Читать книгу: «กลับสู่ผืนโลก», страница 2

เรื่องนี้ไม่เคยสำคัญต่อเขาเลย

ความกระหายความรู้ของแอซากิสไม่เคยมีขีดจำกัด แอซากิสเชื่อมต่อแม้ในเวลากลางคืน แม้ว่าในขณะที่นอนหลับความสามารถในการได้มาซึ่งความรู้จะลดลงเหลือ 1% อันเนื่องมาจากความจำเป็นต้องใช้สมาธิเต็มที่นั่นเอง แต่แอซากิสไม่เคยปรารถนาที่จะเสียแม้สักชั่วครู่ของชีวิตไปโดยไม่ใช้โอกาสในการพัฒนาความรู้พื้นฐานโดยเฉพาะทางวัฒนธรรม

แอซากิสลุกขึ้นพร้อมด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยและตรงไปยังส่วนกั้นแยกที่หกซึ่งเพื่อนกำลังรออยู่

ดาวโลก – เทลล์เอลมูคาย์ยาร์ – อิรัก

เอลิซา ฮันเทอร์ พยายามปาดหยดเหงื่อน่าชิงชังออกจากหน้าผากอีกครั้งหนึ่ง หยดเหงื่อดูเหมือนมุ่งมั่นที่จะหยดลงบนจมูกอย่างช้าๆ และหยดลงสู่ทรายร้อนๆ ใต้ตัวเอลิซาผู้ได้คุกเข่ามาหลายชั่วโมงแล้วพร้อมด้วยเกรียงมาร์ชอลล์ทาวน์⁶ ที่แยกห่างจากตัวไม่ได้ เพื่อค่อยๆ ขูดพื้นดินแบบไม่ก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ เพื่อพยายามขุดวัตถุที่ดูเหมือนส่วนบนของศิลาหน้าหลุมฝังศพขึ้นมา อย่างไรก็ตาม เธอยังคงไม่เชื่อทฤษฎีนี้ตั้งแต่แรก เธอได้ทำงานใกล้ซิกกูแรตแห่งเมืองอูร์⁷ มาเกือบสองเดือนแล้ว เนื่องจากชื่อเสียงในฐานะนักโบราณคดีและความรู้เชี่ยวชาญในภาษาซูเมเรียน เธอจึงได้รับอนุญาตให้ทำงานที่นั่น มีการพบหลายหลุมฝังศพแล้วตั้งแต่การขุดค้นครั้งแรกๆ ช่วงต้นศตวรรษที่ 20 แต่สิ่งประดิษฐ์เช่นนี้ไม่เคยพบในหลุมฝังศพใด ด้วยรูปร่างสี่เหลี่ยมจัตุรัสและขนาดใหญ่พอควร มันจึงดูเหมือน “ฝา” ของภาชนะบางประเภทมากกว่าโลงหิน วัตถุที่ฝังไว้ที่นั่นเมื่อหลายพันปีก่อนเพื่อปกป้องหรือซ่อนบางสิ่งบางอย่าง

น่าเสียดายที่เธอยังไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งที่คาดว่าเป็นภาชนะนี้อาจสูงเพียงใดเพราะจนถึงขณะนี้เพิ่งพบเพียงส่วนเล็กๆ ของส่วนบนเท่านั้น รอยแกะสลักอักษรรูปลิ่มที่ปกคลุมพื้นผิวที่มองเห็นได้ทั้งหมดของฝาไม่เหมือนสิ่งใดที่เธอเคยเห็น

การแปลรอยแกะสลักเหล่านั้นคงจะใช้เวลาหลายวันหลายคืนไม่ได้หลับได้นอน

“ด็อกเตอร์ฮันเทอร์”

เอลิซาเงยหน้า ใช้มือขวาป้องตาจากแสงแดด เอลิซาเห็นฮีแชมซึ่งเป็นผู้ช่วยของตนรีบเร่งมาหา

“อาจารย์ครับ” ฮีแชมเรียกอีกครั้ง “มีโทรศัพท์มาหาจากฐาน ฟังดูเป็นเรื่องด่วน”

“โอเค ขอบใจฮีแชม”

เอลิซาฉวยโอกาสจากการถูกบังคับหยุดพักนี้จิบน้ำซึ่งจนถึงขณะนี้เกือบเดือดแล้วจากกระติกน้ำที่เหน็บไว้กับเข็มขัดเสมอ

โทรศัพท์จากฐาน... สามารถหมายความได้เพียงว่ามีบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้อง

เอลิซาลุกขึ้นยืน ปัดกลุ่มฝุ่นออกจากกางเกงขายาว และเดินอย่างมีจุดหมายไปยังกระโจมที่ทำหน้าที่เป็นฐานวิจัย

เอลิซาเปิดซิปที่ยึดกระโจมให้เปิดครึ่งหนึ่งและก้าวเข้าไปด้านใน ใช้เวลาชั่วครู่กว่าดวงตาจะปรับตามการเปลี่ยนแปลงแสงสว่าง แต่ทั้งนี้ไม่ได้หยุดไม่ให้เอลิซาจำได้ว่าเป็นใบหน้าของพันเอกแจ็ก

ฮัดสัน บนตัวจอภาพ เขากำลังจ้องมองความว่างเปล่าอย่างเคร่งขรึม รอให้เอลิซาปรากฏตัว

พันเอกผู้นี้รับผิดชอบทีมต่อต้านผู้ก่อการร้ายเชิงกลยุทธ์ที่ประจำอยู่ในแนสซิริย์ยา แต่หน้าที่ที่แท้จริงของเขาคือ การประสานงานโปรแกรมวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่หน่วยเอลแซด⁸ ที่ถือว่าไม่มีอยู่จริงเป็นผู้จัดตั้งและเฝ้าสังเกต หน่วยนี้ถูกห่อหุ้มอยู่ในความลึกลับตามปรกติที่ห่อหุ้มองค์กรทั้งหลายประเภทนี้ มีไม่กี่คนที่ทราบความมุ่งประสงค์และเป้าหมายขององค์กรนี้จริงๆ สิ่งที่แน่นอนมีเพียงว่าการบังคับบัญชาทางยุทธการจะรายงานตรงต่อประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา

เอลิซาไม่ได้ให้ความสำคัญกับทั้งหมดทั้งปวงเหล่านี้นัก เหตุผลที่แท้จริงที่เอลิซายอมรับคำเสนอให้เข้าร่วมในหนึ่งในการสำรวจเหล่านี้คือ เพื่อที่ตัวเธอจะสามารถกลับไปยังสถานที่ที่รักที่สุดในโลกได้ในที่สุดและได้ทำงานที่รัก ทั้งที่มีอายุค่อนข้างอ่อนเยาว์ (สามสิบแปด) แต่เอลิซาเป็นหนึ่งในผู้ประสบความสำเร็จที่สุดในสาขาของเธอ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านผู้พัน” เอลิซากล่าวพร้อมยิ้มหวานที่สุด “ทำไมฉันถึงได้รับเกียรตินี้คะ”

“ด็อกเตอร์ฮันเทอร์ ไม่มีความจำเป็นต้องเสแสร้งกัน คุณทราบดีมากว่าผมโทรมาทำไม ใบอนุญาตที่คุณได้รับให้ทำงานให้เสร็จสิ้นหมดอายุเมื่อสองวันที่แล้ว คุณอยู่ที่นั่นอีกต่อไปไม่ได้”

เสียงของเขาหนักแน่นและเด็ดขาด ครั้งนี้แม้แต่เสน่ห์ที่ปฏิเสธไม่ได้ของเอลิซาก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้ได้ต่อเวลาใดๆ เอลิซาตัดสินใจวางไพ่ใบสุดท้าย

ตั้งแต่วันที่ 23 มีนาคม 2546 เมื่อรัฐบาลผสมที่นำโดยประเทศสหรัฐอเมริกาได้ตัดสินใจบุกอิรักด้วยเจตนาชัดแจ้งในการขับไล่ผู้นำเผด็จการ ซัดดัม ฮุสเซน ผู้ถูกกล่าวหาว่าครอบครองอาวุธทำลายล้างสูง (ข้อกล่าวหาที่ต่อมาพิสูจน์แล้วว่าไม่มีมูล) และสนับสนุนอิสลามกับการก่อการร้ายในอิรัก การวิจัยทางโบราณคดีทั้งหลายซึ่งยากลำบากพออยู่แล้วในเวลาแห่งสันติก็ต้องถอยหลังเข้าคลอง มีเพียงการสิ้นสุดความเป็นปรปักษ์อย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 15 เมษายน 2546 เท่านั้นที่ได้จุดความหวังของนักโบราณคดีทั่วโลกขึ้นมาอีกครั้งว่าตนจะสามารถเข้าถึงสถานที่ที่อารยธรรมโบราณที่สุดในประวัติศาสตร์ได้พัฒนาขึ้นมาก่อนกระจายวัฒนธรรมไปทั่วโลกได้อีกครั้ง การตัดสินใจของเจ้าหน้าที่อิรักในช่วงปลาย พ.ศ. 2554 ในการเปิดการขุดค้นขึ้นอีกครั้งในสถานที่บางแห่งที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์อันประมาณมิได้เพื่อ "ส่งเสริมมรดกทางวัฒนธรรมต่อไป" ได้เปลี่ยนความหวังให้เป็นความแน่นอนในที่สุด คณะวิจัยหลายคณะที่เจ้าหน้าที่กรรมาธิการที่เหมาะสมคัดเลือกและควบคุมดูแลจะสามารถทำงานเป็นเวลาจำกัดในบริเวณสำคัญที่สุดที่เป็นที่สนใจทางโบราณคดีในอาณาเขตอิรักได้ภายใต้ความอุปถัมภ์ของสหประชาชาติ และการอนุญาตมากมายที่ “เจ้าหน้าที่” จำนวนนับไม่ถ้วนลงนามและยืนยันก่อนหน้านี้

“ท่านผู้พันที่รักคะ” เอลิซาเริ่ม โดยเอนเข้าหาเว็บแคมให้ใกล้ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อว่าตาสีเขียวมรกตดวงโตของเธอจะได้ผลที่หวัง “ท่านพูดถูกต้องทุกประการ”

เอลิซาทราบว่าการให้หน้าแก่ผู้ที่โทรมาจะทำให้อารมณ์ของเขาเป็นบวกขึ้น

“แต่เราใกล้มากแล้วตอนนี้”

“ใกล้อะไร” พันเอกคำราม ยืดตัวตรงบนเก้าอี้และวางกำปั้นบนโต๊ะทำงาน “คุณพูดเรื่องเดิมมาหลายสัปดาห์แล้ว ผมสนับสนุนคุณไม่ได้อีกต่อไปถ้าคุณไม่มีอะไรเป็นรูปธรรม”

“ถ้าท่านจะให้เกียรติร่วมรับประทานอาหารเย็นกับฉันคืนนี้ ฉันยินดีจะให้ท่านดูอะไรบางอย่างที่จะทำให้ท่านคิดใหม่ ท่านจะว่ายังไงคะ”

เอลิซายิ้มสวยอวดฟันขาวและใช้มือสางผมยาวสีทอง เอลิซาแน่ใจว่าสามารถโน้มน้าวเขาได้

พันเอกขมวดคิ้ว พยายามคงหน้าตาโกรธไว้ แต่แม้แต่ตัวเขาก็ทราบว่าเขาจะไม่สามารถต้านทานข้อเสนอนี้ได้ เขาชอบเอลิซามาตลอด และความคิดเรื่องอาหารเย็นสองคนก็น่าสนใจ

ทั้งที่อายุสี่สิบแปดปี แต่เขายังคงเป็นชายที่น่าดึงดูดใจ ด้วยหุ่นนักกีฬา กรามเป็นสัน ผมสั้นเกรียนสีดอกเลา สายตาเด็ดขาดในดวงตาสีฟ้าจัด ความรู้กว้างทั่วไปที่ทำให้สนทนาในหัวข้อต่างๆ ได้อย่างกว้างขวาง และเสน่ห์อันไม่อาจปฏิเสธได้ของเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบ เขายังคงเป็นชายที่ “น่าสนใจ”

“ตกลง” พันเอกเป่าลมออกทางจมูกอย่างแรง “แต่เย็นนี้คุณจะต้องนำอะไรที่น่าตื่นเต้นมาให้ผมหน่อย ไม่อย่างนั้นคุณก็เริ่มเก็บข้าวของขยะและจัดกระเป๋าดีกว่า” เขาพยายามใช้น้ำเสียงแสดงอำนาจที่สุดที่มี แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก

“เตรียมตัวให้พร้อมภายในสองทุ่มนะครับ ผมจะส่งรถมารับคุณที่โรงแรม” เขาตัดการสนทนาโดยไม่กล่าวลา

แย่สุดๆ ฉันต้องรีบแล้ว ฉันมีเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงก่อนมืด

“ฮีแชม” เอลิซาเรียกพร้อมกับมองออกมาจากกระโจม “เรียกทั้งทีมมารวมกันนะ ฉันกำลังจะต้องการความช่วยเหลือทุกอย่างที่เป็นไปได้เลย”

เอลิซารีบเดินผ่านระยะทางสองสามเมตรที่แยกตัวเธอห่างจากบริเวณขุดค้น ทิ้งกลุ่มฝุ่นไว้ตามหลัง ภายในไม่กี่นาทีทุกคนก็มาพร้อมรอบตัวเธอ รอคอยคำสั่ง

“คุณช่วยเอาทรายออกจากมุมนั้นหน่อยค่ะ” เอลิซาสั่งโดยชี้ไปยังหินด้านที่อยู่ไกลที่สุด “ส่วนคุณช่วยเขา ฉันขอแนะนำให้ระวังๆ ด้วย ถ้ามันเป็นสิ่งที่ฉันคิดไว้ก็อาจช่วยเราได้”

ยานธีออส – โคจรรอบดาวพฤหัส

มอดูลโอนย้ายภายในรูปทรงกลมขนาดเล็กแต่สบายมากนั้นกำลังเดินทางด้วยความเร็วเฉลี่ยราวๆ 10 ม./วินาที ตามท่อสามซึ่งจะนำแอซากิสไปยังทางเข้าของส่วนกั้นแยกที่เพทรีผู้เป็นเพื่อนกำลังรออยู่

ยานธีออส ซึ่งมีรูปทรงกลมเช่นกันและเส้นผ่านศูนย์กลางเก้าสิบหกเมตร มีสิบแปดท่อโดยแต่ละท่อยาวกว่าสามร้อยเมตรเล็กน้อย ท่อเหล่านี้ได้รับการก่อสร้างเป็นรูปเส้นเมริเดียนที่ห่างกันสิบองศาเพื่อให้ครอบคลุมทั้งเส้นรอบวง แต่ละระดับของยี่สิบสามระดับนั้นสูงสี่เมตรโดยมีข้อยกเว้นที่ระดับตรงกลาง (ระดับที่สิบเอ็ด) ซึ่งวัดความสูงได้สองเท่า ระดับเหล่านี้เข้าถึงได้ง่ายโดยอาศัยการที่แต่ละท่อหยุดที่ทุกชั้น การเคลื่อนที่ระหว่างจุดที่ห่างกันมากที่สุดสองจุดในยานจะใช้เวลามากที่สุดสิบห้าวินาที มีประสิทธิภาพมาก

มอดูลหยุดแบบแทบไม่รู้สึกเลย ประตูเปิดออกพร้อมเสียงแฉ่เล็กน้อย เพทรียืนอยู่ตรงนั้น กางขาและกอดอก

“ฉันรอมาเป็นชั่วโมงๆ แล้ว” เพทรีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชวนให้เชื่อเท่าใด “นายทำให้ตัวกรองอากาศตันด้วยไอ้อะไรเหม็นๆ ที่พกติดตัวอยู่ตลอดเสร็จหรือยัง” เป็นการเปรยถึงซิการ์แท้ๆ

แอซากิสดึงเครื่องวิเคราะห์พกพาออกจากเข็มขัดและสะบัดนิ้วหัวแม่มือกระตุ้นเครื่องโดยยิ้มเย้ยไม่สนใจคำพูดยั่วยุ

“ถือนี่ไว้ เราต้องรีบ” แอซากิสตอบพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งส่งเครื่องไปให้เพทรีในขณะที่พยายามใช้มืออีกข้างวางตำแหน่งเซนเซอร์ภายในคู่ต่อทางขวามือของตน “เวลาถึงปลายทางโดยประมาณอยู่ที่ประมาณ 58 ชั่วโมง และฉันกำลังกังวล”

“ทำไมล่ะ” เพทรีถาม แปลกใจเล็กน้อย

“ไม่รู้สิ ฉันมีความรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปรกติ”

อุปกรณ์ที่เพทรีกำลังถืออยู่เริ่มส่งเสียงระลอกหนึ่งออกมาด้วยความถี่ต่างๆ เพทรีตรวจสอบวัตถุนั้นโดยไม่ทราบเลยว่าหมายความว่าอะไร เพทรีเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนเพื่อค้นหาสัญญาณคำอธิบายบางประการ แต่ไม่พบสัญญาณอะไร แอซากิสวางเซนเซอร์เข้าไปในคู่ต่ออีกตัวหนึ่งโดยเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง เสียงที่ไม่สามารถเข้าใจได้อีกระลอกหนึ่งดังออกมาจากเครื่องวิเคราะห์ ตามด้วยความเงียบ แอซากิสดึงอุปกรณ์คืนจากเพื่อน มองดูผลอย่างใกล้ชิดแล้วยิ้ม

“ทุกอย่างปรกติ เราสามารถดำเนินการต่อได้”

เพิ่งตอนนั้นเองที่เพทรีสังเกตพบว่าตนได้หยุดหายใจไปขณะหนึ่ง เพทรีถอนหายใจยาวและรู้สึกผ่อนคลายทันที ไม่ว่าเล็กน้อยเพียงใด ความผิดพร่องในคู่ต่อคงทำให้ภารกิจล้มเหลวซึ่งบังคับให้ต้องหันหลังกลับ เป็นสิ่งสุดท้ายที่ทั้งสองต้องการ เกือบถึงอยู่แล้ว

“ฉันจะล้างเนื้อล้างตัวหน่อย” เพทรีกล่าวพร้อมกับพยายามสลัดฝุ่นออกเล็กน้อย “การมาที่ท่อเป็นอย่างนี้ตลอด...” และกล่าวเพิ่มเติมโดยเผยอริมฝีปากบน “ได้ความรู้!”

แอซากิสยิ้ม “เจอกันที่สะพาน”

เพทรีเรียกแคปซูล และชั่วครู่ถัดมาก็จากไป

ระบบกลางประกาศว่าทั้งสองได้ผ่านออกจากวงโคจรรอบดาวพฤหัสแล้วอย่างปลอดภัยและกำลังมุ่งหน้าสู่โลกอย่างราบรื่น ด้วยการชำเลืองมองอย่างรวดเร็วไปทางขวา แอซากิสขอให้โอ^คอมแสดงเส้นทางให้ดูอีกครั้งหนึ่ง ขณะนี้จุดสีน้ำเงินที่เคลื่อนที่ไปตามเส้นสีแดงอยู่ในตำแหน่งใกล้วงโคจรดาวอังคารเข้าไปอีกเล็กน้อย การนับถอยหลังแสดงให้เห็นว่าเวลาถึงจุดหมายโดยประมาณเท่ากับ 58 ชั่วโมงพอดี และความเร็วของยานอยู่ที่ 3,000 กม./วินาที แอซากิส

กำลังวิตกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ ในทางตรงกันข้าม ยานอวกาศซึ่งทั้งสองกำลังเดินทางอยู่เป็นลำแรกที่ครบครันด้วยเครื่องยนต์เบาเซนใหม่ซึ่งแนวคิดหลักแตกต่างจากสิ่งใดก็ตามที่ใช้ก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง ผู้ออกแบบอ้างว่าเครื่องยนต์ประเภทนี้จะสามารถขับเคลื่อนยานด้วยความเร็วใกล้กับเศษหนึ่งส่วนสิบของความเร็วแสง แอซากิสยังไม่เคยกล้าลอง สำหรับขณะนี้ 3,000 กม./วินาที ดูเหมือนมากกว่าเพียงพอสำหรับการเดินทางด้วยยานเป็นครั้งแรก

จากลูกเรือห้าสิบหกคนที่น่าจะอยู่บนยานธีออสตามปรกติ เพียงแปดคนได้รับเลือกสำหรับภารกิจแรกนี้ซึ่งรวมถึงเพทรีและแอซากิสด้วย เหตุผลที่ผู้เฒ่าให้ไม่ชัดเจน พวกเขาคาดว่าเป็นเพราะลักษณะและจุดหมายปลายทางของการเดินทางคงมีความยากลำบากอย่างชัดเจน และการไม่นำหลายชีวิตมากเกินไปไปเสี่ยงคงดีกว่า

ถ้าอย่างนั้นเราเป็นตัวเบี้ยหรือ พูดอะไรอย่างนั้น การสนทนาจะจบลงเช่นนี้เสมอ เมื่อเป็นเรื่องของการนำคอใครสักคนไปพาดเขียงจะเป็นคอใครล่ะ แอซากิสและเพทรีไง

อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุด นิสัยรักการผจญภัยและความสามารถอันโดดเด่นในการหาคำตอบในสถานการณ์ที่ “ท้าทาย” ของทั้งสอง ได้ทำให้ทั้งสองได้สัมปทานสองสามครั้ง