Читать книгу: «Вершы», страница 2

 
Сонны край я ураз разбудзіў…
І на тым кургане, дзе спяваў сумна дзед,
Дзе мінулай няволі не змыт яшчэ след,
Прамень шчасця ужо засвяціў.
Паўстаюць, як з зямлі, рвуцца к волі з цянёт,
Песня ў сэрцы спаткала адгук!
Йдуць да сонца яны, йдуць к жыццю – напярод,
Абагрэцца хутчэй, асушыць кроў і пот,
Загаіць мазалі чорных рук…
Ведай, свет, я вясковы – мужычы сынок,
Я пяю, што пяе селянін…
А ты чуеш? Іграе заводаў гудок,
Ў кузні гучна звініць каваля малаток, —
Пра адно мы пяем як адзін!
 

1921

Вечарам

 
Хавае змрок у небе хмары.
Агонь ён паліць вечных зор;
Глядзіцца месяц у выгары,
Дзе не змаўкае жабаў хор.
Не хіліць вецер куст ракіты,
Не свішча сумна, як удзень…
На гай, на поле і на хаты
Спаўзае ночы лёгкі цень.
Туман бялее над балотам,
Дзяргач завёў траскучы спеў,
Жукі лятаюць па-над плотам,
Жывёла йдзе з пагону ў хлеў…
Ідуць ад працы ў вёску людзі,
Дзяўчаты, хлопцы, мужыкі,
І гукі песні роднай льюцца,
Як хвалі быстрай той ракі…
Змаўкае спеў… Вось ночы ціша
Нясе ўсяму святы спакой…
А сэрца доўга мне калыша
Твой сумны спеў, край родны мой.
 

1920

Вечная бура

 
Спрадвеку тут шумяць кусты
Яшчэ да зор узбуджанага гаю,
Спрадвеку стогне лес,
Як з ворагам ў апошняй бойцы раць,
Як мора, гразь балот
Калышацца ад краю і да краю, —
І віхру страшнага
Ніколі тут нікому не уняць.
І бураломныя гады,
Як хмары чорныя, нясуцца над зямлёю…
Ўсё ломяць на шляху…
А кволых ўсіх людзей мяняе новы род…
І хутка ўсё бяжыць,
Нібы у летні дзень авечкі чарадою
Імчацца з поля ў хлеў,
Як ночку цёмную уздзене чуць усход…
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ўзнялася вось новая бура, —
Цені ўстаюць з беларускіх балот…
Жыццё ўсё – дзе смерць і хаўтуры,
Дзе крыж і магіла – людзей карагод.
Край родны! Сонца тваё ўзыходзіць!
Бачыш, хмару рассек вунь прамень…
Чуеш ты крыкі: «к Свабодзе! к Свабодзе!»
Ноч памірае… З'яўляецца дзень!
А бура не ціхне… О, вечная бура!
Ты віхрам змятаеш да лепшага шлях;
Ты нішчыш няволю, знявагу, пануру,
Ты слабаму – радасць, а моцнаму – страх!
Змяшаліся… людзі, пажары і крыкі…
Свінцовы дождж мые усходы вясны…
Народ ужо верыць, што будзе Вялікім,
Што праўдаю стануць чароўныя сны!
Яго парадзілі бясстрашныя хвалі,
Ён вечнае буры малое дзіця…
І бурай нясецца к няведамай далі,