in, begon haar hoofd weer helder te worden. Hoe verder ze van die plek vandaan kwam, hoe beter ze zich voelde. Calabs aanwezigheid, zijn energie, liep langzaam uit haar, en ze kon voelen dat ze weer helder kon denken.
Toen ze bij hem was, had ze om de een of andere reden niet helder voor zichzelf kunnen denken. Zijn aanwezigheid slokte alles op. Ze merkte dat het onmogelijk was om aan iets anders te denken, of aan iemand anders.
Nu ze weer alleen was, en weg was van hem, keerde Jonah terug in haar gedachten. Ze voelde zich schuldig dat ze Caleb leuk had gevonden – ze voelde zich alsof ze Jonah op een bepaalde manier had verraden. Jonah was zo aardig op school, zo goed gevoeld aan haar zijde op hun date. Ze vroeg zich af hoe hij nu over haar dacht, nadat ze zo was weggegaan. Waarschijnlijk haatte hij haar.
Ze liep door het Fort Tryon-park, en ze keek opnieuw op haar telefoon. Gelukkig was het een kleine telefoon, en was die goed verborgen gebleven in een piepklein zakje van haar strakke jurk. Wonder boven wonder had hij dit alles overleefd.
Maar de batterij niet. Het was bijna twee dagen geleden sinds ze hem had opgeladen, en toen ze naar beneden kijk, zag ze de telefoon knipperen. Nog maar een paar minuten tot haar telefoon helemaal uit zou vallen. Ze hoopte dat Jonah voor die tijd zou antwoorden. Zo niet, had ze geen enkele manier meer om hem te bereiken.
Sliep hij? Of negeerde hij haar? Ze kon het hem niet verwijten. Zij zou hem ook hebben genegeerd.
Caitlin bleef maar lopen door het park. Ze had geen idee waar ze heen ging. Alles dat ze wist, was dat ze ver van die plaats wilde komen. Van Caleb. Van vampiers. Van dit alles. Ze wilde haar normale leven weer terug. In haar achterhoofd dacht ze dat ze als ze maar ver genoeg zou lopen, dit alles misschien zou verdwijnen. Misschien zou de opkomende zon een nieuwe dag met zich meebrengen, die dit zou wegspoelen, alsof het een slechte droom was geweest.
Ze keek op haar telefoon. Hij knipperde nu sneller, en was bijna helemaal leeg. Ze wist uit ervaring dat ze nog ongeveer 30 seconden had. Ze staarde ernaar terwijl hij knipperde, hopend, biddend, dat Jonah zou antwoorden. Dat hij plotseling zou bellen, en zeggen: “Waar ben je? Ik kom nu meteen”. Dat hij haar zou komen redden van dit alles.
Maar terwijl ze toekeek, werd het scherm zwart. Leeg. Helemaal leeg.
Ze stopte berustend haar telefoon terug in haar zak. Berustend in haar nieuwe leven. Berustend in het niemand meer hebben. Ze zou op zichzelf moeten bouwen. Zoals ze altijd had gedaan.
Ze verliet Fort Tryon-Park, en was in The Bronx, terug in het vierkante stadsplan. Het gaf haar een gevoel van normaliteit. Van richting. Ze wist niet precies waar ze heen moest, maar ze kreeg een goed gevoel dat ze op weg was naar het stadscentrum.
Ja. Daar zou ze heen gaan. Penn Station. Ze zou op een trein stappen en ver weg gaan van dit alles. Misschien terug naar haar vorige woonplaats. Misschien zou haar broertje er nog zijn. Ze kon opieuw beginnen. Doen alsof het allemaal helemaal nooit was gebeurd.
Ze keek rond: overal was graffiti te zien, en er stonden op elke straathoek wel louche figuren. Maar om de een of andere reden lieten ze haar vanavond met rust. Misschien hadden ze door dat ze niets bij zich had. Dat er niets was dat ze haar konden afnemen.
Ze zag een bordje. 186th Street. Het zou een behoorlijk eind wandelen zijn. 150 stratenblokken tot Penn Station. Het zou de hele nacht duren. Maar dat was juist wat ze wilde. Om haar hoofd leeg te maken. Van Caleb, van Jonah. Van de gebeurtenissen van de afgelopen twee nachten.
Ze zag een nieuwe toekomst voor zich, en ze was bereid om daarvoor de hele nacht te lopen.
Hoofdstuk Zeventien
Toen Caitin wakker werd, was het ochtend. Ze voelde meer dan ze zag hoe het zonlicht haar in het gezicht sloeg, en ze hief slaperig haar hoofd om tot zichzelf te komen. Ze voelde koude steen op de huid van haar armen en voorhoofd. Waar was ze?
Toen ze haar hoofd ophief en rondkeek, zag ze dat ze in Central Park was. Ze herinnerde zich nu dat ze op haar weg gestopt was, midden in de nacht, om even te rusten. Ze was zo moe geweest, echt kapot. Ze moest in slaap zijn gevallen terwijl ze daar zat, en toen over de marmeren reling zijn gebogen om haar hoofd en armen daarop te leggen.
Het was al halverwege de ochtend, en de mensen stroomden door het park. Een vrouw liep met haar jonge dochter voorbij, en gaf haar een vreemde blik. Ze trok haar dochter naar zich toe terwijl ze voorbij liepen.
Caitlin ging rechtop zitten, en keek rond. Een paar mensen staarden naar haar, en ze vroeg zich af wat zij dachten. Ze keek omlaag naar haar smerige kleren. Ze zaten vol met vuil. Op dit moment gaf ze daar niet echt om. Ze wilde gewoon weg uit deze stad, een stad die ze nu associeerde met alles dat fout was gegaan.
Toen sloeg het toe. Honger. Ze kreeg weer een steek, en ze voelde zich hongeriger dan ooit tevoren. Maar dit was geen normale honger. Het was een krankzinnige oerdrang. Om zich te voeden. Zoals ze zich had gevoeld in Carnegie Hall.
Een kleine jongen, niet ouder dan zes, die met een voetbal speelde, trapte die per ongeluk haar richting op. Hij rende op haar af. Zijn ouders waren ver weg, minstens 10 meter.
Dit was haar kans. Elk bot in haar lichaam schreeuwde om voeding. Ze staarde naar zijn nek, en legde haar focus op het pulserende bloed. Ze kon het voelen. Ze rook het bijna. Ze wilde hem bespringen.
Maar ergens in haar was er een deel dat haar tegenhield. Ze wist dat ze zou verhongeren als ze zich niet voedde, en dat ze snel zou sterven. Maar ze zou liever sterven dan hem kwaad te doen. Ze liet hem gaan.
Het zonlicht was fel, maar wel draaglijk. Was dat omdat ze een halfbloedvampier was? Wat voor invloed zou het op andere vampiers hebben gehad? Misschien gaf dit haar een soort voordeel.
Ze keek rond, knipperde naar het felle zonlicht, en voelde zich duf en verward. Er waren zo veel mensen. Zoveel drukte. Waarom was ze hie gestopt? Waar was ze naar onderweg? Ja… Penn Station.
Ze voelde de pijn in haar vermoeide voeten, pijnlijk door al het lopen. Maar het was niet ver meer. Niet meer dan 30 huizenblokken. Ze zou het laatste stuk lopen, een trein nemen en hier snel wegwezen. Ze zou zichzelf met pure wilskracht dwingen om weer normaal te worden. Als ze ver genoeg van de stad vandaan kwam, zou dat misschien gebeuren.
Caitlin stood slowly, preparing to walk.
“Blijf staan!” schreeuwde een stem.
“Waag het niet te bewegen!” riep een andere stem.
Caitlin draaide zich langzaam om.
Voor haar stonden minstens twaalf agenten van de politie van New York, die allemaal hun pistool getrokken hadden en op haar richtten. Ze hielden afstand, een meter of 5, alsof ze bang waren om dichterbij te komen. Alsof ze een of ander wild beest was.
Ze keek terug naar hen, en was vreemd genoeg niet bang. In plaats daarvan voelde ze een vredig gevoel over zich komen. Ze begon zich sterker te voelen dan die mensen. En met elk moment dat voorbij ging, voelde ze zich minder een deel van hun ras. Ze voelde een vreemd soort onoverwinnelijkheid, voelde dat ze hen, hoeveel het er ook waren en wat voor wapens ze ook hadden, voor kon blijven… of ze verslaan.
Aan de andere kant voelde ze zich moe. Ze berustte. Een deel van haar wilde niet meer rennen. Niet van de agenten. Niet van vampiers. Ze wist niet waar ze heen rende, of waar ze voor wegrende. Op een rare manier zou ze het prettig vinden om door de agenten te worden afgevoerd. Arrestatie zou tenminste iets normaals zijn, iets rationeels. Misschien zouden ze haar wakkerschudden, en haar doen beseffen dat ze tóch menselijk was.
De agenten kwamen langzaam en behoedzaam dichterbij, met getrokken pistolen en de grootste voorzichtigheid.
Ze keek hoe ze dichterbij kwamen, eerder geïnteresseerd dan bang. Haar zintuigen waren scherper geworden. Ze merkte elk klein detail op. De exacte vorm van hun pistolen, de contouren van de trekker, zelfs hoe lang hun vingernagels waren.
“Zorg dat ik je handen kan zien!” schreeuwde een agent.
De dichtstbijzijnde agenten waren nog geen meter meer van haar verwijderd.
Ze vroeg zich af hoe haar leven zou zijn geweest als haar vader nooit was weggegaan. Als ze nooit verhuisd was. Als ze een andere moeder had gehad. Als ze ooit in één stad waren blijven wonen. Als ze ooit een vriendje had gehad. Zou zij ooit normaal zijn geweest? Zou haar leven ooit normaal zijn geweest?
De dichtstbijzijnde agent stond op zo’n 30 centimeter van haar af.
“Draai je om en leg je handen op je rug,” zei de agent. “Langzaam.”
Ze liet langzaam haar armen zakken, draaide zich om en legde haar handen op haar rug. Ze kon voelen hoe de agent haar ene pols strak vastpakte, en toen de andere, en daarna haar armen veel te ruw achter haar rug trok, met onnodig veel geweld. Hoe zielig. Ze voelde het koude staal van de handboeien, en ze voelde het in haar huid snijden.
De agent greep haar achterhoofd, trok veel te hard aan haar haren en leunde naar haar toe. Hij legde zijn mond naast haar oor en fluisterde: “Jij bent er flink bij.”
En toen gebeurde het.
Voor ze wist wat er gebeurde, klonk er een ziekelijk geluid van krakende botten, gevolgd door het gespetter van bloed – en het gevoel en de geur die over haar hele gezicht lag.
Ze hoorde geschreeuw en gegil, en toen werden er schoten gelost, allemaal in een fractie van een seconde. Pas toen ze zich instinctief op haar knieën liet vallen, de grond raakte, ronddraaide en opkeek, besefte ze wat er gebeurde.
De agent die haar geboeid had was dood, onthoofd, met zijn hoofd in tweeën gespleten. Ze andere agenten schoten wild, maar ze stonden machteloos. Een groep vampiers – dezelfde als die uit het stadhuis – waren neergedaald. Ze scheurden de agenten aan stukken.
De agenten slaagden erin sommigen te raken, maar dat hielp ze niet bepaald. Ze bleven aanvallen. Het werd een bloedbad.
Binnen enkele seconden waren de agenten allemaal verscheurd.
Caitlin voelde plotseling de warme, bekende razernij door haar bloed stromen, voelde hoe de kracht haar vulde. Ze drukte zich met armen en schouders op om te gaan staan. Ze reikte naar achteren en trok de handboeien in een vloeiende beweging kapot. Ze bracht haar handen naar voren en keek ernaar, geschokt door haar eigen kracht. Het metaal bungelde nog aan haar beide polsen, maar haar handen waren vrij.
Ze sprong op haar voeten, en keek gefascineerd naar de angstwekkende situatie voor haar. De hele meute vampiers vloog op de lijken van de agenten af. Ze leken teveel afgeleid om haar op te merken. Ze besefte dat ze moest ontsnappen. En snel ook.
Voor vlak voor ze die gedachte af kon maken, voelde ze een ijzige, supersterke greep in haar nek. Ze keek achterom en herkende het gezicht. Het was Kyle. En hij had een doodsblik in zijn ogen.
Hij grijnsde naar haar, met een soort gegrom.
“We redden je niet,” zei Kyle. “We nemen gewoon wat van ons is.”
Ze probeerde zich te verzetten. Ze zwaaide haar arm rond, maar hij blokkeerde die met gemak en greep haar bij de keel. Ze kon niet meer ademen. Ze kon gewoon niet tegen hem op.
“Je bent misschien immuun voor bepaalde dingen,” zei hij, “maar je bent lang niet zo sterk als ik. En dat zul je ook nooit zijn.”
Op dat moment ontstond er nog een waas van beweging, en Caitlin kon plotseling weer ademen. Ze schrok toen ze zag hoe Kyle plotseling achterover viel. Hij vloog met zo’n kracht achteruit dat hij tegen de marmeren reling sloeg, die versplinterde en nog verder vloog.
Ze keek om en zag wat de oorzaak was.
Caleb.
Hij was hier.
Voor ze kon verwerken wat er gebeurde, voelde hij zijn bekende, strakke greep rond haar middel, zijn gespierde arm en bovenlichaam. Ze voelde hoe hij haar vasthield terwijl ze sneller en sneller renden, net als de nacht daarvoor. Ze renden door Central Park, richting het zuiden, en een ogenblik later werden de bomen een waas. Ze stegen op. En opnieuw vlogen ze.
Ze vlogen in de lucht boven de stad, toen Caleb zijn vleugels uitsloeg en ze om haar heen wikkelde.
“Ik dacht dat je niet weg kon,” zei Caitlin uiteindelijk.
“Kan ik ook niet,” zei Caleb.
“Dus… betekent dat dat je wordt – ”
“Verbannen. Ja.”
Ze werd overmand door emoties. Hij had alles opgegeven voor haar.
Terwijl ze steeds hoger stegen, bijna tot de wolken, had Caitlin geen enkel idee waar ze heen gingen. Ze keek omlaag en zag dat ze de stad uitvlogen. Ze ontspande zich. Ze was zo blij om van alles weg te zijn, om een frisse start te kunnen maken. Maar ze was vooral blij om in Calebs armen te liggen. De lucht voor hen werd zachtoranje en ze wenste dat dit moment nooit zou eindigen.
Nu verkrijgbaar!
GELIEFD
(Boek #2 van De Vampierverslagen)
Caitlin en Caleb beginnen aan hun zoektocht naar het ene voorwerp dat de komende oorlog van vampiers en mensen kan tegenhouden: het verloren zwaard. Als een object uit vampiersverhalen, wordt er sterk getwijfeld over of dat voorwerp zelfs maar bestaat.
Om ook maar enige hoop te hebben om het te vinden, moeten ze Caitlins afstamming herleiden. Is zij echt De Ene? Hun zoektocht begint met het vinden van Caitlins vader. Wie was hij? Waarom liet hij haar in de steek? Terwijl de zoektocht vordert, worden zij geschokt door wat ze uitvinden over wie ze echt is.
Maar zij zijn niet de enigen die zoeken naar het legendarische zwaard. Het Zwarttijverbond wil het ook, en ze komen Caitlin en Caleb op het spoor. Erger nog, Caitlins broertje Sam blijft geobsedeerd met het vinden van zijn vader. Maar Sam merkt al snel dat hij er tot over zijn oren in zit, en dat hij midden in een vampiersoorlog terecht is gekomen. Zal hij hun zoektocht in gevaar brengen?
De reis van Caitlin en Caleb neemt hen mee naar een scala aan historische plaatsen – van de Hudson-vallei tot Salem tot het hart van het historische Boston – de plaats waar heksen eens werden opgehangen op de heuvel van Boston Common. Waarom zijn deze plaatsen zo belangrijk voor het vampiersras? En wat hebben ze te maken met Caitlins afstamming, en met wie zij wordt?
Maar misschien halen ze het niet eens. De liefde tussen Caitlin en Caleb bloeit op. En hun verboden liefde zou zomaar alles kunnen vernietigen dat ze willen bereiken…
Boeken #2--#11 van DE VAMPIERSVERSLAGEN zijn nu ook beschikbaar!
“GELIEFD, het tweede boek van De Vampierverslagen, en is net zo goed als het eerste boek, VERANDERD, en zit boordevol met actie, romantiek, avontuur en spanning. Dit boek is een fantastische toevoeging aan de serie, en zal zorgen dat je meer van Morgan Rice wil. Als je het eerste boek leuk vond, koop dan dit boek, en word opnieuw verliefd. Dit boek kan gelezen worden als vervolg, maar Rice schrijft op zo’n manier dat je het eerste boek niet hoeft te kennen om dit prachtige deel te lezen.”
--Vampirebooksite.com
“DE VAMPIERVERSLAGEN heeft een geweldig plot, en GELIEFFD is zeker een boek dat je maar moeilijk zult wegliggen. Het einde was een cliffhanger die zo spectaculair was dat je onmiddellijk het volgende deel wil kopen, om maar te kunnen lezen wat er gebeurt. Zoals je ziet, was dit boek een enorme stap voorwaarts in de serie, en krijgt het dus een volle 10.”
--The Dallas Examiner
“In GELIEFD bewijst Morgan Rice opnieuw dat ze een extreem getalenteerde verhalenverstelster is… Het boek spreekt aan en is leuk, dus ik genoot er een stuk meer van dan van het eerste, en ik kan niet wachten op het volgende deel.”
--The Romance Reviews
Luister naar de serie DE VAMPIERVERSLAGEN in audioboekformaat!
Nu beschikbaar via:
Boeken door Morgan Rice
THE SORCERER’S RING (DE TOVENAARSRING)
A QUEST OF HEROES (Book #1)--EEN ZOEKTOCHT VAN HELDEN (Boek #1)
A MARCH OF KINGS (Book #2)--EEN MARS VAN KONINGEN (Boek #2)
A FATE OF DRAGONS (Book #3)--EEN LOT VAN DRAKEN (Boek #3)
A CRY OF HONOR (Book #4)--EEN CONFLICT VAN EER (Boek #4)
A VOW OF GLORY (Book #5)--EEN GELOFTE VAN GLORIE (Boek #5)
A CHARGE OF VALOR (Book #6)--EEN AANVAL VAN MOED (Boek #6)
A RITE OF SWORDS (Book #7)--EEN RITE VAN ZWAARDEN (Boek #7)
A GRANT OF ARMS (Book #8)--EEN GIFT VAN WAPENS (Boek #8)
A SKY OF SPELLS (Book #9)--EEN HEMEL VAN SPREUKEN (Boek #9)
A SEA OF SHIELDS (Book #10)--EEN ZEE VAN SCHILDEN (Boek #10)
A REIGN OF STEEL (Book #11)--EEN BEWIND VAN STAAL (Boek #11)
A LAND OF FIRE (Book #12)--EEN LAND VAN VUUR (Boek #12)
A RULE OF QUEENS (Book #13)--EEN HEERSCHAPPIJ VAN KONINGINNEN (Boek #13)
THE SURVIVAL TRILOGY-- DE SURVIVAL TRILOGIE
ARENA ONE: SLAVERUNNERS (Book #1)-- ARENA EEN: SLAVERSUNNERS (Boek #1)
ARENA TWO (Book #2)-- ARENA TWEE (Boek #2)
THE VAMPIRE JOURNALS-- DE VAMPIER DAGBOEKEN
TURNED (Book #1)-- VERANDERD (Boek #1)
LOVED (Book #2)-- GELIEFD (Boek #2)
BETRAYED (Book #3)-- VERRADEN (Boek #3)
DESTINED (Book #4)-- VOORBESTEMD (Boek #4)
DESIRED (Book #5)-- VERLANGD (Boek #5)
BETROTHED (Book #6)-- VERLOOFD (Boek #6)
VOWED (Book #7)-- BELOOFD (Boek #7)
FOUND (Book #8)-- GEVONDEN (Boek #8)
RESURRECTED (Book #9)-- HERREZEN (Boek #9)
CRAVED (Book #10)-- BEGEERT (Boek #10)
FATED (Book #11)--VERDOEMD (Boek #11)
Over Morgan Rice
Morgan Rice heeft met haar serie DE VAMPIERVERSLAGEN bovenaan de verkooplijsten gestaan, een serie voor jongvolwassenen, bestaande uit elf boeken (en er worden nog boeken geschreven); zij heeft ook de #1 bestverkopende serie DE OVERLEVINGSTRILOGIE geschreven, een post-apocalyptische thriller, bestaande uit twee boeken (en er worden nog boeken geschreven); en ook de #1 bestverkopende epische fantasyserie DE TOVENAARSRING, bestaande uit 13 boeken (en er worden nog boeken geschreven).
Morgans boeken zijn verkrijgbaar als audioboek en als papieren exemplaar, en er zijn vertalingen verschenen in het Duits, Frans, Italiaans, Spaans, Portugees, Japans, Chinees, Zweeds, Nederlands, Turks, Hongaars, Tsjechisch en Slowaaks (en er zullen nog andere talen volgen).
Morgan hoort graag van jullie, dus voel je vrij om www.morganricebooks.com te bezoeken om je in te schrijven voor haar e-mailnieuwsbrief, waarmee je een gratis boek krijgt, gratis spullen kunt winnen, een gratis app kunt downloaden en het laatste nieuws te volgen. Volg haar ook op Facebook en Twitter, en blijf in contact met haar.
