Читать книгу: «Вершы», страница 4

Нам добра. Цёпла. Зямля ў пажары…

 
Нам добра. Цёпла. Зямля ў пажары.
Дым чорны ўецца аж да нябёс.
Крыжы. Магілы. Вайна. Ахвяры.
Рагочуць людзі. А поўна слёз.
Чырвона неба. Зямля чырвона.
Адны баяцца чырвоных хварб.
Другія мкнуцца на клікі звона.
Багатым помста. Бяздольным скарб.
Замоўклі песні. Шумяць дубровы.
Прыгожы, вольны куток глухі.
Адно чужыя равуць каровы.
Шукаюць пашы іх пастухі.
Патухлі зоркі. Гарыць у дыме.
Чырвона сонца – вітае рань.
Яно засвеціць. Народ падыме.
Смялей да працы. Загіне здань.
 

1921

На могілках

Ахвярую А…

 
Спявай мне, дзяўчынка, пра кветкі, пра гай,
Пра лепшыя дні, пра вясну,
Пра наша каханне, галубка, спявай —
Пад ціхі твой спеў я засну.
Ці помніш спатканне, нясмелы пагляд…
Нам зорка там з неба упала,
Там месячык ясны ўзіраўся на сад,
Ты думкі мае угадала.
І песню пачуў я, ты пела тады,
А гукі нясліся далёка,
Той песні вясенняй засталісь сляды,
У сэрца запалі глыбока.
Гады праляцелі… Нібы неўзначай
Мы разам спаткалі вясну…
Дык зноў тую песню, дзяўчынка, спявай, —
Пад ціхі твой спеў я засну…
 

1920

Родныя птушкі

I. У вырай

 
Надходзіў час зімы сцюдзёнай,
Плылі над краем цёмны хмары,
Змяніўся колер траў зялёных,
Замоўклі жабы у выгарах.
Халодны вецер дзьмуў з паўночы
І песню жальбы пеў у полі;
Чарней як сажа сталі ночы;
А ўдзень туманна, як ніколі.
І чуюць птушкі – холад, сцюжа
Краіну раптам агартаюць…
Са смуткам ў грудзях яны гужам
У край чужацкі адлятаюць.
Апошні погляд, поўны жалю,
На родны кідаюць палетак…
Назад іх вабяць руняў хвалі,
Чароўны пах асенніх кветак.
А вецер свішча… стогне… плача…
Снег беліць родныя загоны,
Мароз-траскун на полі скача,
Ён птушак не здагоніць.