Читать книгу: «Voor Zonsopkomst », страница 2
HOOFDSTUK TWEE
Kate slaagde erin om in een recordtijd op school te komen. Normaal gesproken werd ze op een gegeven moment ingehaald door Madison, maar ze was zo kwaad geweest dat ze er minder dan vijfenveertig minuten over had gedaan.
Zweet droop over haar rug terwijl ze haar fiets in de rekken naast de parkeerplaats zette. Ze wist, zelfbewust, dat haar gezicht vuurrood en vlekkerig moest zijn.
Op dat moment stopte er een auto achter haar, en stapte Tony uit.
“Oh God,” mompelde Kate hardop.
Tony was haar crush. Hij speelde bij het football team, ging om met alle coole mensen, en toch, ondanks dat alles, was hij echt een geweldig persoon. Hij was het soort jongen dat voor iedereen tijd maakte. Hij zag de kinderen op school niet door de lenzen van hun groepjes. Kate was geen ondergeschikt meisje voor hem—ze was gewoon Kate Roswell. Soms had Kate het gevoel dat hij de enige was die haar niet vergeleek met haar knappere, populairdere, grappigere zus.
“Kate,” zei hij, terwijl hij zijn deur dicht gooide. “Hoe gaat het?”
Kate voelde zich ongemakkelijk. Ze wilde dat ze daar niet druipend van het zweet en uitgeput voor hem stond.
“Goed,” zei ze, het enige dat ze kon bedenken.
“Hey,” zei hij met een enigszins vragende uitdrukking. “Je ziet er anders uit vandaag. Je hebt iets met je ogen gedaan.”
“Mascara,” antwoordde ze, en ze voelde zich nog ongemakkelijker.
“Het staat je goed,” zei hij nuchter. “Het was me niet eerder opgevallen hoe blauw je ogen zijn.”
Kate’s buik kriebelde. Als het niet zijn bedoeling was om met haar te flirten, dan deed hij niet erg zijn best.
“Hey, is het niet je verjaardag vandaag?” voegde hij toe.
Ze kon het niet helpen, ze moest zwijmelen. Hoe wist hij dat? Ze kon zich niet herinneren dat ze het hem verteld had.
“Uh, ja, dat is het,” zei ze.
Tony glimlachte en liet zijn prachtige, parelwitte tanden zien. “Gefeliciteerd.”
Hij leunde naar voren en trok haar naar zich toe om haar te knuffelen. Kate stond daar, stijfjes. Haar hele lichaam leek geëlektrificeerd. Ze wilde hem terug knuffelen maar was bang dat als ze haar armen zou optillen, er zweetplekken ter grootte van China zichtbaar zouden zijn.
Tony liet haar los.
“Dank je,” stamelde ze, en voelde zich de grootste nerd ter wereld. Ze wilde dat ze cool kon zijn. Ze wist dat Madison nooit in paniek zou zijn geraakt als haar crush haar gewoon een knuffel had gegeven.
“Hey, kijk,” zei Tony. Hij keek over haar schouder terwijl het football team de parkeerplaats op liep. “Ik moet gaan. Fijne verjaardag, oké?” Hij liep al weg, en keek over zijn schouder. “Als ik je bij de lunch zie krijg je een muffin van me.” Toen liep hij zijn vrienden tegemoet.
Kate drukte haar tas dicht tegen zich aan, zich goed bewust van het feit dat ze zojuist een zootje van die hele interactie had gemaakt. Het was de opmerking over haar ogen die haar van haar stuk had gebracht. Ze kon het niet helpen; ze vroeg zich af of Tony met haar aan het flirten was geweest. Misschien was er een klein deel van hem dat haar ook leuk vond.
“Kate!” schreeuwde iemand, en toen ze zich omdraaide zag ze haar drie beste vriendinnen naar haar toe lopen.
Dinah Higgins, Nicole Young en Amy Tan waren Kate’s beste vriendinnen sinds ze elkaar in de brugklas hadden ontmoet. Dinah was Afrikaans Amerikaans en kwam uit een grote, warme familie die meer tijd voor Kate leek te hebben dan haar eigen familie. Ze droeg haar haar in nette vlechtjes, met rood en wit er doorheen gevlochten. Nicole woonde alleen met haar vader; haar moeder was gestorven aan kanker toen ze nog maar heel klein was. Ze was door en door Californisch, maar probeerde dat te verbergen onder lagen van zwarte jurken en motorlaarzen. Omdat ze van nature blond haar had, verfde ze het vaak in allerlei verschillende kleuren. Nu waren de punten fel oranje. Amy was het meisje waar Kate het meest hecht mee was. Haar ouders waren allebei Chinees, en waren naar Amerika verhuisd om haar en haar broer een betere toekomst te geven. Als gevolg daarvan was er een enorm cultureel verschil tussen Amy en haar ouders. Ze zagen haar een beetje als een rare, met haar liefde voor popcultuur, haar obsessie met reality TV, en haar maffe persoonlijkheid. Het was om die redenen dat Kate en Amy zo hecht waren. Amy was ook het buitenbeentje van haar familie.
De drie meisjes grepen Kate was en knuffelden haar.
“Gefeliciteerd met je verjaardag!” riepen ze.
Veel van de andere kinderen op de parkeerplaats keken vol afschuw naar hen om—zij waren te cool om zich zo te gedragen in het openbaar. Maar het kon Kate niet schelen. Ze hield van haar vriendinnen en hoe ze ervoor zorgden dat ze zich speciaal voelde, ondanks het feit dat ze gewoontjes en saai was vergeleken met Madison.
“We hebben cadeautjes!” straalde Dinah. Ze haalde een slecht ingepakt cadeautje uit haar tas en drukte het in Kate’s handen.
“Maak de mijne eerst open,” voegde Nicole toe, die een kleine doos naar Kate toe schoof.
“Je kunt wel raden wat dit is,” zei Amy, die haar een boekvormig pakje overhandigde.
Kate werd bedolven door alle cadeaus. “Bedankt, jongens,” straalde ze. “Ik weet niet wat ik moet zeggen.”
“Gewoon openmaken!” riep Nicole.
Ze gingen naast de tennisbaan op het gras zitten. Kate maakte al haar cadeautjes open—een doos chocolade van Dinah, een paar schedel-en-botten oorhangers van Nicole, en een tweedehands exemplaar van Romeo en Julia. Kate was dol op Shakespeare en op romantische tragedies, en ze zou het liefst de hele avond doorbrengen met lezen.
“Jullie zijn de beste,” zei ze, en ze knuffelde hen.
Amy stootte haar vriendin aan. “Dus… wat heeft Moeder Monster vanochtend gezegd? Heb je felicitaties gehad?”
Kate schudde haar hoofd. “Nee.” Toen herinnerde ze zich de kaart van Max. “Max was de enige die het zich leek te herinneren.”
Ze haalde de kaart tevoorschijn. Hij was een beetje gekreukeld in haar tas. Ze maakte de envelop open en zag een glinsterende roze kaart met een bloem op de voorkant. Het was het soort kaart dat je een vierjarige zou geven, maar ze was nog altijd dankbaar. Max moest zijn zakgeld eraan hebben uitgegeven; hun moeder zou hem zeker niets hebben geleend.
Aan de binnenkant van de kaart stond: “Voor mijn zus op haar verjaardag.” Hij had geen boodschap geschreven, alleen “Kate” bovenaan en “Max” onderaan. De aanblik van de simpele kaart deed haar hart weer samentrekken en herinnerde haar aan de pijnlijke, teleurstellende ochtend. Voor Kate zichzelf kon bedwingen, begon haar onderlip te trillen.
“Kate!” riep Dinah, die haar armen om haar heen sloeg. “Wat is er aan de hand!”
Kate probeerde te praten maar haar tranen overweldigden haar. Alle drie de meisjes wisten hoe lastig haar thuissituatie was—ze hadden naar haar geluisterd en haar door drie jaar van kwelling heen gesleept—en waren niets dan bezorgd om hun vriendin.
“Mam zei,” begon Kate, hard snikkend, “dat ik niet kan studeren. Dat ik moet werken om mee te betalen aan Madisons schoolgeld.”
Amy’s mond viel open. Dinah wierp Kate een gepijnigde blik toe. Nicole kneep in haar arm.
“Dat kan ze niet maken!” riep Amy.
“Dat is zo oneerlijk,” zei Nicole fronsend. “Je kunt altijd bij mijn familie wonen als je onder haar dak vandaan moet.”
“Of bij die van mij,” voegde Dinah toe. “Mijn moeder is dol op je. Dat weet je.”
“Bedankt,” mompelde Kate. “Maar ik weet niet wat ik moet doen als ik niet kan studeren. Dat was mijn ontsnappingsplan, weet je?”
De meisjes knikten. Ze hadden veel gepraat over studeren, en hadden zelfs gesproken om naar dezelfde universiteit te gaan zodat ze niet uit elkaar zouden hoeven.
“Ik weet gewoon niet wat ik moet doen,” voegde Kate toe, en ze moest zich wederom aan haar tranen overgeven.
“Ik ga er vanuit dat Madison niet voor je is opgekomen,” zei Amy. Ze haatte Madison om het feit dat ze niet voor Kate op kwam en probeerde Kate altijd duidelijk te maken dat ze niet zo soft moest zijn voor haar zus. Volgens Amy zou Madison hun moeder moeten aanspreken op het feit dat ze Kate zo slecht behandelde, in plaats van onschuldig haar complimentjes en aandacht op te likken.
“Nee,” antwoordde Kate somber.
“Hey,” zei Nicole, die een arm om haar vriendin heen sloeg. “Het komt goed. Je hebt ons, en we zullen op je letten. Er zal iets gebeuren dat alles verandert. Dat beloof ik.”
Kate wist niet hoe ze daar zo zeker van kon zijn. Nicole had het altijd over dat de dingen zouden veranderen en dat alles uiteindelijk wel goed zou komen, maar de dingen leken voor Kate alleen maar slechter te worden. Haar vader dronk steeds meer, haar moeder kreeg steeds meer grip op haar leven, en Madison werd steeds afstandelijker terwijl haar status als gouden kind werd bevestigd. Kate’s leven leek in een neerwaartse spiraal te gaan, en het verliezen van haar kans om te studeren was de laatste strohalm.
Nicole bleef maar doorgaan. “Het schoolgala is binnenkort,” zei ze. “Wie weet wat er daar gebeurd.”
“Oh, alsjeblieft,” antwoordde Kate. “Jongens zijn wel het laatste wat ik nu aan mijn hoofd heb.”
“Oh echt?” zei Amy fronsend. “Want ik dacht toch echt dat ik net een zekere Tony Martin een zekere Kate Roswell een knuffel zag geven op de parkeerplaats.”
Ondanks haar verdriet deed die gedachte Kate wel een beetje goed. Er speelde een glimlachje om haar lippen. “Ja. Hij, ehm, hij zei dat mijn ogen mooi waren met de mascara.”
“Oh mijn God!” schreeuwde Dinah. “Hij vind je helemaal leuk!”
Kate lachte en schudde haar hoofd. “Dat weet ik niet zo zeker. Hij is aardig tegen iedereen.”
“Ja, aardig,” zei Amy, “niet flirterig!”
Nicole wierp haar een triomfantelijke blik toe. “Ik zei toch dat het allemaal wel beter zou worden?”
Kate zwaaide met haar handen en probeerde de opwinding van haar vriendin te temperen.
“Ik denk niet dat het zo zit,” zei ze.
“Misschien vraagt hij je wel naar het gala,” gilde Dinah.
De gedachte deed Kate’s buik kriebelen van opwinding. Was er een kans dat hij haar zou vragen? Toen herinnerde ze zich haar mascara, en hoe ze had gehuild.
“Oh God, ben ik uitgelopen?” vroeg ze paniekerig.
“Nee, meid,” antwoordde Dinah. “Je ziet er goed uit. Maar ik zal je mooi maken tijdens de lunch, als een traktatie voor je verjaardag!”
Dinah was dol op make-up. Vanwege haar grote familie had ze niet de gelegenheid om alle kleding en schoenen te kopen die ze nodig had om de trends bij te houden, dus was ze altijd bezig met het aanpassen van haar kleren en het maken van make-up. Ze was ongelofelijk creatief geworden. Ze moedigde anderen altijd aan om meer met hun looks te experimenteren. Nicole was de enige andere die losging met haar uiterlijk. Amy probeerde neutraal te blijven om haar familie niet op stang te jagen, hoewel ze wel een voorliefde had voor minirokjes en knielaarzen wanneer ze de kans kreeg.
Kate was de enige die nooit echt haar identiteit liet zien middels mode. Ze had het gevoel dat de keuzes die ze maakte specifiek waren om haar moeder te irriteren. Sinds ze was gestopt met het dragen van haar moeders zijdeachtige, geplooide, pastelkleurige jurken en ze niet langer naar schoonheidswedstrijden ging, was ze een tomboy geworden. Maar ze wist niet of ze echt een tomboy was, of dat ze gewoon genoot van de wetenschap dat het haar moeder kwaad maakte als ze zich zo kleedde.
Kate glimlachte. Als er een kans was dat Tony haar zou meevragen naar het gala, dan kon ze zichzelf net zo goed de kans gunnen. Ze voelde zich al een miljoen keer beter dan tijdens haar boze fietstocht die ochtend. Ze wist dat haar vriendinnen er voor haar waren.
“En kijk, als Tony me niet naar het gala vraagt, dan is dat niet zo erg,” voegde Kate toe. “We kunnen altijd met zijn allen gaan.”
“Ik ben zo blij dat je dat zegt,” antwoordde Amy. “Ik denk niet dat mijn ouders me met een jongen in een auto laten stappen!”
Ze lachten. Het voelde goed om te weten dat ze voor elkaar klaar stonden, dat ze niet afhankelijk waren van jongens om zich te vermaken op het gala.
De bel ging en de meisjes stonden op, waarna ze uiteen gingen. Amy en Kate hadden allebei wiskunde dus ze liepen arm in arm door de gangen.
Ineens voelde Kate Amy in haar arm knijpen. Ze keek op en zag Madison met haar cheerleader vriendinnen bij de kluisjes hangen. Ze stond met haar rug naar Katen en Amy toe en had niet door dat ze achter haar stonden. Ze vertelde een verhaal dat de andere meisjes liet gieren van het lachen.
“En toen zei Moeder, ‘Jongedame, je gaat schoonmaakster worden zoals ik, zodat Madison kan gaan studeren.’ Kun je het geloven? Ik was van, ‘Oh mijn God, ze verandert mijn zusje in een slaaf!’ En dat op haar zeventiende verjaardag! Weet je, ik kreeg een auto voor mijn zeventiende. Zij krijgt niets.”
Ze brulde van het lachen, en de andere meisjes deden met haar mee. Kate’s maag draaide zich om. Hoe kon Madison haar zo belachelijk maken? Ze wist dat Madison thuis niet voor haar opkwam, maar ze had nooit gedacht dat ze tegen haar vriendinnen over haar tegenslagen zou roddelen.
Amy klampte zich vast aan Kate’s arm in een poging haar te steunen en haar met beide benen op de grond te houden. Ze leidde Kate langs Madison en de groep gemene meiden. Terwijl Kate langsliep, wist ze dat Madison haar zou zien, en dat ze zou beseffen dat ze haar had horen praten.
Ze keek over haar schouder naar haar zus. Hun blikken ontmoetten elkaar, en Madison leek een beetje geschrokken. Maar behalve dat gaf ze geen blijk van erkenning dat ze Kate’s gevoelens had gekwetst. Toen wendde ze haar blik af en richtte ze haar aandacht weer op haar vriendinnen. Kate slenterde naar haar klaslokaal, en voelde zich slechter dan ooit tevoren.
HOOFDSTUK DRIE
Kate overleefde haar eerste twee lessen, hoewel haar humeur er niet beter op werd. Ze was opgelucht toen de bel ging en het lunchtijd was, en ze weer naar haar vriendinnen kon.
Kate stond met haar vriendinnen in de rij van de drukke kantine en probeerde niet teveel naar de selectie van voedsel te kijken. Het zag er niet best uit. Als vegetariër had Nicole de meeste moeite om dingen te vinden die ze kon eten. Vandaag had ze aardappelwafels en bonen, terwijl Dinah en Amy het enigszins beter getroffen hadden met kip tikka masala en rijst. Kate vond dat de curry er iets te vet uitzag, maar Dinah, die iets voller was dan de rest, kon het niets schelen; ze was lang en goed geproportioneerd. Amy was superslank en leek alles te kunnen eten dat ze wilde zonder aan te komen. Nicole leek alleen door haar opgewonden karakter al op gewicht te blijven.
Uiteindelijk koos Kate voor een salade. Hoewel ze wist dat haar moeders beschimpingen over haar gewicht nergens op sloegen, had ze het gevoel dat misschien, als ze gewoon die paar kilo’s kwijt zou raken, haar moeder niet zo streng meer voor haar zou zijn.
“Meid,” zei Dinah toen ze haar bord zag, “vertel me niet dat dit alles is wat je eet. Verdomme, het is je verjaardag! Neem dan ten minste een toetje!”
Kate liet zich in haar stoel zakken.
“Nou, Tony zei dat als hij me tijdens de lunch zou zien, hij een muffin voor me zou halen,” zei ze.
De andere drie grijnsden en wierpen elkaar veelbetekenende blikken toe. Kate voelde zich een beetje stom dat ze erover was begonnen.
“Oh mijn God,” zei Nicole ineens.
Iedereen stopte met giechelen en keek rond om te zien waar ze naar keek.
Er was zojuist een bloedmooie jongen de kantine ingewandeld.
“Oh,” zei Kate, die zich weer omdraaide. “Dat is Elijah. Hij is een laatstejaars, en is hier ongeveer een maand geleden begonnen. Ik heb Madison over hem horen praten.”
“Die goddelijke man loopt hier al een maand rond en dit is de eerste keer dat ik hem zie?” ze Nicole zonder een bittere toon in haar stem. Ze leek in de ban van hem, alsof ze haar ogen niet van hem af kon houden.
Ook Dinah leek hem wel wat te vinden.
“Oh zeker weten. Hij heeft wel iets weg van Leonardo DiCaprio in Titanic.”
“Maar geheimzinnig,” mompelde Nicole. “Duister en geheimzinnig.”
Kate wierp weer een blik op hem. Elijah was opvallend aantrekkelijk. Maar van wat ze Madison haar moeder had horen vertellen, was Elijah een beetje een eenling. Hij leek nooit iemand te hebben om mee om te gaan. Madison had geprobeerd hem over te halen met haar groep om te gaan, maar hij was terughoudend geweest, iets dat Madison persoonlijk had opgevat. Sindsdien had ze besloten dat hij een beetje een freak was en dat hij haar aandacht niet waard was.
Hij leek inderdaad behoorlijk ontwijkend. Sterker nog, dit was waarschijnlijk de eerste keer dat Kate hem in de kantine had gezien. San Marcos was een grote school, maar Elijah was niet bepaald het type dat opging in de menigte. Ze vroeg zich af waarom ze hem niet vaker had gezien.
“Weet je nog wat we zeiden over het gala?” zei Nicole. “Ik neem het terug. Ik zou jullie drie in een oogwenk dumpen als het zou betekenen dat ik met hem kon gaan!”
Iedereen begon te lachen. Iedereen, behalve Kate. Ze staarde naar Elijah en bekeek de manier waarop hij zich door de menigte baande. Hij was zo lichtvoetig dat het bijna leek of hij zweefde. Hij had een gracieuze manier van bewegen, alsof elke stap deel was van een dansroutine. Het was hypnotiserend.
Toen draaide hij zich om, alsof hij voelde dat iemand naar hem keek. Hun ogen ontmoetten elkaar in de drukke kantine. Op dat moment voelde Kate een sensatie in zich opwellen zoals ze nog nooit eerder had gevoeld. Het was alsof ze geraakt werd door de bliksem, alsof alle zenuwuiteinden in haar lichaam in brand stonden.
Er liep een groep jongere kinderen langs Kate’s tafel, die haar zicht belemmerden.
Toen ze eenmaal voorbij waren, was Elijah weg.
Ze strekte haar hals in een poging hem door de deur te zien gaan waar hij heen was gelopen, maar ze kon hem helemaal niet meer zien. Hij was verdwenen.
“Jongens,” zei Kate tegen haar lachende vrienden, “hebben jullie dat gezien?”
Ze keken haar verward aan.
“Wat gezien?”
“Elijah. Het ene moment liep hij daar, en toen was hij ineens verdwenen.”
Ze bleef naar de plek kijken waar ze hem een moment eerder nog had gezien. Hij had de kantine onmogelijk zo snel kunnen verlaten.
“Elijah,” lachte Nicole, die theatraal naar haar hart greep. Toen keek ze Kate zogenaamd agressief aan. “Ik vecht voor hem, weet je. Vuisten, haren trekken, krabben, de hele mikmak.”
De meisjes begonnen weer te lachen, maar Kate deed niet mee. Ze bleef staren naar de plek waar Elijah had gestaan. Haar hoofd tolde.
Wat had ze zojuist meegemaakt?
HOOFDSTUK VIER
Kate liep met de andere meisjes terug door de drukke gangen, verloren in haar eigen wereldje. Ze kon het nog steeds niet bevatten. De andere meisjes leken niet te begrijpen waarom ze zo van haar stuk was gebracht, en hoe hard ze ook volhield dat Elijah letterlijk was verdwenen, ze bleven manieren vinden om het te verklaren. Ze had geen zin meer om te proberen hen te overtuigen van wat ze had gezien, en had chagrijnig de kantine verlaten.
Tegen de tijd dat de schooldag voorbij was, knorde Kate’s maag. Het enige dat ze had gegeten was een beker yoghurt en een salade, en een paar chocolaatjes uit de doos die Dinah haar gegeven had. In combinatie met haar emotionele ochtend, de boze, snelle fietstocht naar school, en de vreemde ervaring van Elijah die in het niets was verdwenen, begon ze zich slap en licht in haar hoofd te voelen.
Ze maakte haar fiets los en begon aan haar tocht naar huis, en deze keer deed ze het rustig aan; ze wilde niet vallen. Haar tas, die gevuld was met schoolboeken en cadeaus van haar vriendinnen, was zwaar, wat de rit nog vermoeiender maakte.
De zon was gelukkig niet zo heet meer om drie uur ’s middags en er waaide een koel briesje vanaf de oceaan. In de verte kon Kate de bergen van Rattlesnake Canyon Park zien. Het was één van haar favoriete plekken. Ze hield van de natuur, van de stilte en de schoonheid ervan. Ze ging er graag heen in de weekenden om na te denken over het leven. Het herinnerde haar er altijd aan dat de wereld groot was en dat haar thuisleven slechts een piepklein deel van de ervaringen was die de wereld te bieden had.
Maar zou ze de wereld ooit te zien krijgen? Hoe kon ze ooit het leven krijgen dat ze wilde, als ze niet kon studeren? Ze kon de gedachte dat ze nog een jaar in Californië vast zou zitten niet verdragen. Ze zou de huizen van rijke mensen moeten schoonmaken, zoals haar moeder, en ze zou als een schaduw aan haar vastzitten. Het was niet eerlijk. Waarom zou zij geld moeten verdienen voor Madisons schoolgeld? Madison was bij lange na niet zo leergierig als Kate; sterker nog, ze wilde waarschijnlijk alleen maar studeren zodat ze jongens kon ontmoeten.
Kate besloot dat ze een manier moest zien te vinden om een deel van haar verdiensten achter te houden, zodat ze kon sparen voor een vliegticket naar de oostkust. Ze zou op een dag gewoon verdwijnen. Het leek een dramatische oplossing, maar wat moest ze anders?
Kate was zo verloren in haar eigen gedachten dat ze de groep mensen voor zich niet opmerkte tot ze vlakbij was. Het waren laatstejaars jongens van haar school, en ze liepen luidruchtig over de stoep en de weg heen. Kate stond op het punt om hen heen te fietsen toen ze besefte dat er iemand tussen hen in stond. Een jongens werd als een strandbal heen en weer geduwd, van de ene naar de andere jongen. Ze zag zijn donkere haar en delicate features. Het was Elijah.
“Hey!” schreeuwde Kate, die op haar remmen ging staan. “Laat hem met rust!”
Eén van de jongens draaide zich met een dreigende blik in zijn ogen naar haar om. “Fiets maar door, meisje,” zei hij op wrede toon. “Ik denk niet dat je vriendje door een meisje gered wil worden.”
Op dat moment ving Kate een blik van Elijah op. Hij leek terneergeslagen. Er zat een scheur in zijn T-shirt, bij zijn schouder. Maar toen de jongens Kate negeerden en hem weer heen en weer begonnen te duwen, kwam hij niet eens voor zichzelf op.
“Elijah!” schreeuwde ze. “Vecht terug!”
Toen keek hij haar aan, alsof hij haar voor het eerst zag, maar hij bleef doorlopen. Ze begreep het niet.
Maar Kate zou Elijah niet in elkaar laten slaan vanwege één of andere stomme mannelijke overtuiging dat meisjes het niet voor jongens op mochten nemen. Ze had een fiets, wat betekende dat ze sneller was, en ze kon hem als een stormram gebruiken.
Ze liet haar tas, zwaar en bobbelig met schoolboeken, van haar schouders afglijden. Ze racete op de groep jongens af, haalde uit en sloeg één van hen met haar tas tegen zijn rug.
“Hey!” schreeuwde hij, terwijl hij haar voren struikelde. “Laat me met rust, mafkees.”
Hij leek niet al te veel van zijn stuk gebracht door Kate, hoewel ze hoopte dat hij zich gewoon sterk hield omdat zijn vrienden erbij waren.
Misschien was het stom om het op te nemen tegen een groep laatstejaars met niets anders dan haar tas en fiets als wapens, maar Kate werd overspoeld door een soort kracht, alsof ze een beschermende gans was die zich om haar nest bekommerde. Ze nam het op tegen Elijahs pestkoppen op de manier waarop ze wilde dat Madison het voor haar opnam tegen haar moeder.
Ze fietste zo snel als ze kon op hen af, waardoor ze uiteen gingen.
“Wie is die freak?” zei één van de jongens terwijl hij uit de weg dook.
“Is dat niet het zusje van Madison?” antwoordde een ander, die in de lach schoot toen Kate uithaalde met haar rugtas.
“Ieh, gatver,” zei de eerste. “Maar Madison is zo lekker. Ze moet wel geadopteerd zijn, toch?”
Opgehitst door hun brutale opmerkingen viel Kate weer aan. Ze sloeg een andere jongen met haar rugtas, deze keer zo hard dat hij tegen een ander aan struikelde. Ze vielen allebei op de grond.
In een poging zich groot te houden gingen de jongens uiteen, als een groep kinderen die hun ijsjes in de steek lieten vanwege een irritante, volhardende wesp. Ze hadden duidelijk door dat Kate hun aanval op Elijah meer gedoe zou maken dan het waard was.
Kate hijgde van uitputting en angst, maar er stroomde ook een beetje triomfantelijke adrenaline door haar heen. Ze keek de jongens na terwijl ze weg slenterden en draaide zich toen om naar Elijah.
Maar Elijah was verdwenen.
“Hey!” riep Kate hardop. Het minste dat de eikel had kunnen doen was blijven hangen om haar te bedanken. Ze strekte haar hals en probeerde te zien waar hij heen was gegaan. Maar hoe verder ze keek, hoe duidelijker het werd dat Elijah met geen mogelijkheid zo snel uit haar zicht had kunnen verdwijnen. Er waren aan deze kant van de weg geen huizen of winkels waar hij naar binnen had kunnen gaan; alleen een rotswand aan de ene kant en aan de andere kant een steile val naar de daken van de huizen op de straat die eronder lag. Waar was hij heen gegaan?
Ze keek om zich heen en kneep haar ogen samen tegen het felle zonlicht, maar hij was nergens te bekennen. Toen zag ze een figuur onderaan de heuvel. Ze herkende hem aan zijn gracieuze, precieze manier van lopen. Ze wilde denken dat het haar adrenaline was die met haar perceptie speelde, maar ze werd overspoeld door een ongemakkelijk gevoel. Het was net als in de kantine. Ze wist nu zeker dat Elijah zich sneller kon verplaatsen dan ze voor mogelijk had gehouden.
Kate wist niet zeker wat haar ertoe aanzette om hem achterna te gaan. Misschien kwam het door het feit dat ze nu zeventien was en ze niet meer over zich heen wilde laten lopen, maar ze vond dat ze op zijn minst wat dankbaarheid van hem mocht verwachten omdat ze haar nek voor hem had uitgestoken. De doos met chocolaatjes van Dinah was geplet toen ze op de jongens had ingebeukt. Een kleverige roze vulling sijpelde door haar tas. En haar exemplaar van Romeo en Julia had nu een grote scheur in de kaft.
Ze begon naar Elijah toe te fietsen. Het was een lange weg, die soms behoorlijk steil werd. Het enige dat Kate hoefde te doen was naar voren leunen en de zwaartekracht zijn werk laten doen. Ze was doorgaans een langzame, voorzichtige fietser, niet echt een sensatiezoeker, en het voelde goed om de wind door haar haren te voelen terwijl ze van de heuvel raasde.
“Hey!” schreeuwde ze toen ze dacht dat Elijah binnen hoorbereik was.
Hij draaide zich om en keek haar verward aan. Op het moment dat hun ogen elkaar ontmoetten, werd Kate wederom overspoeld door een vreemd gevoel. Er was een intensiteit in Elijahs ogen, een spookachtige uitdrukking. Als de ogen inderdaad de poorten naar de ziel waren, dan was Elijahs ziel ouder dan ze zich kon indenken.
Verbijsterd door de gevoelens die door haar lichaam joegen kneep Kate in haar handremmen. Maar ze ging sneller dan normaal, haar fiets was oud, de remmen waren een beetje versleten, en deden het niet zo goed meer als ze zou willen. Ze naderde het einde van de weg met een gestoorde snelheid. En daar, besefte ze angstig, lag de snelweg.
Kate’s hart bonkte in haar keel toen het tot haar doordrong dat ze met geen mogelijkheid op tijd zou kunnen stoppen. Ze ging recht op de weg af.
De tijd leek tot een pijnlijk tempo te vertragen terwijl ze haar onvermijdelijke dood tegemoet vloog. Haar fiets passeerde het stopteken, haar nutteloze remmen piepten en de geur van verbrand rubber hing in de lucht. Toen vloog ze recht over de witte markeringen op de weg—recht het naderende verkeer tegemoet.
Kate ving een glimp op van een camper die op haar af kwam. Ze zag de ogen van de geschrokken bestuurder—en toen voelde ze de impact.
Kate werd tegen de camper aan geslagen. Ze voelde geen pijn, maar het oorverdovende, krakende geluid vertelde haar dat ze iets had gebroken. Waarschijnlijk alles.
De claxon van de auto begon te blèren terwijl ze van de voorruit af stuiterde, en toen weer helemaal naar beneden rolde. Haar fiets werd gelanceerd, en viel weer naar beneden. Ze rolde van de bumper van de camper af en smakte tegen de grond.
Zwarte sterren dansten voor haar ogen. Haar fiets kwam naast haar op de grond terecht en verbrijzelde door de impact met het harde asfalt. Kate werd zich bewust van een verdoofde sensatie, van de metaalachtige geur van bloed. Maar de pijn kwam niet. Ze wist dat het slecht was. Slecht dat ze niet bewoog. Slecht dat ze helemaal niets voelde.
Kate’s hoofd viel opzij en ze zag de schittering van de oceaan in de verte. Alsof ze aan het einde van een lange tunnel lag, hoorde Kate het geluid van remmende auto’s, van autodeuren die werden dichtgeslagen, van schreeuwde mensen. Ze rook benzine en rubber en metaal, en iets dat brandde.
Toen, door alle chaos, zag ze Elijahs gezicht ineens voor zich. Ze voelde hoe ze door hem werd opgetild. Hij zei iets, maar ze kon zijn woorden niet plaatsen. Zijn blik was intens, paniekerig.
En vlak voordat haar wereld zwart werd, dacht ze dat ze scherpe hoektanden uit zijn mond zag steken. Ze kon niet bewegen, ze kon niet eens schreeuwen. Maar ze voelde iets dat scherp, heet en nat was in haar nek, ze wist het zeker.
Toen werd alles zwart.
Бесплатный фрагмент закончился.
