Читать книгу: «Вершы», страница 3

 
Шукаючы: Сонца!.. Свабоды!.. Жыцця!..
 

1921

Жывыя акорды

 
Спакойна спі, пясняр, далёка на чужыне…
Нашто пакінуў край, які быў сэрцу міл?
Ці, можа, ты хацеў, каб на палях краіны
Стаяла менш крыжоў і менш было магіл?
Кахаў ты родны край, дзе цемра, здзек пануе;
З народам плакаў ты, як лепшы яго сын…
Цяпер ты замаўчаў… А ўсё ж акорды чуе
Гаротны люд… Не змоўк іх дзіўны гімн.
Ў акордах чуюцца ўсё сумныя напевы;
Адбітак тваіх дум – у іх можна ўгадаць,
Шмат жальбы ў іх чуваць, і радасці, і гневу.
І звоны ланцугоў нявольніка чуваць.
Ты спевам разбудзіў народ свой напрадвесні,
Якому на алтар свой дыямент прынёс…
Яшчэ акорд не змоўк тваёй прыгожай песні,
Хоць струны абарваў жыцця паганы лёс.
Лье слёзы па табе народ, і гай, і поле
І вераць у прамень, які ты ўсім паслаў…
Акорды будуць жыць – твой дар, паэт, – на волі,
А з імі будзе жыць, хто плакаў і стагнаў…
 

1920

Завіруха

 
Над балотам гудзе завіруха…
Ведзьмай носіцца з краю да краю
І змятае з зямлі жыцця пацяруху…
Неба свінцовым дажджом палівае.
Бура ломіць дубы і бярозы-сталеткі,
Выварочвае хвоі з карэннем…
І ўзыходзяць з-пад снегу чырвоныя кветкі,
Непагоды шалёнай насенне.
Мы засыпаны снежнымі іскрамі,
Ломім ногі ў галлі буралому…
Крычым сонцу: «Блізка мы, блізка мы!
К свету Вялікаму! Новаму!»
Нам не страшна мяцеліца смерці
І напевы хаўтурныя ветру…
Ўсё жыццё нам прыходзілась мераць
Агнявыя балоты і нетры.
Завіруха як свішча – мы слухаем…
Песцяць сэрца жалобныя песні…
Свет стары яна смела парухае —
Гэта бура зімы напрадвесні.
Падарожны не згіне ў мяцеліцу,
Шлях ён знойдзе ў тумане балота…
Тут адважнаму путніку верыцца,
Што ўжо хутка міне яго слота.
Сонца гляне – асвеціць палеткі,
Згіне з сэрца бязмерная скруха…
Закрасуюць з-пад снегу чырвоныя кветкі,
Сціхне плакаць жыцця завіруха.
 

1922