Читать книгу: «กลับสู่ผืนโลก», страница 8

แนสซิริย์ยา – หลังอาหารเย็น

ระบบบันทึกถูกกระตุ้นการทำงานอีกครั้งพร้อมด้วยเสียงบี๊ปเบาๆ สามารถได้ยินเสียงของอาจารย์สาวอีกครั้งหนึ่งจากลำโพงขนาดเล็กด้านในเครื่อง “ฉันคิดว่าถึงเวลาที่เราต้องไปกันแล้วค่ะแจ็ก ฉันต้องตื่นแต่เช้าไปขุดต่อ”

“ตกลง” พันเอกฮัดสันตอบ “ผมจะไปขอบคุณหัวหน้าพ่อครัวแล้วเราจะไปกัน”

“ให้ตายเถอะ!” ผู้ฟังคนที่ผอมกว่าร้อง “เพราะนาย เราเลยพลาดส่วนสำคัญที่สุดไปแล้ว”

“โธ่ ไม่เอาน่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ” คนอ้วนกล่าวป้องกันตัวเอง “เราอาจพูดได้ทุกเมื่อว่าระบบทำงานผิดปรกติ และเราบันทึกการสนทนาทั้งหมดไม่ได้”

“ฉันลงเอยต้องปกปิดให้นายตลอด” อีกฝ่ายกล่าวอ้าง

“นายจะขอบใจฉัน ฉันมีแผนให้เราได้อุปกรณ์เคลื่อนที่นั่นเรียบร้อยแล้ว” เขาใช้นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ขยี้จมูกแล้วกล่าวว่า “เราจะเข้าไปในห้องเธอคืนนี้และคัดลอกข้อมูลทั้งหลายโดยที่เธอไม่สังเกตด้วยซ้ำ”

“และเราจะทำยังไงถ้าอาจารย์เขาตื่น ร้องเพลงกล่อมเหรอ”

“อย่ากังวลไปเลยเพื่อน ฉันมีกลซ่อนอยู่ในแขนเสื้อสองสามอย่าง” เขาตอบพร้อมหรี่ตา

ในระหว่างนั้น แจ็กและเอลิซากำลังเตรียมตัวออกจากภัตตาคาร พันเอกฮัดสันเปิดสวิตช์เครื่องสื่อสารพกพาและพูดกับผู้คุ้มกัน “เรากำลังออกไป”

“ทุกอย่างเงียบสงบด้านนอกนี้ครับผู้พัน” เสียงตอบสนองเข้ามาในหูฟัง

พันเอกฮัดสันเปิดประตูของอาคารและกราดตาดูพื้นที่รอบตัวอย่างระมัดระวัง ทหารผู้ได้มาพร้อมกับเอลิซาก่อนหน้านี้ยังคงยืนอยู่ใกล้รถยนต์ด้านนอก

“ไปได้พ่อหนุ่ม” พันเอกฮัดสันกล่าว “ฉันจะพาด็อกเตอร์ฮันเทอร์

กลับเอง”

ทหารยืนตรงทำวันทยหัตถ์ กล่าวบางสิ่งบางอย่างใส่เครื่องสื่อสารแล้วหายตัวไปในเงามืด

“เป็นค่ำคืนที่มหัศจรรย์มากค่ะแจ็ก” เอลิซากล่าวขณะทั้งสองออกจากภัตตาคาร เอลิซาหายใจเอาอากาศเวลากลางคืนอันสดชื่นเข้าไปลึกๆ แล้วกล่าวเพิ่มเติมว่า “นานแล้วที่ฉันไม่ได้ใช้เวลาตอนเย็นแบบนี้ ขอบคุณมากๆ ค่ะ” เอลิซากล่าวพร้อมกับยิ้มหวานอีกครั้ง

“มาเถอะ เราไม่ปลอดภัยที่จะยืนอยู่ในที่แจ้งที่นี่” และเมื่อกล่าวดังนั้นแล้วเขาก็เปิดประตูรถและช่วยพยุงเอลิซาขึ้นรถ

เมื่อพันเอกฮัดสันอยู่หลังพวงมาลัยแล้ว รถยนต์สีเข้มคันใหญ่ก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วโดยทิ้งกลุ่มฝุ่นที่เห็นได้ไว้ข้างหลัง

“ผมสนุกเหมือนกัน ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเวลาตอนเย็นกับ “อาจารย์คนอวดดี” จะสนุกมากได้”

“อวดดีหรือคะ ใครๆ คิดกันอย่างนั้นเหรอ” และเอลิซาหันไปอีกทางหนึ่งโดยแกล้งทำเป็นน้อยใจ

“อวดดี ใช่ครับ แต่ยังเข้าอกเข้าใจ ฉลาด และแน่นอนว่าเซ็กซี่ด้วย” เมื่อเห็นว่าเอลิซากำลังหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง เขาจึงถือโอกาสลูบผมบนต้นคอด้านหลังของเอลิซา

การสัมผัสทำให้เอลิซาสั่นสะท้านลงไปตามสันหลัง เอลิซาคิดกับตนเองว่าจะยอมแพ้เร็วนักไม่ได้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคาดหวังมากขึ้นเรื่อยๆ เอลิซาไม่ปรารถนาจะพูดอะไร จึงยอมปล่อยตนเองให้เพลิดเพลินไปกับการนวดผ่อนคลายสั้นๆ นี้ แจ็กผู้รู้สึกมีกำลังใจจากการที่เอลิซาไม่มีปฏิกิริยาต่อกริยานี้ลูบผมเอลิซาต่อไปพักหนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็เริ่มเลื่อนมือไปหาไหล่ของเอลิซาแล้วลูบลงไปตามแขนจนกระทั่งถึงปลายนิ้วอย่างอ่อนโยน เอลิซาจับมือของเขาและบีบแน่นโดยยังคงหันหน้าเข้าหากระจก เป็นมือใหญ่แข็งแรง การสัมผัสทำให้เอลิซารู้สึกปลอดภัย

ไม่ไกลออกไป รถยนต์สีเข้มอีกคันหนึ่งกำลังติดตามคนทั้งคู่โดยผู้โดยสารพยายามเงี่ยหูฟังการสนทนาที่น่าสนใจอีกครั้ง

“ฉันคิดว่าสิบเหรียญนั้นจะมาลงเอยเข้ากระเป๋าของฉันแล้วทีนี้ เพื่อนยาก” คนอ้วนกว่ากล่าว “เขากำลังพาเธอกลับไปโรงแรม เธอจะชวนเขาขึ้นไปดื่ม และทีนี้ล่ะ”

“ฉันหวังว่ามันจะไม่ลงเอยอย่างนั้น ไม่อย่างนั้นเราจะคัดลอกข้อมูลบนอุปกรณ์เคลื่อนที่นั่นยังไง”

“บ้าเอ๊ย ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย”

“นายไม่เคยคิดอะไรที่ไม่ได้จะลงไปอยู่ในกระเพาะจุๆ นั่นของนายหรอก”

“เอาเถอะ อย่าปล่อยให้เขาห่างนัก” ชายอ้วนกล่าวโดยทำไม่สนใจการยั่วยุ “ฉันไม่อยากให้สัญญาณหายอีก”

ทั้งสองกุมมือกันพักหนึ่งโดยไม่พูดอะไร ต่างก็จ้องมองผ่านกระจกหน้ารถ โรงแรมเข้ามาใกล้ขึ้นๆ และแจ็กเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาออกไปข้างนอกกับผู้หญิง แต่เย็นนั้นเขารู้สึกว่าความเขินอายที่ได้ทรมานเขาในช่วงวัยหนุ่มกลับมาอีกครั้ง เขานึกว่าจะเอาชนะได้ เขารู้สึกชาจากการสัมผัสเป็นเวลานาน บางทีเขาน่าจะพูดบางสิ่งบางอย่างเพื่อทำลายความเงียบที่ทำให้เขินเสีย แต่เขาเลือกที่จะชะลอออกไปด้วยความกลัวว่าสิ่งใดก็ตามที่พูดจะทำลายจังหวะอันมหัศจรรย์แทน

เขารู้สึกขอบคุณเกียร์อัตโนมัติซึ่งหมายความว่าเขาไม่จำเป็นต้องดึงมือกลับมาเปลี่ยนเกียร์เพื่อขับรถในเวลากลางคืน

สำหรับเอลิซา ผู้ที่เรียกว่า “ผู้ชายในชีวิต” ทุกคนกำลังเริ่มเข้ามาในใจทีละคน เรื่องราว ความฝัน แผน ความสนุกและความสุขมากมายเหลือเกิน แต่ลงเอยด้วยการที่สิ่งลวงตาถูกขจัดออกไป กลายเป็นความขมขื่นและความเจ็บปวดเสมอ เสมือนว่าโชคชะตาได้ตัดสินใจแทนเอลิซาเรียบร้อยแล้ว เอลิซาได้ใช้ชีวิตที่น่าพอใจและเป็นที่รู้จักยอมรับกันอย่างแน่นอนในระดับอาชีพการงาน แต่ดูเหมือนมีข้อสรุปที่ทราบมาก่อนแล้วว่าคงไม่มีใครเคียงข้างตัวเธอเพื่อใช้ชีวิตร่วมกัน ตอนนี้เอลิซาอยู่ตรงนั้นในต่างประเทศ กุมมือเดินทางไปกับผู้ชายที่จนถึงวันนั้นเอลิซาจัดว่าเป็นเพียงอุปสรรคต่อแผนการ แต่เป็นผู้ที่กำลังปฏิบัติต่อตัวเธอด้วยความอ่อนโยนและความรักใคร่ขนาดนั้น เอลิซาถามตนเองมากกว่าหนึ่งครั้งว่าควรทำอะไร

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม” แจ็กถาม กังวลที่เห็นดวงตาของเอลิซาเริ่มชื้นขึ้นเรื่อยๆ

“ค่ะ ขอบคุณค่ะแจ็ก แค่เศร้าแป๊บเดียว เดี๋ยวก็จะผ่านไป”

“ความผิดของผมหรือเปล่า” พันเอกฮัดสันถามอย่างวิตกกังวล “ผมพูดหรือทำอะไรผิดไปหรือเปล่า”

“เปล่าค่ะ ค่อนข้างตรงกันข้าม” เอลิซาตอบทันที แล้วเพิ่มเติมด้วยเสียงอ่อนโยนที่สุดว่า “อยู่ใกล้ๆ ฉันนะคะ”

“ไม่เป็นไร ผมอยู่ตรงนี้ คุณไม่ต้องกังวลเรื่องอะไร ผมจะไม่ปล่อยให้คุณมีอันตรายอะไร ตกลงไหม”

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆ” เอลิซากล่าวในขณะที่พยายามเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาที่แก้มอย่างช้าๆ “คุณดีจริงๆ” แจ็กยังคงเงียบและจับมือของเอลิซาแน่นยิ่งกว่าเดิม

ป้ายโรงแรมปรากฏขึ้นที่ปลายถนน ทั้งสองเลี้ยวจากฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่งโดยปราศจากคำพูด ในที่สุดพันเอกฮัดสันก็ชะลอรถและจอดข้างนอกตรงทางเข้าพอดี ทั้งสองมองหน้ากันอย่างจริงจัง ไม่มีใครกล้าพูดอยู่เป็นเวลานาน แจ็กทราบว่าขึ้นอยู่กับเขาที่จะเริ่มก่อน แต่เอลิซาแซงพูดก่อน “ตอนนี้คุณควรบอกฉันว่าเย็นนี้มีความสุขและคงจะดีมากถ้าฉันเชิญคุณขึ้นไปดื่ม”

“นั่นคงต้องอาศัยการฝึกซ้อมหน่อย” แจ็กกล่าวโดยรู้สึกเตลิดไปกับคำพูดของเอลิซาเล็กน้อย “คงเป็นไปอย่างนั้นถ้าคุณเป็นเหมือนคนอื่นทั้งหลาย แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดอยู่” เขาหายใจและกล่าวต่อไป “ผมคิดว่าคุณเป็นคนพิเศษมาก และการใช้เวลาเย็นนี้ด้วยกันทำให้ผมมีโอกาสรู้จักคุณดีขึ้น และผมได้ค้นพบหลายอย่างที่คงไม่มีวันคาดว่าจะพบในตัว “นักโบราณคดี””

“ฉันจะถือว่าเป็นคำชม” เอลิซากล่าวโดยพยายามลดความจริงจังลงเล็กน้อย

“เบื้องหลังภาพลักษณ์ภายนอกของผู้หญิงแกร่งที่ทำลายไม่ได้ ผมคิดว่ามีลูกหมาที่อ่อนโยนขี้ตกใจอยู่ คุณเป็นคนเบิกบานที่มีลักษณะอ่อนไหว” เขาอาจจะเสียใจในภายหลังกับสิ่งที่กำลังจะพูด แต่เขารวบรวมความกล้าและกล่าวต่อ “พูดตรงๆ ผมไม่สนใจการมีเพศสัมพันธ์กันคืนหนึ่งที่คงจะอยู่แค่ในความทรงจำในภายหลังโดยไม่มีจุดหมายเหมือนกับคืนอื่นอีกหลายคืนที่ปล่อยให้ผมไม่รู้สึกอะไรมากไปกว่าความว่างเปล่าอย่างที่สุด ผมต้องการมากกว่านั้นจากคุณ ผมขอสารภาพว่าผมชอบคุณมาตลอด” ขณะนี้เขาไม่สามารถห้ามตนเองได้อีกต่อไป เขากุมมือของเอลิซามาบีบแล้วกล่าวต่อไปว่า “ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกันในสำนักงานของผม ผมก็ทราบว่าคุณเป็นอะไรที่พิเศษ ตอนแรกผมติดใจความสวยของคุณ แต่แล้วเสียงของคุณ ลักษณะที่คุณพูดกับผม ลักษณะที่คุณเคลื่อนไหว ลักษณะที่คุณเดิน รอยยิ้ม...” เขาหยุดชั่วครู่แล้วเพิ่มเติมว่า “เสน่ห์ของคุณสะกดผมแล้ว คุณขโมยหัวใจของผมไปแล้ว ผมไม่ทราบว่าจะมีชีวิตอยู่โดยไม่มีคุณได้ยังไงอีกต่อไป และเย็นนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนใจผม”

เอลิซาผู้ไม่ได้คาดหวังการประกาศชนิดนี้พูดไม่ออกไปชั่วครู่ แล้วเคลื่อนกายเข้าใกล้เขาอย่างช้าๆ โดยไม่มองตา เอลิซาลังเลชั่วขณะแล้วจุมพิตเขา

เป็นการจุมพิตอันยาวนานและอ้อยอิ่ง อารมณ์ทั้งเก่าและใหม่กำลังกรุ่นขึ้นในตัวของทั้งสอง ทันใดนั้นเอลิซาก็ถอยออกห่าง กล่าวกับเขาโดยที่อยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่เซนติเมตรว่า “ขอบคุณสำหรับคำพูดดีๆ ค่ะแจ็ก ฉันคงไม่ต้องการให้การพบกันลงเอยเป็นการมีเพศสัมพันธ์ในคืนสกปรกคืนหนึ่งเหมือนกัน เย็นนี้ได้ให้โอกาสฉันรู้จักคุณมากขึ้นและให้ฉันชื่นชมผู้ชายประเภทที่คุณเป็น ฉันคงไม่มีวันคิดว่าเบื้องหลัง “พันเอก” ผู้เคร่งครัดนั่นจะมีคนที่อ่อนโยนและอ่อนไหวอยู่ ฉันต้องสารภาพว่าฉันไม่ได้รู้สึกหัวใจเต้นเร็วขนาดนี้มานานแล้ว ฉันทราบว่าฉันไม่ใช่สาวๆ อีกแล้ว แต่ฉันไม่ต้องการทำลายทุกอย่างโดยบังคับให้คุณขึ้นไปกับฉันตอนนี้” เอลิซาหยุดพูดเป็นเวลานานแล้วกล่าวว่า “ฉันอยากเจอคุณอีกครั้งจริงๆ”

เอลิซาจุมพิตเขาอีกครั้งแล้วลงจากรถและวิ่งเข้าไปในโรงแรม กังวลว่าถ้าหันกลับไปแล้วจะไม่สามารถรักษาคำพูดได้

แจ็กมองดูเอลิซาจนกระทั่งหายลับไปหลังประตูหมุนของโรงแรม เขาคงอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับ โดยมองดูประตูหมุนจนกระทั่งหยุดสนิท แล้วชำเลืองมองป้ายโรงแรมที่กะพริบอยู่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วเหยียบคันเร่งและหายไปในความมืดพร้อมเสียงเอี๊ยดแหลมของยางรถ

ตัวละครในเงามืดสองคนผู้ได้เฝ้าดูคนทั้งคู่อยู่จอดรถที่ด้านหลังของโรงแรมและระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งไม่ให้มีใครเห็น จากจุดได้เปรียบนี้ทั้งสองสามารถเห็นห้องของเอลิซาได้ หลังจากไม่ถึงนาที แสงก็สว่างขึ้น

“อาจารย์เขาเข้าไปข้างในแล้วและอยู่คนเดียว” ชายอ้วนกล่าว

ชายร่างผอมกว่าเตือนอีกคนหนึ่งอย่างรวดเร็วว่าเขาแพ้พนันแล้ว “ถึงเวลาคายออกมาแล้วเพื่อนรัก” เขากล่าวพร้อมถูนิ้วเข้าหากันเป็นเชิงที่หมายความว่าตนพร้อมรับเงิน

“แหม ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ฉันคาดไว้จนตอนนี้แหละ” คนอ้วนตอบ “ผู้พันที่รักของเราดูเหมือนเกิดปิ๊งขึ้นมา”

“ใช่ และอาจารย์เขาดูเหมือนค่อนข้างจะทอดสะพานด้วย”

“คู่รักน้อยๆ ที่น่ารัก” ชายร่างอ้วนกว่าตั้งข้อสังเกตพร้อมเสียงหัวเราะตามปรกติของตน “ตอนนี้เราแค่ต้องรอให้สาวนั่นเข้านอนแล้วเราจะเข้าไปคัดลอกข้อมูลทั้งหลาย” เขาลงจากรถแล้วเพิ่มเติมว่า “ระหว่างนี้ฉันจะเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม นายคอยดูว่าอาจารย์เขาปิดไฟหรือยัง”

เอลิซารู้สึกทรมานด้วยหลายพันอย่างในใจ เธอทำสิ่งที่เหมาะสมหรือเปล่าที่ปล่อยให้เขาไปอย่างนั้น เขารับได้เพียงใด เขาอยากเจอเธออีกจริงๆ ไหม แต่ในตอนท้ายเป็นเขาที่เสนอแนะให้ทั้งสองเลื่อนเวลาออกไป เขาแสดงความจริงจังน่าเชื่อถืออย่างปฏิเสธไม่ได้ เขาดูเหมือนจริงใจทีเดียวตอนที่แสดงออกด้วยลักษณะการสัมผัส นี่เป็นเพียงกลยุทธ์ทำให้เธอตกลงสู่ตาข่ายที่ถักทอไว้อย่างชำนาญหรือเปล่า บางสิ่งบางอย่างที่จะนำไปสู่ความผิดหวังในความรัก ความเจ็บปวดยิ่งขึ้น ความทุกข์ทรมานต่อไป เอลิซาตัดสินใจพยายามสลัดความคิดทิ้งไปก่อน อย่างไรแล้วก็บรรลุวัตถุประสงค์หลักสำหรับเย็นนี้: พันเอกฮัดสันได้อนุญาตให้ต่ออีกสองสัปดาห์ให้ทำงานวิจัยให้เสร็จสิ้น ที่เหลือยังต้องดูต่อไป และจนถึงขณะนี้

เอลิซาได้เรียนรู้ที่จะไม่ตกอยู่ในภาพลวงตามากเกินไป เอลิซาไม่สามารถยอมให้ตนเองทำผิดพลาดได้อีก ครั้งนี้เธอคงจะไม่หาย

เอลิซาถอดเสื้อผ้าแล้วกระโจนขึ้นเตียง แอลกอฮอล์ค่อนข้างบดบังความคิดไปแล้ว ความสำคัญอันดับแรกเพียงประการเดียวขณะนี้คือ การพักผ่อนนอนหลับเต็มอิ่ม เอลิซาปิดสวิตช์แสงสว่างและผล็อยหลับไปทันที

ในระหว่างนั้น แจ็กกำลังขับรถกลับฐานพร้อมคิดในทำนองเดียวกัน เอลิซาหลอกลวงเขาหรือเปล่า จะอยากเจอเขาอีกครั้งจริงๆ หรือเปล่า ทั้งที่มีความสงสัยเหล่านี้ แต่แจ็กรู้สึกแน่ใจว่าตนได้สร้างความประทับใจไว้แล้วโดยปัดโอกาสร่วมเตียงกับเอลิซาในลักษณะสูงส่งแบบนั้น คนอื่นน้อยคนที่จะทำเช่นนั้น และแจ็กแน่ใจว่าเอลิซาคงชื่นชมเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ท้ายที่สุดถ้าจะมีบางสิ่งบางอย่างระหว่างทั้งสองก็จะมีเวลาถมเถให้อยู่ด้วยกัน วันสองวันคงไม่ทำให้เกิดความแตกต่าง

“อาจารย์เขาปิดไฟแล้ว” ชายร่างผอมกล่าวด้วยเสียงต่ำเสมือนกลัวจะปลุกเอลิซา เขาหยิบกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ “เราเข้าไปได้”

ทั้งสองเคลื่อนที่อย่างระมัดระวังไปสู่ห้องโถงของบ้านที่ติดกับโรงแรมซึ่งทั้งสองได้เช่าห้องไว้