Читать книгу: «Veranderd », страница 7

Hoofdstuk Twaalf

Hun voetstappen echoden door het brede, stenen trappenhuis toen ze afdaalden. Het was er zwak verlicht. Caitlin haakte haar arm in die van Caleb. Ze hoopte dat hij die daar zou laten liggen. Dat deed hij. Sterker nog, hij pakte haar arm nog steviger vast. Opnieuw voelde alles perfect. Zolang ze samen waren, kon het haar niet schelen hoe diep ze de duisternis in moesten.

Er raasden zoveel gedachten door haar hoofd. Wat was die Raad? Waarom stond hij erop om haar mee te nemen? En waarom voelde zij de aandrang om aan zijn zijde te staan? Ze had makkelijk bezwaar kunnen maken, kunnen zeggen dat ze niet naar beneden wilde, en dat ze liever boven zou wachten. Maar ze wilde niet boven wachten. Ze wilde bij hem zijn. Ze kon zich niet voorstellen ergens anders te zijn.

Het was allemaal volkomen onlogisch. Ze bleef er constant vragen bijkrijgen, in plaats van antwoorden op de vragen die ze al had. Wie waren die mensen boven? Waren zij echt vampiers? Wat deden ze hier in The Cloisters?

Ze sloegen een hoek om naar een grote kamer, en ze was verbluft door de schoonheid ervan. Het was ongelooflijk, alsof ze in een echt middeleeuws kasteel waren afgedaald. Hoge plafonds bedekten ruimten die uit middeleeuwse steen waren gehakt. Aan haar rechterkant lagen verscheidene sarcofagen, verheven boven de grond. Prachtige middeleeuwse figuren waren in de deksels gegraveerd. Een aantal waren er open. Was dit waar ze sliepen?

Ze probeerde zich alle vampierverhalen te herinneren die ze ooit had gehoord. Slapen in doodskisten. ’s Nachts wakker worden. bovenmenselijke kracht en snelheid. Ze konden niet tegen zonlicht, maar het was niet ondraaglijk. Ze konden niet tegen gewijd water. Ook was deze plek, The Cloisters, afgeladen met kruisen: overal stonden enorme kruisen. Maar ze leken de vampiers niets te doen. Dit leek zelfs sterk op hun huis.

Ze wilde Caleb naar dit alles vragen, en nog meer, maar ze wist niet waar ze moest beginnen. Ze besloot naar het laatste te vragen.

“De kruisen,” zei ze, en ze knikte naar het kruis waar ze net onderdoor liepen. “Hebben jullie daar geen last van?”

Hij keek haar onbegrijpend aan. Hij zag eruit alsof hij vastzat in zijn gedachten.

“Doen kruisen vampiers geen pijn?” vroeg ze.

Nu begreep hij het.

“Niet ons allemaal,” antwoordde hij. “Ons ras is heel erg versplinterd. Net als het menselijk ras. Er zijn veel rassen binnen ons ras, en vele territoria – of verbonden – binnen elk ras. Het is nogal ingewikkeld. Kruisen doen de goede vampiers geen kwaad.”

“Goede?” vroeg ze.

“Net als jouw menselijk ras, zijn er krachten voor goed en krachten voor kwaad. We zijn niet allemaal hetzelfde.”

Daar liet hij het bij. Zoals altijd kreeg ze meer vragen dan antwoorden. Maar ze hield haar mond. Ze wilde niet aandringen. Niet nu.

Ondanks de hoge plafonds waren de deuren maar klein. De gebogen houten deuren stonden open, en ze liepen er bukkend door. De volgende kamer was weer net zo hoog, en ook dit was een prachtige ruimte. Ze keek op en zag overal glas in lood. Rechts van haar stond een soort preekstoel, en er stonden tientallen kleine, houten stoelen voor. Het was grimmig, maar prachtig. Het leek echt op een soort middeleeuws klooster.

Ze zag geen enkel teken van leven, en hoorde geen enkele beweging. Ze hoorde helemaal niets. Ze vroeg zich af waar iedereen was.

Ze liepen een andere kamer in, waar de vloer lichtjes naar beneden helde, en ze hapte naar adem. Deze kamer stond helemaal vol met schatten. Het was een museum, dus alles was zorgvuldig achter glas geplaatst. Recht voor haar neus, onder scherpte halogeenlampen, stonden eeuwenoude schatten die volgens haar wel honderden miljoenen dollars waard waren. Gouden kruisen. Grote, zilveren schalen. Middeleeuwse manuscripten…

Ze volgde Caleb door de kamer, en hij bleef staan voor een langwerpige, verticale, glazen kast. Er stond een ivoren staf in, van een meter of twee lang. Hij staarde ernaar door het glas.

Hij werd een paar seconden doodstil.

“Wat is het?” vroeg ze uiteindelijk.

Hij bleef zwijgend staren. Uiteindelijk zei hij: “Een oude vriend.”

En daar bleef het bij. Hij zei niets meer. Ze vroeg zich af wat zijn geschiedenis met dit ding was, en wat voor kracht het bezat. Ze las het bordje: van rond het jaar 1300.

“Het heet een kromstaf. De staf van een bisschop. Het is zowel een scepter als een wandelstok. Een scepter voor lijfstraffen en een staf om de gelovigen te leiden. Het symbool van onze kerk. Het heeft de macht om te zegenen én te vervloeken. Dit is wat mij bewaken. Dit is wat ons veilig houdt.”

Hun kerk? Wat ze bewaken?

Voordat ze door kon vragen, pakte hij haar hand, en leidde hij haar door een andere deur.

Ze kwamen uit bij een fluwelen touw. Hij reikte ernaar, haalde het los en trok het naar achteren om haar door te laten. Hij kwam meteen achter haar aan, maakte het touw vast, en leidde haar naar een kleine, houten wenteltrap. Die leidde omlaag, en leek zo de grond in te lopen. Ze keek er verward naar.

Caleb knielde en maakte een verborgen luik in de vloer open. Er opende een doorgang, en ze zag dat er de trap doorliep naar beneden, de diepte in.

Caleb keek haar recht in de ogen. “Ben je er klaar voor?”

Ze wilde Nee zeggen. Maar in plaats daarvan, pakte ze zijn hand vast.

*

Dit trappenhuis was smal en steil, en leidde naar complete duisternis. Na een lange tijd rond en rond te gaan – en dieper en dieper – zag ze eindelijk licht in de verte, en hoorde ze wat bewegen. Toen ze de hoek omliepen, kwamen ze uit in een zaal.

Deze zaal was gigantisch en fel verlicht door de toortsen die overal hingen. Hij was identiek aan de zaal boven, met een hoog, stenen middeleeuws plafond vol bogen en prachtige details. Er hingen grote tapijten aan de muren, en de ruimte stond vol met middeleeuws meubilair.

Ook deze zaal was gevuld met mensen. Vampiers. Ze waren allemaal gekleed in het zwart, en ze bewogen zich rustig door de zaal. Er zaten er ook veel in de verscheidene stoelen, en sommigen praatten met elkaar. In het andere verbond, onder het stadhuis, had ze het kwaad gevoeld, duisternis, en constant gevaar. Hier voelde zich vreemd ontspannen.

Caleb leidde haar door de langwerpige zaal, recht naar het midden. Terwijl ze liepen, verminderde de beweging in de zaal, en daalde er een stilte over neer. Ze kon alle ogen op hen gericht voelen.

Toen ze het einde van de ruimte bereikten, liep Caleb op een grote vampier af, langer dan hijzelf, en met veel bredere schouders. De man keek uitdrukkingloos naar beneden.

“Ik wil een audiëntie,” zei Caleb simpelweg.

De vampier draaide zich langzaam om en liep door de deur, waarna hij hem stevig achter zich sloot.

Caleb en Caitlin stonden te wachten. Ze draaide zich om en keek de ruimte in. Ze staarden allemaal – honderden vampiers – naar hen. Maar niemand kwam dichterbij.

De deur ging open, en de grote vampier gebaarde naar hen. Ze traden binnen.

Deze kleine ruimte was donkerder, slechts verlicht door twee toortsen aan de andere kant van de kamer. Ook was hij helemaal leeg op een lange tafel aan de andere kant na. Daarachter zaten zeven vampiers, die allemaal grimmig terug staarden. Het zag eruit als een jury.

Er was iets aan deze vampiers waardoor ze veel ouder leken. Er lag een zekere hardheid in hun gezichtsuitdrukkingen. Dit was zeker een jury.

“Raad in sessie!” riep de grote vampier, en hij ramde zijn staf tegen de vloer, waarna hij snel de ruimte verliet. Hij sloot de deur stevig achter zich. Nu stonden zij tweeën tegenover de zeven vampiers.

Z stond aarzelend aan Calebs zijde, en wist niet wat te doen of te zeggen.

Er volgde een ongemakkelijke stilte toen de rechters hen bestudeerden. Het voelde alsof ze recht in hun zielen keken.

“Caleb,” zei de grintachtige stem van de vampier in het midden van de tafel. “Je hebt je post verlaten.”

“Dat is niet waar, Sire,” antwoordde hij. “Ik ben 200 jaar lang trouw op mijn post gebleven. Vanavond was ik gedwongen om actie te ondernemen.”

“Jij onderneemt geen actie als je daartoe geen bevel van ons,” antwoordde hij. “Je hebt ons allemaal in gevaar gebracht.”

“Mijn plicht was om alarm te slaan bij de komende oorlog,” antwoordde Caleb. “Ik geloof dat die tijd is gekomen.”

Er klonk een zucht uit de Raad. En toen een lange stilte.

“En waarom geloof je dat?”

“Ze dompelden haar in gewijd water, en het verbrandde haar huid niet. Ons geloof zegt dat de dag zal komen als De Ene komt, die immuun is voor onze wapens. En dat zij de oorlog zal aankondigen.”

Er klonk een gedempte zucht door de kamer. Ze staarden allemaal naar Caitlin, en ze bestudeerden haar nauwkeurig. Verscheidene rechters begonnen met elkaar te praten, tot de middelste uiteindelijk met zijn handpalm op tafel sloeg.

“Stilte!” schreeuwde hij.

Het gemompel stierf geleidelijk weg.

“Dus je bracht ons allemaal in gevaar om een mens te redden?” vroeg hij.

“Ik heb haar gered om onszelf te kunnen redden,” antwoordde Caleb. “Als zij De Ene is, zijn wij niets zonder haar.”

Caitlins gedachten buitelden over elkaar heen. Ze wist niet wat ze moest denken. De ene? Geloof? Waar had hij het over? Ze vroeg zich af of ze dachten dat zij iemand anders was, iemand die beter was dan zij.

Ze verloor de moed, niet omdat de Raad naar haar keek, maar omdat ze zich zorgen maakte dat Caleb haar alleen voor zichzelf had gered. Dat hij niet om haar gaf. En dat zijn gevoelens voor haar zouden verdwijnen als hij de waarheid wist. Hij zou erachter komen dat ze gewoon een normaal, gemiddeld meisje was, wat er in de afgelopen dagen ook gebeurd was, en hij zou haar verlaten. Net als elke andere man in haar leven.

Alsof de rechter haar gedachten wilde bevestigen, schudde de middelste rechter langzaam zijn hoofd, terwijl hij Caleb afkeurend aankeek.

“Je hebt een grove fout begaan,” zei hij. “Wat je niet ziet, is dat jij degene bent die deze oorlog is begonnen. Jouw vertrek heeft ze gewezen op onze aanwezigheid.

Ook is dit niet degene die jij denkt dat ze is.”

Caleb begon: “Hoe verklaar je dan–”

Een ander raadslid sprak: “Vele eeuwen geleden was er een geval als dit. Een vampier die immuun was voor onze wapens. Mensen dachten toen ook dat hij de Messias was. Dat was hij niet. Hij was gewoon een halfbloed.”

“Halfbloed?” vroeg Caleb. Plotseling klonk hij onzeker.

“De vampier bij geboorte,” ging hij door, “een die nooit veranderd is. Ze zijn immuun voor sommige wapens, maar niet voor allemaal. Maar dat maakt hen nog niet een van ons. Noch maakt het ze onsterfelijk. Ik zal het je laten zien,” zei hij, en draaide zich plotseling om naar Caitlin.

Ze voelde zich nerveus door de ogen die naar haar staarden. “Vertel eens, jongeling, wie heeft je veranderd?”

Caitlin had geen idee waar hij het over had. Ze wist niet eens wat zijn vraag betekende. Opnieuw vroeg ze zich die avond af wat het beste antwoord zou zijn. Ze aarzelde, en voelde aan dat elk antwoord niet alleen invloed had op haar eigen veiligheid, maar ook op die van Caleb. Ze wilde het juiste antwoord voor hem geven, maar ze wist echt niet wat ze moest zeggen.

“Het spijt me,” zei ze, “ik weet niet waar u het over heeft. Ik ben nooit veranderd. Ik weet niet eens wat dat betekent.”

Een ander raadslid boog voorover. “Wie is je vader dan?” vroeg hij.

Waarom moest hij uit alle mogelijke vragen deze vraag kiezen? Dat was de vraag die ze zichzelf ook stelde, al haar hele leven lang. Wie was hij? Waarom had ze hem nooit ontmoet? Waarom ging hij bij haar weg? Het waren antwoordden zie ze al haar hele leven wilde, liever dan wat ook. En nu het haar gevraagd werd, kon ze zeker het antwoord niet geven.

“Dat weet ik niet,” zei ze uiteindelijk.

Het raadslid leunde achterover. “Zie je?” zei hij. “Halfbloedvampiers worden niet veranderd. En ze kennen nooit hun ouders. Je hebt het mis, Caleb. Je hebt een grove fout begaan.”

“Het geloof stelt dat een halfbloed de Messias zal zijn, en dat zij ons naar het verloren zwaar zal leiden,” snauwde Caleb uitdagend terug.

“Het geloof stelt dat een halfbloed de Messias zal brengen,” corrigeerde het raadslid. “Niet zijn.”

“Je verdraait woorden,” antwoordde Caleb. “Ik zeg jullie dat de oorlog is begonnen, en dat zij ons naar het zwaard zal leiden. De tijd gaat snel. We hebben haar nodig om ons te leiden. Het is de enige hoop die we hebben.”

“Een kinderverhaal,” antwoordde een ander raadslid. “Het zwaard waar je het over hebt bestaat niet. En als dat wel bestond, zou een halfbloed ons er niet heenleiden.”

“Als wij het niet doen, zullen anderen het doen. Ze zullen haar gevangennemen, en het vinden, en het daarna tegen ons gebruiken.”

“Je hebt een grove overtreding begaan door haar hierheen te brengen,” zei een andere vampier, aan het uiteinde van de tafel.

“Maar ik—” begon Caleb.

“GENOEG!” riep de voorzitter van de raad.

Het werd stil in de zaal.

“Caleb. Je hebt verscheidene wetten van ons verbond bewust overtreden. Je hebt je post verlaten. Je hebt je missie verwaarloosd. Je bent een oorlog begonnen. En je hebt alles op het spel gezet voor een mens. Niet eens een mens, maar een halfbloed. Erger nog, je hebt haar hierheen gebracht, recht in ons midden, waardoor wij allemaal in gevaar verkeren.

Wij veroordelen je tot 50 jaar opsluiting. Je zult deze grond niet verlaten. En je zult deze halfbloed per direct buiten onze muren laten.

“Nou, wegwezen.”