Читать книгу: «Беш болали йигитча», страница 2
«BIR KO‘ZLI YOVNING BOSHI UZILSIN»
Kolxozimizning ona-bola raisi otamni urushga jo‘natmaslik uchun ko‘p harakat qildi, voyenkomatga ham borib keldi. Mirzapolvonning bir o‘zi bitta traktorning ishini qilyapti, u ketib qolsa kolxozdagi ishlarni kim qiladi, degan gaplarni ham aytibdi, ko‘nishmabdi. Hozir urushga shunaqangi pahlavon yigitlar kerak deyishibdi.
Otam, men kelguncha o‘tindan qiynalib qolmanglar deb, tuni bilan uxlamay bog‘dagi katta o‘rikni kesib, o‘tin tayyorladi, azonda tegirmonga borib bug‘doy bilan jo‘xori tortib keldi. Bitta burdoqi qo‘yimiz bor edi, ukam Omonning to‘yiga boqib yuruvdik o‘shani so‘yib, go‘shtyog‘idan bir qismini sotib, otamga yo‘l xarj qilib berdik bir qismini qovurib katta kastryulga bosdik otam olib ketadigan bo‘ldi.
Kechqurun uyimizga erkak-ayollar to‘planishdi, lekin ko‘pchilik kelmadi, nega desangiz, o‘sha kuni kishlog‘imizdan yana to‘rt kishi armiyaga ketayotgan ekan. Odamlarning qolgan qismi xayr-xush qilish uchun o‘shalarnikiga ketishibdi.
To‘lg‘on xolam frontga ketgan ikki o‘g‘li bilan ukasiga atab uchta xaltada quruq meva olib chiqibdi, borgan kuniyoq darrov bergin, onang soppa-sog‘ yuribdi deb qo‘ygin, dedi-yu, ko‘ngli buzilib ketdi shekilli, to‘satdan yig‘lab yubordi. Ketidan Parpi buvam bilan xotini To‘xta xolamlar chiqishdi. Buvam otamning ota avlodidan bo‘lar ekan. Umuman, qishloqda bizning urug‘larimiz juda kam. Bor-yo‘g‘i shu Parpi buvam, xolos. Opamning bo‘lsa urug‘laridan hech kim qolmagan deyishadi. Parpi buvam bilan To‘xta xolam ham o‘g‘illariga atab sovg‘a-salomlar olib chiqipdi. Buvam hassaga tayanib, oqsoqlana-oqsoqlana zo‘rg‘a yurib chiqti. Ko‘zini mo‘ltillatib boshi-boshi qilgancha ichkariga, erkaklarning oldiga kirib ketdi-yu, o‘tirganlardan bitta-yarimtasi ko‘ngliga yoqmadi shekilli, darrov orqasiga qaytib chiqdi.
– Polvon, qani beri kelchi, – deb dadamni chaqira boshladi, so‘ng hovli o‘rtasida tik turgan kelini yotqizib, yonma-yon o‘tirishgach, xo‘rsina-xo‘rsina so‘zini davom ettirdi: – Xudo nasib qilib o‘g‘illarimni ko‘radigan bo‘lsang, uchovining ham peshanasidan o‘pib qo‘ygin, xudoyo boshlari toshdan bo‘lsin. Mana bunisi – o‘risvoyga, ichida quloqchin bor, darrov kiyib olsin, nomard kelinim er qilib ketganini aytma, ko‘ngli eziladi… Mana bunisi – Anorvoyga, tezroq bergin, ichida patiri bor, qotib qolmasin tag‘in. Mana bu, ola xalta, esingda bo‘lsin, olasi, kenjatoyimga… Esizgina, bola g‘o‘r edi-ya! Endi o‘n oltiga to‘luvdi-ya! Meli baqqolning chaquvi bilan ketdi bola… Eson-omon qaytib kelsalaring, bu ziqna baqqolning ta’zirini o‘zlaring berasizlar. Inshoollo, o‘sha kunlarga yetaylik… Kenjatoyimga aytgin, rasmini jo‘natsin, juda sog‘indim, har kuni tushimga kiradi… Tavba qildim-ey, nuqul oyog‘imni uqalaydi, degin… Bolala-chaqangdan tashvishlanma, xudo jonimni omon qo‘ysa, bularni xo‘rlatmayman, o‘rtadagi devorni ertagayoq buzib, hovlini bitta qilib olamiz. Mana Orifing ham katta yigit bo‘lib qoldi.
– Amaki, o‘zim yetimlik bilan o‘sib, yuragim to‘la qon edi, – sekingina dedi otam uning ovozi qaltirab ketgandek bo‘ldi. Ko‘zlarida miltillab yosh tomchilari ko‘rindi. Katta odam yig‘lasa, g‘alati tuyularkan. O‘zimni o‘ng‘aysiz seza boshlab, teskari o‘girilib oldim. Parpi buvam ertalab seni o‘zim kuzatib boraman, endi uyga kirib, oyoq qurg‘urga kepak qizdirib bosaychi, zora og‘rig‘i bosilsa deb, chorvoq orqali uylariga chiqib ketdi.
Ichkarida ancha-muncha odam to‘planib qoldi. Qo‘shnimiz, hozir kolxoz omboriga tungi qorovul bo‘lib ishga kirib olgan Meli baqqol, To‘ron amakim, urushda bir oyog‘ini yo‘qotib kelgan qiziqchi Roziq tog‘am, soy bo‘yida yashaydigan chapaqay Xo‘janazar aka, yoshyalanglar, keksalar kelishdi. Otam kuzda xumga musallas solib, ustini suvab qo‘ygan ekan, men ketsam buni kim ham ichardi deb, bugun o‘sha chapaqay Xo‘janazar aka ikkovlari suzishgandi, choynakda olib kirib har joy-har joyga quyib chiqdim. Mehmonlarga sho‘rva tortgach, men ham ostona yoniga cho‘kib, kattalarning gapiga quloq solib o‘tirdim. Urushdagi ahvoldan, biznikilar juda qattiq jang qilayotganligidan, bozordagi narx-navo oshib borayotganligidan nolib gaplashishardi. Bir xil yurtlarda qattiq ocharchilik boshlanib ketibdi. Odamlar ko‘chalarda sulayib qolayotgan emish, qo‘shni qishloqda o‘n bir kishi shishib o‘libdi. Bittasi sholining to‘ponidan non yopgan ekan, tandirda yonib ketibdi. Qo‘shni qishloqlik Dehqon shapka degan odam Isfaradan bug‘doy olib kelayotgan ekan, yo‘lda o‘ldirib ketishibdi.
Parpi buvam uyida o‘tirolmadi shekilli, darrov orqasiga qaytib chiqib, davraga qo‘shildi-yu, qiziq-qiziq gaplardan gapirib odamlarni kuldirishga tushdi.
– Roziqvoy, bu Girmonni bitta ko‘zi oldida, bitta ko‘zi orqasida bo‘ladi deyishadi, shu rostmi? – so‘radi buvam.
– Men bunaqasini kurganim yo‘q, – deb qo‘ydi Roziq tog‘a sho‘rva ho‘plab.
– Yo‘q, men haligi lashkarboshisini aytyapman.
– Unisiyam siz bilan menga o‘xshagan bir odam.
– Sen uni o‘z ko‘zing bilan ko‘rdingmi?
– Ko‘rganman.
– Ko‘rgan bo‘lsang, qani ayt-chi, o‘sha Girmon kofirmi, musulmonmi?
– Kofir.
– Kofir bo‘lsa, demak, bitta ko‘zi oldida, bitta ko‘zi orqasida bo‘lishi to‘g‘ri, sen payqamabsan. Qadimgi kitoblarda shunday deb yozilgan… Xo‘b, mayli, bunisini qo‘yaylik. Qani aytchi, o‘sha Girmonning har bitta o‘qi aravaning gupchagidek keladi, deyishyapti, shu to‘g‘rimi?
– To‘g‘ri, – tasdiqladi Roziq tog‘am, – lekin biznikilar ham ularnikidan qolishmaydi.
– Demak biznikilar ham zo‘r degin?
– Bo‘lmasam-chi, shunday o‘qlarimiz borki, nima desam ekan, hovlidagi kelini ko‘rdingizmi?
– Ko‘rdim.
– Har bitta o‘qimiz ana o‘sha kelidek keladi!
– Bay-bay-bay, – deya yoqasini ushladi Parpi buvam, – o‘sha o‘q bilan ham o‘ldirib bo‘lmayaptimi? Joni to‘ng‘iznikidan ham qattiq ekanda. Ha, ishqilib hukumat omon bo‘lsin.
Musallasni hammadan ko‘ra ko‘proq To‘ron amaki ichib, hammadan oldin mast bo‘lib qolgan ekan, oldiniga ko‘zlarini g‘alati suzib kulimsiragancha o‘y surib o‘tirdiyu, keyin to‘satdan tutaqib ketdi. Katta mushti bilan dasturxondagi tozalanmagan suyakni bir urdi-da:
– Roziq! – deb chaqirdi.
– Nima deysan? – so‘radi Roziq tog‘a ham hushyor tortib.
– Nima deb aljiyapsan o‘zing?
– Aljiganim yo‘q.
– Mana, dushmanni mendan so‘ra, elliktasini o‘ldirganman! Yoki yolg‘onmi?
– G‘irt yolg‘on! – dedi Roziq tog‘am boshqalarga qarab ko‘zini qisib.
– O‘zing yolg‘onchisan… Men o‘n marta nayzabozlik jangiga kirdim, har kirganimda beshtadan nemisni o‘ldirdim, ko‘kragiga mana bunday qilib nayza sanchib o‘ldirdim, bildingmi? Sen… sen… Parpi buva, men bitta nemisni kallasini qiyiqqa tugib, olib kelayotgan edim… Mana shu o‘zimizning Qo‘qonga kelganda, ug‘irlatib qo‘ydim, kisovur bolalar o‘g‘irlab ketishibdi…
– Yolg‘on, qip-qizil yolg‘on! – deb Roziq tog‘am o‘tirganlarga birma-bir qarab chiqadi.
– Yolg‘onmi? – qo‘ltiqtayog‘iga suyanib o‘rnidan tura boshladi To‘ron amaki.
– Yolg‘on! Agar ellikta nemisni o‘ldirgan bo‘lganingda qahramon bo‘larding. Ko‘ksing to‘la orden bo‘lardi!
– Orden dedingmi?
– Orden bor.
– Qani ko‘rsat-chi?
– Hoy Roziq, sen men bilan ko‘p pachakilashaver-ma, bildingmi! Men orden talashib urushganim yo‘q, qongaqon, jonga-jon deb urushdim, bildingmi. Gospitaldan chiqayotganimda yangi borgan askar bolalarga ordenlarimni esdalikka ulashib berdim. To‘ron tog‘angdek urushinglar dedim, bildingmi! Sen Roziq cho‘loq, razvedkachiman, shuhrat ordenim bor deb kerilaverma… Men… men serjant To‘ron O‘runov bo‘laman, generallar bilan qo‘l berib so‘rashganman! Serjant O‘runov slushayet, bildingmi..
To‘ron amaki to‘satdan ho‘ngrab yig‘lab yubordi. Ko‘ksini yirtib, boshlariga ikki qo‘llab mushtlab, urushga birga ketgan o‘rtoqlarining nomini aytib chaqirib, shunaqangi uzoq yig‘ladiki, oxiri qo‘ltig‘idan olib uyigacha eltib qo‘yishdi.
Odamlar anchagacha bir-birlariga gap qo‘sholmay g‘alati bo‘lib o‘tirishdi, Hamma sukutda… xuddi to‘satdan tillari yo‘q bo‘lib qolganday oshni yeb bo‘lishguncha ham gaplari bir-birlariga qovushmadi. Nihoyat Roziq tog‘am:
– Polvon, shunday qilib erta junaysizlarmi? – deya sukunatni buzdi.
– Shunaqa shekilli… – yo‘tal aralash dedi dadam.
– Ishqilib o‘g‘lim, tagobli yigitlarning yuzini yerga qaratmagin-da, – nasihat qilgan bo‘ldi Parpi buvam, – astoydil urushgin, og‘zingdan kalimai shaxodat hech tushmasin, shunda senga o‘q kor qilmaydi… Tagoblilar bosmachilarga qarshi yomon urushmovdi, endi bunisigayam bo‘sh kelmanglar… O‘sha Girmon deganlari juda zo‘r bo‘lsa Ko‘rshermatcha bo‘larda… o‘shani yengdigu… Nima deding Roziqvoy?
– To‘g‘ri, amaki, – tasdiqladi Roziq tog‘a, – muhimi, Polvon, urushda shoshib qolma! Keyin, ruslarning yonida bo‘lishga harakat qil, ulardan o‘rganasan… Meniyam urush maydonidan o‘shalar olib chiqdi. Yetti yot begona o‘ris ko‘tarib chiqdi-ya!.. Qani, Parpi buva, bir duo qiling, sekin qo‘zg‘alaylik endi.
Parpi buvam cho‘kka tushib, ikki qo‘lini yuqori ko‘tardi:
– Iloyo omin, – shunday dedi-yu, nazarimda u yog‘ini esidan chiqarib qo‘ydi shekilli, bir nafas jim bo‘lib qoldi, – iloyo omin, oy borib, omon kelgin. Girmon otli bir ko‘zli yovni boshi tanidan judo bo‘lsin, hammalaringa xudo madadkor bo‘lsin, oblohu akbar!
– Oblohu akbar, – deyishdi boshqalar ham. Mehmonlar hovliga chiqib otam bilan quchoqlashib yuzko‘zlaridan o‘pishib, xayrlasha boshlashdi. Ayollar ulu tortib yig‘lab yuborishdi, ukalarim ham bo‘zlab yig‘lashga tushishdi…
Nihoyat mehmonlar tarqab, qop-qorongi hovlida o‘zimiz qoldik. Men mollarga xashak olgani og‘ilxonaga kirib ketdim. Opam hozirgina erkak mehmonlar o‘tirgan katta yorug‘ uyga hammamizga bitta qilib joy solibdi. Ilgari uchta uyda, uchga bo‘linib yotardik Usmon ikkimiz oshxonada, Omon bilan otam mana shu katta uyda, opam ukalarimni yoniga olib kichkina uyda uxlashardi. Bugun otam bilan so‘nggi kecha birga bo‘layotganimiz uchun opam joyni ataylab birga solibdi. Uyga kirsam, Omon bilan Robinisa otamning tizza-siga o‘tirib olib, topishmoq ayttiryapti. Opam Zulayhoning sochini maydalab o‘rib o‘tiribdi. Usmon mis laganning ustiga shaltoq daftarini yozib, ko‘ksini yerga bergancha inqillab rasm chizish bilan ovora.
Men halidan buyon razm solmagan ekanman, opam negadir saylga ketayotgandek yasanib olgan ekan, sandiqdagi hamisha behining hidi anqib turadigan atlas ko‘ylagi, qora baxmal to‘nini kiyib olibdi, peshanasida ko‘k shohi durra, sochini ham yuvib, silliq qilib tarab olibdi.
– Ishqilib xatni kanda qilmasangiz bo‘lgani, – deyapti opam.
– Bo‘lmasachi, sen ham tez-tez xat bitib turgin, – javob qilpti otam, – boqqolning pulini berdingmi?
– Berdim.
– Yaxshi qilibsan… Bundan keyin undan qarzga hech narsa olmanglar.
– Xudo betini teskari qilsin! – qarg‘andi opam, – yana omborga qorovul bo‘lib olibdi-ya!
– Kattalar bilan bordi-keldisi bor deyishadi, tushuntirdi otam.
– Voy esim qursin, – shunday deb opam cho‘ntagini kavlashtirib tumor chiqarib, otamga uzatdi. – Ko‘kragingizga taqib oling!
Otam avvaliga shunaqa irim-sirimlaringni qo‘ysangchi, deb ko‘nmagandi, opam bu yerga hamma bolalaringizning nomini yozdirganman degan edi, otam tumorni olib shosha-pisha bo‘yniga osib oldi.
Men shu paytda negadir juda, juda ham xursand edim. Hozirgina uyimiz to‘la aziz mehmonlar, qadrdon kishilarimiz bo‘lgani uchunmi, butun oilamiz bilan hammamiz jamuljam o‘tirganimiz uchunmi yoki o‘zim ham bilmagan boshqa biror sababdanmi, har qalay men behad xursand, ta’riflab bo‘lmaydigan darajada shod edim. Shu xilda xursandligimcha uxlab qolibman. Tong pallasida uyg‘onib ketdim, ko‘zimni ochsam, opam otamning tizzasiga boshini qo‘yib piq-piq yig‘layapti, otam, qo‘y, qo‘ysang-chi, deb katta qo‘llari bilan opamning sochlarini avaylab silab o‘tiribdi…
– Polvon, uxlab qolmadingmi? – Parpi buvamning ovozi eshitildi tashqaridan.
«TEZROQ KELING, OTAJONIM!»
Barvaqt yo‘lga chiqdik.
Parpi buvam bilan To‘xta xolam o‘zlarining eshaklariga minishdi.
Zulayho, Usmon, Omon uchovlari bizning eshakka minishdi.
Otam to‘nining etagini qaytarib, orqasiga Robinisani solib oldi.
Sulton, oyim uchovimiz piyoda jo‘nadik.
Rayon markaziga borish uchun katta yo‘ldan ketsak ham bo‘lardi-yu, otam so‘qmoqdan bora qolaylik yo‘limiz olti chaqirimga qisqaradi, deb taklif qilib qoldi.
So‘qmoqdan yurdik.
Eshaklilar oldinga o‘tib olishdi. Hammamiz jim borayapmiz, qiziq, xuddi gaplashadigan gapimiz tamom bo‘lib qolgandek. Otam o‘zi aslida kamgap odam, so‘rasang javob beradi, bo‘lmasa xaftalab ham jim yuraveradi. Men bo‘lsam xuddi shu paytda dadajonimni gapga solsam, ko‘p narsalarni so‘rab bilsam, ovozlarini eshitib ketsam deyman. Yelkamdagi qopchiqni sal yuqoriroq ko‘tarish uchun ikki oyog‘imni kerib silayotgan edim:
– Charchadingmi? – deb gapirib qoldi otamning o‘zi.
– Charchaganim yuq, – dedim shosha-pisha.
– Orifjon!
– Labbay, ota!
– Senga qiyin bo‘ladigan bo‘ldi-da, o‘g‘lim!
– Nega unday deysiz?
– Hali ukalaring yosh, oying kun buyi dalada, butun ro‘zg‘or o‘zingga qolyapti-da, o‘g‘lim.
– Tashvishlanmang ota, men ishdan qochmayman.
– Rahmat o‘g‘lim, ishqilib o‘qishingni tashlab yubormagin. Ukalaringning ham o‘qishidan o‘zing boxabar bo‘lib tur… Endi shunaqa ekan-da… Ko‘pga kelgan to‘y, nima ham qilardik… Bo‘lmasa sizlarni o‘qitaman, katta maktablarda o‘qitaman, deb mo‘ljal qilib qo‘yuvdim… O‘qish kerak… Men ahmoq o‘qisam ham bo‘lardi-yu… haligi savodsizlarni tugatadigan maktabga olib borishsa, Nisormat maxsumning tapqi hovlisida shunaqa maktab ochiluvdi, derazadan tashlab qochibman-a.. Mana endi sizlarga xatni qanday qilib jo‘natar ekanman, deb o‘ylanib ketyapman.
– Sheriklaringizga aytib yozdirsangiz bo‘lmaydimi, ota?
– Endi, o‘g‘lim, sheriklar ham bir kun yozib berar, ikki kun yozib berar, oxiri zerikadi-da, to‘g‘rimi?
– To‘g‘ri, ota!
– Shuni bilsang o‘qishni payidan bo‘l, haligi ko‘zoynak taqib, qizil papka ko‘tarib yuradigan katta domla bo‘lish payidan bo‘laver…
– Ota, siz miltiq otishni bilasizmi?
– E o‘g‘lim, mendan ketmon chopishni so‘ra. Rosmana milittsiya hali ko‘rganim ham yo‘q… Keyin, o‘g‘lim, yana bitta iltimosim shuki, opang bechorani xafa qilmanglar.
– Xo‘p!
– Kechalari ukang Omonni o‘zing olib yotgin, ertaklar aytib bergin… Ertak eshitmasa uxlay olmaydi u, shu ukang sal g‘alatiroq chiqdimi deyman, ertak bilan topishmoqni biram sevadiki, tavba!
– Ota, uningiz she’r to‘qishniyam biladi, she’rini eshitganmisiz ?
– Bir xillarini eshitganman. Ha mayli, xudo xohlasa eson-omon qaytib kelsam buniyam o‘qitamiz… Orifjon!
– Labbay, ota!
– Qo‘ying tug‘sa sigirni sotib yuboringlar, qo‘yning sutini amallab turarsizlar, oyingga ham aytdim… Sigiring qarib qoldi, endi yolchitib sut bermaydi… Bolasini olib qolinglar…
Oldinda ketayotgan eshak uynoqlab, andek bo‘lmasa Zulayho bilan Usmonni ustidan ko‘tarib urayozdi. Umuman, yo‘lga tushganimizdan buyon tuzuk yurmayapti u. Goh chopgisi kelib oldingi ikki oyog‘ini osmonga ko‘tarib nag‘ma ko‘rsatadi, goh «nos chekib», engashib, yerni hidlab turgan joyida gir aylanadi, hala qilsa, shattalab yana bezor qiladi. Aslida ayb o‘zimda, kecha musallas suzganimizda katta tog‘ora bilan liq to‘la chori chiqqan edi. Tog‘orapog‘orasi bilan eshakning oxuriga qo‘yuvdim, paqqos tushirib olgan ekan, mast bo‘lib qolganga o‘xshaydi, ha-ha mast bo‘lib qolibdi u! Ana, ikki oyog‘ini osmonga ko‘taryapti yana!
– Otajon! – qichqirib yubordi Zulayho. Eshak uchov ukamni ustidan itqitib tashlab, chap tomonga – shudgor qilingan yerlarga qarab yugurdi, hamma yoq qiy-chuv bo‘lib ketdi. Tasodifni qarangki, shoshilib eshakdan tushayotib Parpi buvam bilan To‘xta xolam ham ketmaket gupillab yiqilib tushishdi. Ukalarimning joni qiynalganini ko‘rib opam ham yig‘lab yubordi.
Otam ikkovimiz eshakni quvib ketdik ortimizdan Sulton ham yugurdi. Eshak xaydalmagan taqir yerga chiqib olgach o‘ynoqlab, shataloq otib, xuddi bizga o‘yin ko‘rsatmoqchi bo‘lgandek g‘alati-g‘alati qiliqlar qilib qocha boshladi. To‘xtab, biz tomonga tumshug‘ini cho‘zib turadi-da, yetay-etay deganimizda yana o‘ynoqlashga tushadi. Sulton bizga qaraganda chopag‘onroq ekan, ikki marta yetib olib tizginini ushladi-yu, ammo eshak siltanib chiqib ketdi. Ikki soat chamasi ovora bo‘ldi quva-quva baland-past qirlarga borib qolibmiz. Tepalikdan u yog‘i terak bo‘yi keladigan jarlik. Shu yerda ushlab olarmiz deb xalqaga olib yaqinlashib kelayotgan edik eshak ikki oyog‘ini ko‘tarib, jarlikka shunday sakradiki, otam:
– Eh, – deb uh tortib yubordi.
Eshak jarlik tubiga gupillab urildi-yu, baqadek yalpayib qolgandek bo‘ldi.
– Tamom! – dedi otam bosh chayqab.
Otam bilan Parpi buvam bizga juda ilxaq bo‘lishibdi. Ehtimol dasht orqali rayonga jo‘nab ketgandir deb ham o‘ylashibdi.
– Ro‘zg‘orga yarab turuvdi, – xuddi kechirim so‘ragandek bir ohangda dedi otam.
– Mayli, Polvon, qayg‘urma, bolalaringning boshiko‘zidan sadaqa, – otamning ko‘nglini ko‘tardi buvam, – eshagim tug‘sa bolasini berarman, endi tezroq jo‘naylik tag‘in hukumatdan gap eshitib yurmagin.
Harbiy komissariatning hovlisiga choshgoh mahalida yetib bordik. Hamma yoqqa odam demagani sig‘may ketibdi. Chol-u kampirlar, yosh-yosh qiz-u juvonlar, men tengi, mendan kichkina bolalar – igna tashlasang yerga tushmaydigan bo‘lib ketibdi.
Otam tengi, undan yoshroq ikki yuz chog‘li kishini hovlining qoq o‘rtasiga ikkitadan qilib safga turg‘izib qo‘yishibdi. Safdagilarning bir xillari tartibga rioya qilib tikka turibdi, bir xillari bor-e, oyog‘im tolib ketdi, qo‘lingdan kelganini qilmaysan-mi deb, qopining ustiga o‘tirib olibdi, atrofdagilar bo‘yinlarini cho‘zib, bir xillari qo‘lini og‘ziga kuvacha qilib safdagilarga gap ham qo‘shib turishibdi:
– Dada, dadajon, men bu yerdaman!
– Hakim, bora solib adresingni jo‘natgin!
– Bolaginam, bemahalda ko‘chaga chiqmagin!
– Akajon, rasmingizni jo‘natib yuboring, oyimga darmon bo‘ladi.
– Adasi, bolalaringizdan ko‘nglingiz tinch bo‘lsin, bir yaxshi qilib olib o‘tiraman.
Otam Parpi buvam bilan quchoqlashib xayrlashdi, bolalarimni sizga, sizni xudoga topshirdim, dedi. Hammamizni bir-bir bag‘riga bosib peshanamizdan o‘pdi. Opam bo‘lsa otamning yelkasiga qo‘lini qo‘yishi bilan, negadir ho‘ngrab yig‘lab yubordi.
Otam nihoyat o‘rtaga o‘tib yoshgina rus komandiriga ro‘baro‘ bo‘ldi. Komandir ro‘yxatdan otamning familiyasini topib, qo‘lini shop qilib bir narsalar degan edi otam yo‘lda eshak qochib ketib ovora bo‘lib qoldik dediyu, oxirida yana:
– Eshshak… – deb qo‘shimcha qilib qo‘ydi.
– Eshshak?! – xayron bo‘lib so‘radi komandir.
– Da, eshshak! – dedi yana otam.
Komandir negadir battarroq tutaqib ketdi, yer tepindi, otam yana qayta boshdan tushuntira boshladi. Eshak mast bo‘lib qolgan ekan dedi va:
– Piyanista, – deb qo‘shimcha ham qilib qo‘ydi.
– Piyanista?! – qoshlarini kerib takrorladi komandir.
– Ha, eshak piyanista, – dedi otam nihoyat tushuntira olganidan mamnun bo‘lib. Ammo komandir jahl otiga minib oldi. Nazarimda sochlari tikka bo‘lib ketgandek bo‘ldi, vizillaganicha ichkariga kirib, o‘zi tengi bir uzbek komandirni boshlab chiqdi.
– Nega komandirni haqorat qildingiz? – so‘radi yigit. Otam bo‘lgan voqeani aytib bergan edi, o‘zbek xaxolab kulib yubordi, rusga tarjima qilgan edi, u ham xaxolab kulib yana bir narsalar deb qo‘ydi.
– Nima deyapti? – qiziqsinib so‘radi otam.
– Essizgina, eshagini olib kelganda otliq askarlar safiga yozib qo‘yardim, minib jang qilardi, deyapti, – tushuntirdi o‘zbek komandir.
Safda turganlar o‘rtasida yengilgina kulgi ko‘tarildi. Otam ham kulib, shosha-shosha javob qaytardi:
– Komandirga aytgin, Parpi amakining eshagi tug‘sa xo‘tikchasini berib yuboraman deyapti, o‘shani minib jangga kiraveraman.
O‘ris komandir yana kuldi, yaqin kelib otamning yelkasiga shappatilab, safga qo‘ya boshladi. Otamning bo‘yi juda baland ekan, qayerga qo‘ysa yoni-beridagilar beli barobar bo‘lib qolaverdi. Oxiri safning eng oldiga o‘tkazib ko‘rdi, unda ham bo‘lmadi. Sheriklarining bo‘yi otamning yelkasidan bo‘lib qoldi.
– Sal engashib turaman, – dedi otam bo‘yi novchaligidan xijolat bo‘lib.
– Hechqisi yo‘q, – dedi komandir, – artilleriyaga sizdaqangi pahlavonlar kerak.
Komandir orqaroqqa chekinib, safga tiziling deya o‘rischa buyruq berdi. O‘tirganlar o‘rinlaridan turib, bir xillari qopchigini qo‘liga oldi, boshqalari yelkasiga tashladi. Komandir chapga buriling deb buyurgan bo‘lsa ham safdagilarning yarmi o‘ngga, yarmi orqaga burilishdi. Bir xillar yurib keta boshladi, yana bir xillari turgan joyida qoqilgan qoziqdek jim turishaverdi. Komandir safni avvalgi holiga keltirguncha naq terlab ketdi. Chapga deganda qayoqqa, o‘ngga deganda qayoqqa burilish kerakligini rosa tushuntirgach:
– Chapga! – deb buyruq berdi yana. Yo‘q, bu gal uncha anglashilmovchilik bo‘lmadi, hamma chapga burildi.
– Olg‘a! – buyruq bo‘ldi yana. Saf qo‘zg‘alishi bilan kuzatuvchilar ulu tortib yig‘lashga tushdi. Minglab odamlarning jam bo‘lib yig‘lagani juda qo‘rqinchli bo‘larkan.
– Otajon!
– Akajonim!
– Pahlavonim!!!
– Hoy, adasi, to‘xtang! – degan ovozlar eshitilib qoldi har tomondan. Nazarimda, butun olam yig‘layotgandek yer-u ko‘k daraxtlar ham ko‘z yoshi to‘kayotgandek bo‘lib ketdi. Usmon yig‘layapti, Omon bo‘zlayapti, Robiya chinqiryapti…
– Voy xudoyim!
– Alining qilichiga uchrasin o‘sha Girmon!
– Essizgina yigitlar!
– O‘g‘ilginam! – deb xayrlashishyapti odamlar. Opam negadir jim, yig‘lamaydi ham, gapirmaydi ham, to‘satdan loqayd, beparvo bo‘lib qoldi. Kun bo‘yi shu ahvolda yurdi. Miting paytida ham, askarlarni mashinaga chiqarishayotganda ham toshdek qotib turaverdi. Ukalarim yopishsa, siltab tashlaydi. Uyga qaytib kelgunimizcha ham kayfiyati o‘zgarmadi. Xuddi jin chalib ketgandek tili yo‘q gung bo‘lib qoldi.
Uyga kelsak ish juda rasvo bo‘libdi. Oy-kuni yetib turgan sovlig‘imiz cho‘zilib yotibdi, tug‘aman deb ko‘p urinibdi-yu, tug‘olmay o‘lib qobdi.
– E attang! – dedi Parpi buvam bosh chayqab, – bolasi teskari kelgan ekan… O‘zim oldida bo‘lganim-da osongina qutulardi-ya.. Ha mayli, kelgan balo shunga urgan bo‘lsin.
Omon opamga surkalib non berasiz, qornim og‘riyapti deb xarxasha qilgan edi, opam to‘satdan portlab ketdi:
– Yo‘qol!!!
