Читать книгу: «Пяшчынкі шчасця», страница 3

Дзень другі

Спаў Лакі без сноў. Прычым, прачнуўшыся, не адчуў ні найменьшага дыскамфорту ад надзетага на ім касцюма. Як учора яму паведаміла Ві, у касцюм была ўбудаваная нейкая хітрая сістэма, якая забяспечвала непрыкметнае для свайго носьбіта падтрыманне гігіены. У ім сапраўды нічога не прэла і не націрала, нават калі ён і змакрэў, то гэтага ніяк не заўважыў. Сістэма асматычных фільтраў, а таксама ін'екцыйная сістэма душавання, падтрымлівалі прымальны ўзровень камфорту.

– Цікава, а як з натуральнымі патрэбамі? Трэба будзе спытаць у Ві.

Заурчал страўнік…

– Дарэчы, аб натуральных патрэбах. Вайна вайной, а есьці хочацца.

Выбраўшыся з свайго пакойчыка, Лакі рушыў у бок лабараторыі, дзе спадзяваўся заспець Віктара Мікалаевіча.

– О, Лакі, добрай раніцы. Як спалося? Пазнаёміўся са сваёй сістэмай дапоўненай рэальнасці? Былі цяжкасці?

– Добрай раніцы. Нармальна спаў. Так, ужо пазнаёміўся. І хутчэй не цяжкасці, а шурпатасці характару Ві.

– Ві?

– Ну, так мы дамовіліся называць сістэму.

– Ага, зразумела. Ну, давай-ка мы тут перакусім з табой, а потым зоймемся заяўкамі, якія мне твая Ві ўжо паспела адправіць. Ды падымі ты ўжо сваю сківіцу. Яна – прасунутая сістэма жыццезабеспячэння твайго касцюма. І калі яна бачыць недахоп якіх-небудзь кампанентаў, то аўтаматычна робіць заяўку на бліжэйшую базу пастаўшчыка. У дадзеным выпадку ў мяне ёсць тое, што яна палічыла неабходным. Дарэчы, вось табе яшчэ падарунак. Гэтыя акуляры ты зможаш апрануць і насіць замест шлема. І на іх будзеш атрымліваць інфармацыю як і на забрала твайго шлема. Праўда, ужо ў некалькі ўрэзаным выглядзе, але ўсё ж. Да таго ж, у шлеме нязручна ёсць.

– І тое дакладна, – сказаў Лакі, пажадліва пазіраючы на выкрытыя банкі тушонкі, нарэзаныя цыбулю і хлеб, а яшчэ на дымныя гурткі з кавай ад якіх зыходзіў такі адуралі водар, што страўнік Лакі міжвольна выдаў такую кампазіцыю гукаў, што Віктар Мікалаевіч засмяяўся і, запрашаючым жэстам, паклікаў за стол.

Скончыўшы з сняданкам, вучоны спытаў:

– Ну, не перадумаў?

– Не, Віктар Мікалаевіч. Застаюся.

– Добра. Значыць так, у бліжэйшы час нам трэба расставіць парадку паўтысячы датчыкаў. Адужаш?

– Безумоўна. Скідайце каардынаты.

– Ужо. І ведаеш… дзякуй што застаўся…

– Не разумею…

– Ты нагадваеш мне мяне маладога… ні смагі грошай, ні зайздрасьці… чыстая энергіі жыцця.

– Э-э-э-э…

– Не важна. Гэта ўжо старэчае.

– Віктар Мікалаевіч, я пайду ўжо?

– Так. Так, вядома. З абсталяваннем табе дапаможа Арцём, а ўсё астатняе ты ўжо ведаеш як рабіць. Да таго ж, з табой цяпер твая Ві.

Арцём дапамог Лакі загрузіць датчыкі. Ві дала рэкамендацыі па аптымальным размеркаванні вагі і прапанавала даўкамплектаваць яшчэ пару дзесяткаў датчыкаў.

– Калі ісці маршрутам, які я абрала, то часовыя выдаткі і энергетычныя выдаткі арганізма дазволяць ўсталяваць яшчэ і гэтыя датчыкі. Да таго ж мы зможам абмінуць два патэнцыйна небяспечныя ўчасткі з анамаліямі.

– Ві, а ты ўпэўненая?

– Дакладнасць інфармацыі складае 97%. Такім чынам, верагоднасць майго сцэнара парадку 95%.

– Добра, дамовіліся.

Выйшаўшы з бункера, Лакі зноў залюбаваўся сонейкам.

– Як жа выдатна! Аднак праца не чакае!

Сталкеры віталі яго. Нават калі хтосьці быў заняты нейкай справай, то ўсё адно ўздымаў у прывітанні руку і ўслед за гэтым адтапырваў уверх вялікі палец. Лакі па-дурному ўсміхаўся і ішоў далей. На выхадзе стаялі трое сталкераў. Абмяняўшыся дзяжурнымі фразамі прывітання, яны паціснулі рукі адзін аднаму і пажадалі яму ўдачы.

Ві спраецыравала на забрала трохмерную карту і меркаваны маршрут так, што мэты і шлях не выклікалі ў яго якіх-небудзь цяжкасцяў. Некалькі гадзін працы праляцела практычна адным імгненнем. Зрабіўшы чарговы рывок кальца, Лакі не адчуў стралы датчыка. Машынальна тузануўшы яшчэ раз, і дасягнуўшы дакладна такога ж выніку, ён аслупянеў.

– Лакі, расслабся! На сёння ўсё!

– Ві, я нешта не зразумеў?

– Мы сёння з табой ўляпілі восемдзесят два датчыка. Так што на сёння хопіць. Вяртаемся. Дарэчы, ёсць пара месцаў, куды можна зазірнуць.

– А што там?

– Верагоднасць 78—80% стварэння артэфактаў.

– Бяспечна?

– Расслабся, малы, са мной не прападзеш.

Усміхнуўшыся «малому», Лакі махнуў рукой з кувалдай, і ўжо на хаду чапляючы яе, рушыў па шляху, пракладзеным Ві. Карыстаючыся яе рэкамендацыямі, ён займеў два невялікіх артэфакта «Кропля» і адзін «Плёнка». Як аказалася, Ві паспела апрацаваць дадзеныя з усёй энцыклапедыі ў камунікатары, а таксама падцягнула з нейкіх сваіх крыніц яшчэ інфармацыю. Спытаўшы дазвол на невялікія папраўкі ў інтэрфейсе, яна знікла з поля бачнасці, пакінуўшы Лакі сам-насам са стрэлкай, якая паказвала кірунак руху. І толькі калі ён падыходзіў да плота вакол бункера, з'явілася Ві.

Гледзячы на яе твар, можна было падумаць, што гэта кот, які скраў, а затым з’еў, літра тры смятаны.

– Глядзі!

Лакі адразу не зразумеў. Але, мабыць, яго сківіца так гучна адвалілася, што ён і сам гэта пачуў. Усе сталкеры былі пазначаныя невялікімі інфармацыйнымі таблічкамі. У іх былі звесткі пра тое, хто гэта, да якой фракцыі належыць, стаўленне да Лакі (сяброўская ці ж нейтральнае) і іншая інфармацыя.

– Як? Як ты гэта зрабіла?

– Ой, дык тут усё проста. Не затлумляйся. Ты лепш скажы, чаго можа падправіць?

– Блін, Ві, ты зрабіла… выдатную штуку. Дзякуй.

– Звяртайся! – яна падміргнула, грукнула свой шарык з жуйкі і, вильнув сцёгнамі, схавалася за краем забрала, але тут жа з'явілася і сказала:

– Не забудзь дакупіць усе па спісе.

– Так, мамачка!

Выраз твару Ві, на некалькі секунд, стаў збянтэжаным, а потым яна засмяялася, грукнула шарык, паказала язык і, заварочваючы за край забрала, пакінула ў поле бачнасці руку з выстаўленым сярэднім пальцам.

Скончыўшы з справаздачай па датчыкам, прадаўшы артэфакты і купіўшы ўсё па складзенаму Ві спісу, Лакі прыйшоў у свой пакой.

Зняўшы шлем, Лакі начапіў на нос акуляры. З'явілася Ві.

– Ага, глядзі-ка ты. Распранаешся? Вось-вось, правільна, бегам у душ. А я тут пакуль дыягностыкай займуся.

Скарыстаўшыся яе саветам, Лакі пайшоў у душ. Стоячы пад пругкімі струменьчыкамі гарачай вады, ён разважаў, як, па сутнасці, трэба мала для шчасця. Прабаўдзеў не менш паўгадзіны, Лакі выйшаў з душа і паляпаў у пакой.

– Ну што, скончыў?

– Сама дурніца!

Абмяняўшыся ветлівасцямі, Лакі падумаў, што трэба будзе набыць камплект «хатняга» адзення – якія-небудзь штаны і майку. А цяпер жа ён улез у касцюм і, з задавальненнем адзначыў, што цяпер яшчэ лепш сябе адчувае.

Ві на фоне дзесці там у сваіх нетрах муркала нейкую песеньку. Зрэдку яна прабягала праз адно шкло ачкоў у іншае, прычым кожны раз у рознай вопратцы. Лакі ж паспрабаваў асвоіць кіраванне поглядам. Пачаў з энцыклапедыі. Даволі ніштавата асвоіўшыся, прабегся па наладах касцюма і зброі. Затым зазірнуў у секцыю апгрэйду касцюма. Мала што зразумеў, але вырашыў, што пазней спытае ў Ві, што там і да чаго.

– Дарэчы, Лакі, рэкамендую заўтра, ідучы з абыходу, патрэніравацца з баявой сістэмай кіравання.

– Э-э-э-э, а гэта як?

– Вось заўтра і пакажу. І глядзі, мы заўтра можам зрабіць двайную норму, тым самым наступны дзень будзе цалкам у нашым распараджэнні. Зможам зрабіць вылазку куды-небудзь.

– Ты запрашаеш мяне на спатканне?

– Дурань! Ты для мяне стары ўжо!

– Жартую!

– Так і я жартую. Можаш не верыць, але я хоць і віртуальная, цікаўнасць у мяне як у звычайнай дзяўчыны. У Зоне мноства месцаў, стварэнне якіх знаходзіцца ў невядомасці. Мне было б цікава наведаць такія месцы. Ад нас, такое знаходзіцца на адлегласці каля трох з паловай кіламетраў, калі па прамой. Ну, і некалькі яшчэ далей. Дык вось, каб вызваліць дзень для нас, я размясціла дадатковы кантэйнер з вадой і дапоўнены рацыён харчавання. Яшчэ адзін магазін для зброі возьмеш раніцай пры загрузцы датчыкамі. Потым толькі паспявай слухацца матулю.

– Абавязкова.

– Не, я сур'ёзна.

– Так і я сур'ёзна. Думаеш, я зусім нічога не бачу. Ты будуеш маршрут такім чынам, каб пакуль я быў нагружаны, дарога сыходзіла ўніз, а калі я ўлегцы, то і ў горку магу падняцца. Ты наперад пралічваеш, што лепш, абыйсці або пералезці, улічваеш нават мой пульс, пракладваючы маршрут. Пакуль што не бачу сэнсу табе не давяраць.

– Хм… дзякуй.

– Смешна будзе, напэўна, але ты больш праяўляеш клопату пра мяне, чым некаторыя людзі, якіх я ведаў раней.

– Ой, не ілсьці мне.

– Ві, я сур'ёзна.

– Ну, добра, добра. Але ж і мне ў гэтым таксама ёсць свой сэнс.

– Растлумач.

– Мы тут з табой ўвязаныя як сімбіёнты. Мы не паразітуем адзін на адным, а дапаўняем адзін аднаго. Мая задача забяспечыць тваю бяспеку, паколькі маё існаванне залежыць ад цябе. Калі вельмі груба казаць, то калі ты загінеш, то пратаколы маёй сістэмы настроены так, што і мне пагражае лічбавая смерць. Я не ведаю, ці будзе гэта так жа балюча, як гэта адчуваюць людзі, але ўся мая асоба знікне. А я пакуль неяк не гатовая да гэтага.

– Эк, ты загнула…

– Ну так… Аж у самой мурашкі па скуры…

– Ві, ты чаго гэта? Усё ж добра! Ніхто не збіраецца паміраць! Нават хварэць!

– Слухай, напэўна, я прымудрыла з наладамі чалавечнасці…

– Ну, усё нармальна. Ты ж дзяўчынка!

– Пайшоў ты!

– О, усё нармальна! Вярнулася ранейшая Ві!

– Дык я і не сыходзіла.

– Лады, усё абмеркавалі?

– Ага.

– Вось і слаўна. Прагуляемся?

– Спатканне?

– Не дачакаешся!

– Тады пайшлі.

Прагульваючыся за плотам, кожны з іх выконваў нешта сваё. Ві калібравала датчыкі, наладжвала адчувальную апаратуру для зняцця паказанняў ва ўмовах недастатковай асветленасці. Лакі ж проста бяздумна карабкаўся на ўсякія пагоркі і насыпы, пералазіў праз паваленыя дрэвы і пераскокваў праз лужыны. Гадзіна такой прагулкі даволі добра выматала яго, але навіна, паведамленая Ві, не магла не парадаваць:

– Тонус тваіх цягліц ніжніх канечнасцяў павысіўся і замацаваўся. Залішняя малочная кіслата будзе выведзена праз шэсць гадзін сну. Кажучы чалавечай мовай, паспіш і зможаш праходзіць без звычайнай стомленасці на пяць-сем кіламетраў больш.

– Ты хочаш сказаць, што ўсе паказчыкі можна паляпшаць?

– Менавіта гэта я і кажу.

– Пачакай, а што менавіта можна палепшыць? Гэта значыць, я разумею, што фізічныя дадзеныя можна натрэніраваць.

– Трэніраваць, як ты кажаш, можна ўсё.

– У сэнсе?

– Мозг – гэта таксама, свайго роду, цягліца. Яго таксама можна трэніраваць.

– Опанькі, а вось адсюль, калі ласка, больш падрабязна.

– Лакі, я ўжо задзейнічала ўсе свае магчымасці для гэтага. Мы маем зносіны з табой і ты атрымліваеш новыя веды. Гэта і ёсць адзін з відаў трэніроўкі. Часам ты атрымліваеш магчымасць кіраваць падзеямі, прымаючы рашэнні, засноўваўшыся, толькі на свае веды і думкі. Я ўсяго толькі кантралюю, каб ты не змог нанесці сабе шкоды. І ведаеш, тая гнуткасць, якой валодае твой розум, заслугоўвае хвалы…

– Ды ідзі ты!

– Сам ідзі! Я сур'ёзна.

– Ну, добра. І калі я стану самым прапампаваным?

– Ніколі! Гэта пастаянны працэс. Ты заўсёды ставіў і ставіш сабе ўсё новыя мэты. Толькі гэтага не заўважаеш.

– Паслухай, Ві… такая справа…

– Ды не мні ты ўжо сіські!

– Добра. Скажы, а вось пакапацца ў маёй памяці яксьці можна?

– А яно табе трэба?

– Слухай, у цябе ў родзе габрэяў не было?

– Не зразумела…

– Пытаннем на пытанне адказваюць габрэі. Дарма. Гэта жарт такі. Калі без усялякіх наступстваў і, пажадана, бязбольна… штосьці дастаць з майго мінулага жыцця…

– Эх, Лакі, Лакі… добра, што-небудзь прыдумаем.

– Дзякуй.

– Так яшчэ няма за што.

– Добра, мы ўжо даўно гуляем. Пайшлі назад.

– Давай.

Прыйшоўшы назад, Лакі вылез з касцюма і пайшоў у душ. Хутка абдаўся і вярнуўся ў пакой. Разаслаўшы ложак, ён нырнуў пад коўдру, адзначыўшы лёгкіх пах дэзынфектанта. Начапіўшы акуляры, Лакі паклікаў Ві.

– Ты чаго гэта яшчэ не спіш? – Ві ў піжаме і велізарных тапках-зайцах была проста цудоўная.

– Хацеў паглядзець на твае любаты.

– Перакрут!

– Добра, добра, проста пажадаць дабранач. У нас на заўтра ўсё гатова?

– Спакойнай ночы. Так, усё падрыхтавана і замоўлена. Заўтра трэба будзе яшчэ сякія-такія дробязі зрабіць, але як я ўжо сказала, гэта заўтра. А цяпер спаць. І рукі паўзверх коўдры паклаўшы.

– Так, мамачка!

– Глядзі мне, а то будуць рукі валасатымі.

– Дабранач.

– Эх, і зваліўся ж ты мне на маю галаву…

– Хто б казаў, а ты б ужо маўчала.

Разгледзеўшы чароўны чырвоны кіпцік на сярэднім пальцы Ві, Лакі зняў акуляры і амаль адразу ж праваліўся ў глыбокі сон.

Дзень трэці

Раніца пачалася раптоўна. Лакі здавалася, што вось толькі што ён лёг і зачыніў вочы, і не паспеўшы заснуць, ужо расплюшчыў вочы. Надзеўшы акуляры, Лакі усміхнуўся, убачыўшы Ві. Тая сядзела на самым краі бачнай вобласці акуляраў у нейкім крэсле і нешта гартала. Больш за ўсё яго ўразіў ручнік, наматаны на яе галаву.

– Кхм… Добрай раніцы, Ві!

– Добрай раніцы, соня.

Праігнараваўшы шпільку, Лакі спытаў:

– Ві, вось гэты ручнік… Гэта што?

– Ведаеш! Пакуль некаторыя тут спяць, іншыя працуюць у поце твару. Думаеш мне будзе прыемна хадзіць потнай? Вось я і прыняла душ і памыла валасы. Што і табе рэкамендую.

– Ві! Прытармазі, калі ласка. Які душ? Якое мыццё валасоў?

– Слухай, Лакі. Давай так. Ты прасіў больш адэкватны варыянт мяне?

– Ну… так.

– Вось табе! Вось табе адэкватны варыянт. Трымай! Ты мне скажы, калі б ты жыў з дзяўчынай, цябе здзівіла б падобнае становішча рэчаў?

– Э-э-э-э, напэўна, не.

– Ну вось! Вось і я табе аб тым жа! Усё, забудзь і бегам у душ.

– Бягу, матуля!

– Вельмі павольна бяжыш.

Узбадзёрыўшыся пасля душа і адчуваючы сябе значна лепш, Лакі прыйшоў у свой пакой і начапіў акуляры. І ў чарговы раз усміхнуўся, бачачы як Ві папраўляе памадай вусны, гледзячы ў кішэнькавае люстэрка.

– Выдатна выглядаеш.

– Дзякуй. Я ведаю.

– Ты – сама сціпласць.

– Гэта я таксама ведаю. Усё, я гатовая. Апранайся. Дуй паесці. У нас сёння шмат працы.

– Ага. Бягу ўжо.

– Не язві!

– Дык я сур'ёзна. Зараз апрануся і пайду.

Праглынуўшы няхітры сняданак, Лакі зайшоў да Віктара Мікалаевіча.

– Добрай раніцы, Віктар Мікалаевіч.

– Добрай раніцы, Лакі. З чым завітаў?

– Тут такая справа… увогуле, Ві прапануе сёння зрабіць некалькі больш працы, каб заўтра прагуляцца ў некалькі, з яе слоў, цікавых месцаў.

– Хм… падобна на тое, што вы з ёй сціскаецеся… цікава… хоць і не мой профіль, але ўсё ж вельмі цікава… добра, і што ж яна хоча?

– Ну, папоўніць там усякія запасы і ўзяць пабольш датчыкаў. Быццам бы… Хоць не. Яшчэ яна рэкамендуе папрацаваць з нейкай там сістэмай бою…

– З баявой сістэмай?

– Ага, дакладна.

– Хм. А бо яна сапраўды настроена сур'ёзна. Цікава, цікава… Альбо гэта такі алгарытм, альбо ты ўсё ж апраўдваеш сваё імя і гэта нейкі новы феномен з віртуальным інтэлектам. У любым выпадку вам абодвум пашанцавала. Табе з Ві, як з вельмі цікавай формай сістэмы, а Ві з табой, як з носьбітам, які валодае нейкімі, пакуль не зусім яснымі, дакладней, ясна бачнымі, якасцямі. Добра. Удакладні ў яе, што ёй канкрэтна трэба. Мне нават самому цікава.

– Так. Так, вядома ж. Я пайду ўжо?

– Добра, Лакі. Але глядзі, не перашчыруй ў працы. Ві, вядома ж, прыглядае за асяроддзем, але ўсё ж і табе рэкамендую пазіраць па баках.

– Дамовіліся. Дзякуй за параду. Я пабег.

– Да сустрэчы.

Зайшоўшы ў свой пакой, Лакі не стаў затлумляцца з акулярамі, а адразу надзеў шлем. Інтэрфейс тут быў куды больш шырокі. Дадзеныя паступалі з разнастайных датчыкаў, прымушаючы яго злёгку губляцца ў іх. Аднак, нават не паспеўшы толкам ацаніць некалькі працэнтаў гэтых самых дадзеных, на ўнутранай частцы забрала з'явілася Ві.

– Так. Глядзі сюды. Віктар Мікалаевіч размясціў твае грошы ў адным з банкаў на Вялікім Каймане. Вось усё па тваім рахунку. Эй, Лакі, сківіцу падымі!

Сапраўды, убачыўшы лічбы на сваім рахунку, Лакі ў прамым сэнсе адкрыў рот ад здзіўлення.

– Ві, мне гэта здаецца ці я з нулямі не ў ладах?

– Усё дакладна. Так, гэта лічба з шасцю нулямі. Ты не памыліўся. Трохі грошай пераведзена на твой рахунак у сталкерскай сістэме. Але ж і ты не сядзіш на месцы. Тую працу, якую ты робіш, яна не за ежу робіцца.

– Пачакай, нешта не прыпомню, каб хтосьці казаў аб расцэнках на ўсякія віды работ. Ты хочаш сказаць, што за ўстаноўку датчыкаў мне нешта налічваюць?

– Вядома ж. Некалькі манет капае за кожны датчык. Трохі перападае за дробныя артэфакты. Прынясеш штосьці каштоўнае, атрымаеш некалькі манет ярчэй, а назбіраеш усякага глупства, то прабач, пару медзякоў ўпадзе, але, ўсё ж упадзе, у тваю кішэню.

– Мне чамусьці здавалася, што ўсё тут робяць адну справу…

– Ёсць такая справа. Выжыванне называецца. А за ўсё астатняе – грошы. Зрабіў – атрымай, папрасіў зрабіць – заплаці. Усё проста як двойчы два.

– Добра, трэба будзе з табой і Віктарам Мікалаевічам пагутарыць на гэтую тэму.

– Не забівай сабе галаву гэтым. Усе спісы з коштамі ў розных гандляроў я цябе такім чынам падам. Магу зрабіць яшчэ прасцей. Пакуль сёння будзем працаваць, падкарэктую інтэрфейс, каб ты адразу мог бачыць прыкладны кошт… хоць не, адразу максімальны кошт і гандляра… э-э-э-э… добра пагляджу там сама.

– Ві, а гэта не адаб'ецца на тваю прадукцыйнасць?

– Ты сумняваешся ўва мне?

Чарговы выбух шарыка з жуйкі і, прама-ткі, маланкі з яе вачэй.

– Не, бо пакуль яшчэ не было падставы ўсумніцца ў цябе.

– Вось і не думай пра гэта.

– Эй, не дуйся! Бо і ты зразумей мае асцярогі. Не так ужо я і арыентуюся тут. А небяспек хапае. Ды і суразмоўца з цябе той яшчэ – каго хочаш давядзеш да белага гартавання. Але мне падабаецца.

– Ой, ільсцівец! Слухай сюды, дамскі ўгоднік, ты для мяне стары і няма чаго да мяне подкатывать яй… ой, падбіваць кліны.

– Ві, астынь! Вось ужо, сапраўды, дзяўчынка! Ты з мухі зрабіла такога слана, што цяпер ні адзін заапарк яго не зможа да сябе ўзяць.

– Гэта яшчэ чаму?

– Ды таму што не хопіць грошай яго пракарміць.

Некалькі секунд Ві кідала вачыма маланкі, а потым раптам пырснула смехам.

– Добра, даравала. Жарт так сабе, але малайчына, не здаўся.

– Не зразумеў… гэта што, праверка нейкая?

– Не. Гэта наша з табой першая сварка.

– Так. Ві, давай абодва спынімся. Калі мы хочам заўтра хоць кудысьці схадзіць, трэба сёння яшчэ шмат чаго зрабіць.

– Згодны. Мір?

– Ага. Пайшлі ўжо.

– Дык я табе пра гэта даўно казала. Давай хутчэй.

– О Божа… за што?

– Радуйся. Я ж табе як падарунак. А была б сапраўднай, то ты на мне яшчэ і ажаніўся б.

– Ві, спынісь. А?

– Добра, добра. Ужо і пажартаваць нельга.

– Можна. І нават трэба, але зараз трэба папрацаваць. Вядзі. А заадно і дапамажы распіхаць усё тое, што назаказывала.

– Добра, татачка!

– Ой, хто-небудзь хоча па попе…

– Хто? Я? Не-не-не, я не з гэтых! Хаця…

– Так, Ві!

– Усё, усё! Маўчу!

Пакуль праходзіла камплектацыя датчыкамі і снаражэннем, Лакі думаў, што мінула ўжо паўдня, але выйшаўшы за перыметр, убачыў, што прайшло ўсяго семнаццаць хвілін з моманту іх сваркі з Ві.

Некалькі гадзін Лакі манатонна выконваў няхітрую працу па ўстаноўцы датчыкаў. У кантэйнеры за гэты час ужо ляжала, тры невялікія артэфакты. Ві патроху ўносіла змены ў інтэрфейс, на хаду робячы падказкі, як лепш пракласці маршрут і куды зазірнуць, каб падабраць нешта цікавае, хоць сама пакуль не паказвалася, але яе варкатанне няма-не, ды даносілася ў фоне.

Усталяваўшы чарговы датчык, Лакі спыніўся любуючыся сонцам, якое, здавалася, зачапілася за край трубы, якая тырчала з нейкага будынка. Захапіўшы вуснамі трубку гідрататара, ён зрабіў некалькі глыткоў. Тут з-за краю забрала высунулася Ві.

– Чаго стаім?

– Прыгожа…

Ві павярнулася ў той бок куды глядзеў Лакі.

– Ну… Нічога так… Добра, я пайшла далей працаваць. Ты таксама глядзі, не пусьці тут карані. Рухайся далей.

– Не… На цябе я б дакладна не ажаніўся.

– Ха! Ты ж нават не ведаеш, што я ўмею!

– Ві, я нават саромеюся спытаць, аб чым ты.

– Перакрут!

– Сама такая. Спачатку кажаш двухсэнсоўнасці, а потым мяне яшчэ і папракаеш.

– У любым выпадку, ты б ажаніўся на мне. Факт!

– Добра. Замнем?

– Замялі ўжо.

Усміхаючыся над апошнім дыялогам, Лакі яшчэ амаль сорак хвілін уганяў датчыкі ў пазначаныя на карце месцы. Усё ж інтэрфейс на забрале дазваляў нашмат прасцей знаходзіць тое самае месца, куды трэба было ўсталяваць датчык.

– Слухай, Ві. Датчыкі скончыліся. Вяртаемся?

– Давай. Лепш сёння адпачні крыху даўжэй, а заўтра пройдзем далей.

– Дамовіліся. Ві, скажы мне, а як у нас ідуць справы з энергіяй. Я вось аб чым. Ты ж, ну, дакладней, уся сістэма ад чагосьці спажываецеся. Так? І на колькі хапае зарада?

– Калі казаць ужо вельмі проста, то энерганосьбіт пабудаваны на адным з артэфактаў. Яго зарада павінна хапіць прыкладна гады на тры актыўнага выкарыстання.

– Хм, так доўга? А чаму нельга наладзіць вытворчасць падобных «батарэек» для астатняга свету?

– Справа ў тым, што большасць артэфактаў працуе толькі ў межах Зоны, а астатняя частка губляе амаль усе свае якасці ў вонкавым свеце. Калі казаць дакладней, то нават у маёй базе няма дакладных дадзеных аб прыродзе Зоны. Гэта свайго роду таксама анамалія. І ў экалагічным плане, і ў біялагічным, і нават, калі хочаш, то інфармацыйным таксама. Тут, як ты сам ужо не раз пераканаўся, нават некаторыя законы фізікі не працуюць. Напэўна, таму ўсё маё цікаўнасць, калі гэта так можна назваць, і патрабуе адказу на пытанні. І я рада, што ты згодны ў гэтым са мной.

Вобраз Ві, на некалькі, секунд дазволіў сабе трохі пачырванець ў збянтэжанасці і патупіць вочы.

– Слухай, Ві. Не ведаю, хто там чаго наблытаў у тваім кодзе або апаратнай часткі, але ты зараз вядзеш сябе як звычайная дзяўчынка. Падаеш мне цікавую для цябе тэму пад падліўкай з ільслівасці і кампліментаў, затым усё зверху пасыпаеш прыправай з цябе, гэтакай маленькай і далікатнай дзяўчынкі, каб я сам сабе здаваўся героем. І вуаля, тваё жаданне выканана. Гэта ўсё вядома выдатна, але мне хочацца, каб мы адразу былі сумленныя адзін з адным. Давай дамовімся так. Я вольны, у мяне ёсць грошы, ёсць час, ёсць такая ж цікаўнасць як і ў цябе. У мяне няма жорсткага графіка, па якім мне трэба працаваць, каб забяспечыць банальнае існаванне. Я ўжо нават прывык да Лакі замест імя. Дык вось цяпер скажы мне, сяброўка, няўжо мы не зможам пабадзяцца па наваколлі? Хіба гэта не дапаможа лепш разабрацца ў абстаноўцы, самой сітуацыі, а магчыма і раскрыць нейкія таямніцы або сакрэты? У рэшце рэшт, ты сама казала, што займаючыся ўсякімі справамі, я станаўлюся лепш. Бо так?

– Так.

– Калі нешта захацелася табе, проста скажы. Калі мне нешта спатрэбіцца, я таксама маўчаць не буду. Добра?

– Добра.

– Вось і слаўна.

– Лакі… прабач…

– За што?

– Ну… хаця б за тое, што паспрабавала маніпуляваць табой, каб даведацца адказы на цікавячыя мяне пытанні…

– Вось дуроха! Перастань! Было і прайшло. Мы ж дамовіліся?

– Так.

– Вось і ўсё на гэтым. Дарэчы, ты там нешта казала пра сістэму нейкую.

– Баявая сістэма кіравання, – Ві адразу перайшла на больш сур'ёзны тон, – уяўляе сабой адзін з кампанентаў маёй сістэмы, але, скажам так, больш заменчанай пад баявыя аперацыі. Задзейнічаецца шырокая сетка датчыкаў і сэнсараў, для адсочвання руху ў бок носьбіта любых прадметаў і істот. Уяві, у цябе стрэліў бандыт, але датчыкі гэта адсачылі, затым мая сістэма змадэлявала магчымасці траплення ў цябе, з улікам твайго перамяшчэння, і ў меркаваным месцы вадкая браня, а менавіта такой бранёй і абсталяваны твой касцюм, ператвараецца ў маналіт, здольны вытрымаць значна вялікую нагрузку. Далей – больш. У выпадку рукапашнай сутычкі, сістэма падлучае ўзмацняльны каркас, які спрыяе абароне твайго шкілета. Сервапрывады на руках і нагах ўзмацняюць тваю ўласную сілу, гэта значыць ты можаш, груба кажучы, рукой прабіць цагляную сцяну, а затым, с жартам, крышыць ў кулаку цэглу. Калі яно цябе, вядома, трэба. А вось па сістэме вядзення агню, наогул, цікава. Пры выкарыстанні комплексу FN2000 ўсе сістэмы працуюць нават больш на прагназаванне сітуацыі, што дазваляе табе, скажам так, рабіць стрэл, практычна не цэлячыся, у тое месца, дзе павінен будзе апынуцца праціўнік ў момант прылёту туды кулі. Дарэчы, само па сабе выкарыстанне кампутара FN2000 ў звязцы з тваёй сістэмай дазваляе істотна эканоміць баекамплект і наносіць больш крытычных трапленняў ў праціўніка. Мала таго, сістэма выдатна ведае анатомію ўсіх вядомых істот Зоны, што і дазваляе наносіць ім максімальныя пашкоджанні. Пры знаходжанні новых відаў або формаў жыцця я магу, дакладней, праводжу павярхоўнае сканаванне, дадаю звесткі ў агульную базу дадзеных, а пры магчымасці транспарціроўкі новага ўзору, яшчэ і прысутнічаю на выкрыцці для ўдакладнення ўсіх анатамічных параметраў. Ты можаш нават не прысутнічаць на падобных мерапрыемствах, так як я сама падключаюся да лабараторыі, дзе праводзіцца выкрыццё. Наогул, хопіць тэорыі. Давай бліжэй да справы. Вось не вельмі добра, што на дадзены момант у цябе няма яшчэ FN2000, але нам на сёння хопіць і базавых ведаў і ўменняў. Глядзі, бачыш вунь той стос жалезабетонных пліт?

З гэтымі словамі, Ві клапатліва падсвятліла сам стос пліт перакрыцця і нават праклала маршрут руху да іх.

– Ага, бачу.

– Варушыся да іх.

Падышоўшы да іх, Лакі нават не здзівіўся, наколькі яны апынуліся аброслымі мохам і лішайнікам. Гэта, мабыць, самыя ўстойлівыя формы жыцця, здольныя жыць у экстрэмальных умовах.

– Падскоч.

– Што?

– Проста падскоч наколькі зможаш вышэй.

Каб не стукнуць у бруд тварам, Лакі скокнуў з усіх сіл. Вышыня атрымалася не вельмі.

– І гэта ўсё? Ну-ка паспрабуй заскочыць на гэты стос.

– Ві, ты здзекуешся? Тут жа метра два!

– А ты спрабаваў на яе заскочыць? Не. Ты проста скокнуў уверх, а цяпер паспрабуй заскочыць на яе. Давай.

Не стаўшы спрачацца з Ві, Лакі зірнуў на верхнюю пліту і скокнуў туды. Сказаць, што ён здзівіўся, значыць, нічога не сказаць. Гэта было, напэўна, як проста пераскочыць невялікую лужынку вады. Ён проста апынуўся зверху стосу пліт.

– Ві, мабыць, я прысяду.

– Здзіўлены?

– Ёсць такое. Гэта як так атрымліваецца?

– Тут уключана ўсё і адразу. Твая сістэма кіравання поглядам, баявая сістэма, уласна, гэтага нават дастаткова, каб спрагназаваць твае дзеянні. Ты паглядзеў на верхавіну стосу і скокнуў, а сістэма ўжо пралічыла і падключыла свае рэсурсы для выканання гэтай задачы.

– І на якую вышыню я так магу падскочыць?

– Метраў пяць, не вышэй. А вось падзенне з дваццаціметровай вышыні, сістэма пагасіць без шкоды для твайго здароўя. Прычым сама сістэма стабілізуе твой касцюм такім чынам, каб ты прызямліўся як кошка – на ўсе чатыры лапы. Гэтым яна размяркуе ўсю нагрузку і ты, напэўна, нават не паспееш спалохацца.

– М-да ўжо ж… Справы…

– Добра, падаць ты, спадзяюся, не збіраешся?

– Ва ўсякім выпадку, не цяпер.

– Бачыш кавалак арматуры, які тырчыць з пліты?

– Ага.

– Выцягні яе.

– Ві, вось не трэба гэтых цыркавых штучак. Ты ж выдатна ведаеш, што маіх сіл недастаткова для гэтага. Давай, як ты сама кажаш, бліжэй да справы.

– Добра. Для пачатку разьбі трохі бетону, а затым вырві кавалак арматуры.

Лакі некалькі разоў ударыў левай рукой у пліту, падымаючы пыл і раскідваючы крошкі бетону вакол, правай рукой трымаючы кавалак арматуры. Калі заржавелы кавалак жалеза дасягнуў даўжыні амаль у метр, Лакі проста пацягнуў яго да сябе. Арматура сагнулася ў месцы прымыкання да бетону, але не зламалася. Зрабіўшы некалькі разгойдваючых рухаў, ён усё ж адламаў металічны прут. Гэта аказалася падобным на ламанне тонкага дроту голымі рукамі.

– Прыкладна так можна значна скарачаць адлегласць, зразаючы шлях праз сцены і рознага роду перашкоды.

Слухаючы Ві, Лакі паспеў навязаць некалькі вузлоў на арматуры, толькі дзівячыся яе гнуткасці. Прайшло бо столькі часу з выпуску яе на заводзе, але яна ўсё гэтак жа заставалася трывалай і пластычнай, нягледзячы на іржу, паступова з'ядаючай яе звонку.

– Падобныя сістэмы, напэўна, выдатна дапамаглі б хворым, якія не могуць хадзіць. Бо я правы?

– Магчыма. Але давай спусцімся на зямлю. Ведаеш, колькі каштуе ваш касцюм?

– Не.

– Ну, выкажы здагадку!

– Ві, мне нават няма з чым гэта параўнаць, каб выказаць здагадку. Думаю, што дорага. Але ж можна ж зрабіць нейкія палегчаныя варыянты, напрыклад, без брані і іншых прыбамбасаў, непатрэбных ў звычайным свеце.

– Лакі, ты нейкі унікальны асобнік! Павер, ніхто не стане затлумляцца на простых смяротных. Падобныя касцюмы нават Міністэрства абароны не заказвае. Гэта вельмі дарагое задавальненне. Шчыра кажучы, я рада, што ты мой носьбіт. З табой цікава і лёгка, ты не зацыклены на грошах як мэты. Ты проста… напэўна, не проста стараешся выжыць, а жывеш. Так, проста жывеш. Мне гэта вельмі падабаецца.

– Ды добра табе!

– Так, нешта мы з табой тут разгаварыліся ні пра што. Дуй на базу. Табе патрэбны адпачынак. Заўтра шмат працы.

– Ой, Ві, ты, часам, такая зануда.

– Я ведаю, – сказала Ві, знарочыста павольна сыходзячы за край экрана і калыхаючы сцёгнамі. – Але ж табе гэта таксама падабаецца?

Лакі нават не адразу зразумеў апошнюю фразу.

– Ты ніяк фліртуеш?

– Можа быць, – сказала Ві, і знікла з поля зроку. Але літаральна праз секунду, зноў з'явілася, паслала Лакі паветраны пацалунак і тут жа схавалася.

Лакі аж закашляўся ад убачанага.

– Не, Ві, вядома ўмее прымаць розныя візуальныя формы, але неяк цяпер ужо залішне. Я пачынаю думаць пра яе… блін, я сам сабе сказаў «пра яе»? Напэўна, трэба наведаць спецыяліста. Вось, зараза, ці гэта доўгая адсутнасць жанчыны, або Зона так уплывае, але я думаю аб штучным інтэлекце як аб жывой дзяўчыне. Хм… прычым вельмі сімпатычнай. Так, трэба спыніцца, а то так недалёка і да фантазій.

Паддаўшыся на аднастайнасць навакольнага асяроддзя, Лакі, мімаволі, нібы загіпнатызаваны, адкінуў усе думкі і крочыў, следуючы ўказанням навігатара. Калі непадалёк замаячылі абрысы бункера, з'явілася Ві. Яна ішла босая, апранутая толькі ў кароткія джынсавыя шорты і цяльняшку, якая, нягледзячы на недарэчны выгляд, рабіла яе вельмі прывабнай, і трымала ў руках нейкую тэчку. Падышоўшы да цэнтра экрана забрала яго шлема, яна нагой адсунула стрэлку навігатара, ад чаго тая, адскочыла на левую частку экрана, пры гэтым зменшыўшыся, але ўсё гэтак жа паказваючы кірунак руху. З правай частцы экрана Ві падцягнула «карусель» вобразаў крэслаў, нейкіх канапчыкаў і банкетак. Некалькі разоў пракруціўшы іх, яна пстрыкнула пальцамі і за ёй утварылася крэсла-мяшок, на якое яна і ўзлезла, падціснуўшы пад сябе ногі.

– Значыць так. Тут намалявалася некалькі пытанняў, якія патрабуюць твайго ўдзелу. Дакладней, усё ж, твайго рашэння. Па-першае, на базу даставілі чарговы заказ, у якім ёсць два аўтамата FN2000. Тут адкрываецца дзве праблемы. Адна – гэта кошт комплексу вышэй, чым быў у маім заказе. Браць ці не браць, вырашаеш ты сам. Другая – у камплектацыі адсутнічаюць некаторыя опцыі, якія нам патрэбныя. Ведаю, што яны ёсць у нашага тэхніка на базе, але гэта дадатковыя выдаткі. Такім чынам, што скажаш?

– Ві, вось скажы мне, у нас ёсць альтэрнатыўныя рашэнні гэтага пытання? Нават можаш не адказваць. На бягучы момант, думаю, няма. Таксама думаю, што розніца, улічваючы стан майго рахунку, непрынцыповая. І нават тое, што прыйшоў няпоўны камплект – невялікая бяда, калі гэта ўсё ёсць у тэхніка. Згодная?