Читать книгу: «Trzy gwiazdki», страница 5

V

 
Pan począł śmiać się ze mnie: – «Ech! jesteś dziwakiem,
Wstydź się wierzyć w te duby, co plecie prostota!
Człek swoim, gwiazda swoim postępuje szlakiem,
I losami ludzkiemi nic się nie kłopota. —
Każda gwiazda na niebie, co ją wzrok doścignie,
To planeta lub słońce, przysłonione mgiełką,
A to co widzisz czasem – jak przeleci, mignie,
To po prostu meteor – lub błędne światełko. —
To fosfor albo gazy – próżno głupcy bredzą,
Gwiazdy o twoich synach… nic a nic nie wiedzą». —
I począł daléj mówić, tłumaczyć na nowo,
Po mądremu, z łacińska, fizykę książkową,
Chciałem wierzyć i umysł pocieszyć stroskany,
Lecz gdzie tam! łza jak na złość po oczach się kręci,
Mądre słowa, to prawda – lecz jak groch do ściany,
Nie przylgnęły do serca, ani do pamięci.
Smutnie kiwnąłem głową i westchnąłem z cicha,
Wtém szast!! cietrzew przyleciał – tak blisko aż miło…
Złożyłem się – palnąłem – ej pudło u licha!
Oko łzami zabiegło i cel prześlepiło!… —