promo_banner

Реклама

Читать книгу: «Verzäll mer jet vun Kölle!», страница 2

Шрифт:

De Wohrheit üvver de Hellije Drei Künninge

Morje han mer Dreikünninge, un dann jeit dat widder los: Wo steit dat, dat dat Künninge wore, dat dat drei wore, un wä weiß jenau, wä do en dem joldene Schring em Dom litt, unsuwigger, unsuwigger. Un dann weed der Zeijefinger jereck: Beim Matthäus steit en däm singe zweite Kapitel nor jet vun Stänedeuter!

Jo, ich jläuv et bahl! Hallo! Su Froge sin för Kölle ruf- un jeschäftsschädijend. Zick johrhunderte vun Johre kumme Millione vun Wallfahrer un Touriste, öm die Reliquie vun dä Drei Künninge zo sinn, un dodrömeröm dä joldene Schring vun däm Nikolaus vun Verdun, un dodrömeröm widder dä Dom.

Wann et noh dä Kritikaster jing, mööt mer jo et Wappe met dä drei Krune entrecke. Un wann de domet ehts ens anfängs: Wat es met dä elf Flämmcher?! – Un dann künnste och dä Dom avriße un do e Parkhuus baue; dä steit nor do un su staats wäjen dä Drei usem Morjeland! – Un dä Matthäus kunnt jo och nit alles wesse, domols.

Su, un jetz ens schön der Reih noh un noh unse kölsche Logik.

Et müsse DREI jewäse sin. Einer jenöch, öm sich schlau zo maache. Dä beloort sich et Ovends de Stäne (kann nit schlofe, nächtlicher Harndrang, wat weiß ich). Dann ävver: Zo zweit kann mer sich jet vörnemme, mer schwaad dodrüvver unger Kolleje. Un: Zo drett deit mer et dann, dä drette sät: Auf, auf, meine Herren! – Et woren alsu DREI.

Et müsse KÜNNINGE jewäse sin. – Wä hatt domols Zick för Stäne zo beloore? Wä hatt domols suvill Jold, Weihrauch un Myrrhe, dat hä dovun noch avjevve kunnt? Wä kunnt sich üvver Woche vun doheim avsetze, öm ne Quös vun andere Lück zo söke? Un wä broht keine Arbeitjeber öm Sonderurlaub zo froge? – Et woren alsu KÜNNINGE.

Un mer wesse jo och, wie se heiße däte: Us däm persische Kaspar, däm hebräische Melchior un däm babylonische Balthasar han mer schön op Kölsch Käsper, Melcher un Baltes jemaat. Wä su schön medden en Kölle logiere deit, dä well jo och op Kölsch kommunizeere un he ankumme.

Un domet och alles demographisch pass, es dä eine nen Ahle, nen andere su dozwesche, un dann noch eine ne Junge.

Un Kölle es jo quasi en Weltstadt; un su kütt der eine he us Europa, dä andere us Asien, un dä drette us Afrika. Amerika jov et domols noch nit. Un mer muss et och nit üvverdrieve. – Un su denke die Lück, die wochelang zo Hundertdausende de Weihnachtsmät besöke un späder he Fastelovend feere: Die Drei sin jo wie meer, kummen vun fän un föhlen sich he sauwohl!

Un jetz ens leev Eldere: Wä well singe Pänz verbeete, als Dreikünninge erömzotrecke un Jeld för Jodes zo sammele? Un: Ich meine jo, dat die, die an dä Drei römmeckere, deselve sin, die die Mondlandung nit jläuve.

„Die Spölmaschin ben ich“

Wie dat esu jeit: Su alt wor die Spölmaschin noch jarnit, ävver se wor kapott. Nu froch mich nit, wie un wat; et dät sich nix. Zoehts hatt ming Frau et selvs probeet, all Knöppcher jedröck, noch nohjeloort om Beipackzeddel, wor jo alles schön avjeheff. Nix wächte un rächte sich. Un jetz wor ich dran. Nit, weil ich doför e Hängche han, nä, ich wollt ävver och jefroch wäde. Un weil de Verwandtschaff bei sujet immer zo minger Frau sage dät: Do häs doch ne Mann! Ja jo hät ming Frau ne Mann, ävver dä Mann ben ich. Mih well ich do jarnit sage. Un ne Montör anrofe kunnt ming Frau och. – Dä: Jetz kütt et Wochenengk, nöhkste Donnersdach jeit et.

No jov et jo ens e Leed, ich jläuv vum Jünter Eilemann, dat jing esu: „Ming Frau die hät en Spölmaschin, die Spölmaschin ben ich“. Ming Frau kannt dat Leed, ich kannt dat Leed; do moot nit vill jeschwaad wäde.

Als mer vör jod veezich Johr zosammejetrocke sin un dann jehierodt han, hatte mer kein Spölmaschin. Un weil ich als Kind immer der Mamm beim Spöl jeholfe un avjedrüch han, wor dä Brasel för mich nix Neues. Un wat noch dozo kom: Weil ich als Quos nit nor avdrüjje wollt, sondern wie die Jroße, alsu de Mamm un de Oma, och ens an die Poleun Topp-Posischen wollt, an et Spöle selvs, un ich dä Fähler jemaat hatt, dat minger Frau ens zo verzälle, loorte die mich nor an un dät mer en Spölkump un et Pril recke.

Ming Frau un ich, mer wore beidse Lehrer un hatten jrad dä Jung, do soß ich vör Johr un Dach em Lehrerzemmer ens widder nevven minger Kollejin, der Frau Jagla, dat wor die Frau vum Chefredaktör von he dä Rundschau, un mer sprochen üvver dit un dat un kome, woröm och nit, op et Spöle. Wat, sat die, ehr sid beidse em Deens, dozo e Kind, un dann kein Spölmaschin? Ich jläuv et bahl! Wat sin Sie dann för ne Mann un Vatter! – Dä Ress vum Vörmeddach han ich mich noch jeschammp, un am Nommedach sin mer zom Kaufhof jejange un han su e Dinge jekauf.

Nä, wat kann mer sich dodran jod jewenne! – De Oma hatt noch nen richtije Spölstein. Die nohm dat fass kochende Wasser vum Klüttehäd un dät dat en en Emaljekump schödde. Un dozo dann e paar Spritzer Zitronesaff. Et Fett jing tirek av un et wor jod för et Posteling. Un jrad et sonndachs dat met dem jolde Rand us Limoges en Frankreich! De Mamm dät dann späder heiß Wasser nemme met nem moderne Spölmeddel met Blömcher op der Plastikfläsch, die mer an de Dür vum Köhlschrank klevve kunnt.

No, dat kom mer alles widder huh, wie ich nevven der kapodden Spölmaschin stundt un mer de Häng fass am verbröhe wor. Ming Frau wor mem Trockedoch dran un dät sich jet fleute.

Och nä: Woröm kom dä Montör ehts am Donnersdach? Dat hätt ming Frau doch jet mih presseere künne!

Deselve Stroß

Ich han ens en derselven Stroß jewonnt wie dä Wolle Petry, quasi schräch jäjenüvver. Domols wor dat ävver noch nit dä Wolfjang Petry, och wann dä allt su heiße dät. Dat wor einfach su ne junge Mann, su wie ich, un wann mer sich soch, dät mer nicke udder Hallo! sage. Späder, als dä berühmp wor, woodt em Ferenseh e Poträ jezeich, un do däte se dat Huus schräch jäjenüvver von däm, wo mer domols jewonnt hatte, zeije. „Tä!“, daach ich, „Do loorste ävver!“, sat ich zo minger Frau. Su wor dat en Klettenberg.

Späder sin mer en de Ennestadt jetrocke. Do wonnte en unse neue Stroß, och widder schräch jäjenüvver, der Grönemeyer; dä wor ävver allt schwer berühmp. Hä hat kein Armbändcher wie dä Wolle Petry, dät ävver och nicke udder Hallo! sage, wann mer sich beim Stüssgen treffe dät, wie der Rewe domols noch heiße dät. Un durch uns Stroß jing och der Holger Czukay vun der Jrupp „Can“, wann hä vun singer Wonnung en der Lindestroß zor Bahn en der Öcher Stroß jing. „Tach!“, „Hallo“.

Mer kann su Stroße jo och historisch sinn, wo deselve Stroß sich durch de Johrhunderte entwickelt hät. Sage mer ens die Öcher Stroß. Alles, wat vum römische Colonia noh Weste moht, sage mer ens noh Belgica, moht do langs. Un alles, wat vum Weste kom, sage mer ens späder Oche, moht och do langs, nor ömjedrieht. Em Meddelalder de Künninge un Kaiser vun däm Karl dem Jroße singem Marmorstohl noh Kölle zom Schring em Dom, met dä Hellije Drei, die jo der Herrjott noch persönlich jesinn hatte. Noch späder fohr üvver die Öcher Stroß de Linnije F, jetz de Sibbe un de Eins, ävver nor erus. Wie jesaat, historisch. – Nemme mer ens de Bäche. Do leef der Duffesbaach met schönem klore Wasser us der Eifel noh unsem kleine Rom, schön langs der Moor. Ävver dann verkom dat, un an dem Bächelche däte sich Färver un Jerber breid maache. Un dat muss jestunke han! Noch 1862 schrivv der Ernst Weyden voller Äkel dodrüvver en singem Boch „Köln am Rhein vor fünfzig Jahren“. Un minge Schwijervatter, ne Schringer, dät mer vun dä schreckliche Bombardierunge em letzte Kreech verzälle, un wie en de Trümmere nevven däm, wat sing Werkstatt jewäse wor, de Dude kollraveschwatz om Trottewar loche. Jetz sin de Bäche en janz breide Stroß zo de Bröcke, un wonne, färve un schringere deit he keiner mih.

Tja, un dann jitt et die Stroß, off och deselve Stroß, wo mer Deile udder sujar si janz Levve verbraht hät. Vielleich sujar jebore es, wo mer em Kinderjade wor, wo mer, entweder en der Stroß selvs udder de Eck eröm en de Schull jejange es, un om Heimwäch met einem Foß om Trottewar un mem andere en der Sod noh Huus jestitzelt es. Un de Mamm dät allt em Finster lijje, un om Hääd dät et en der Pann brutzele. Op der Stroß woodt jespillt, un wann ens e Auto kom, dät mer die Automark rofe. En dä Stroß, immer noch deselve Stroß, un de Eck eröm en de Hötte, dät mer knutsche. Un mänch einer blivv Johre, un der eine udder andere si Levve lang he wonne. Un den Häns hät der Kuckelkorn vörrije Woch avjeholt, us singer Stroß.

Drei Künninge, Dömche, Luther-Pöppche

Su! En zwei Däch han mer Hellije Dreikünninge, un weil die Session dismol su koot es, trecke mer en veer Woche allt om Rusemondach durch de Stadt. Do muss mer he en Kölle höösch oppasse, dat mer dat schön usenander jefrößelt kritt. Et laufe jo jetz allt Sitzunge. – Spädestens hück weede die Künningsfijürcher met ehrer janzen Kumpanei us Deener, Sklave, Fraue un Kamele usem Katöngche jeholt un op de Finsterbank jesatz, su quasi vis-a-vis vun der Krepp, domet se wesse, wo et hinjeit.

No han die Drei jo för uns he en Kölle jet janz Spezielles, wäm verzäll ich dat!- Un als Fijürcher kannste se janzjöhrich kaufe; jeschnetz us Oberammerjau, jejosse, us Pappmaschee, us Plastik, un abstrak als Wäscheklammere. Un am sechste Janewar weed em Dom jeds Johr, ävver nor dann, nohm Huhamp dä Schring bovven em Jevvel opjemaat un mer kann die drei Köppche vun dä Hellije sinn.

Un weil die Drei beim Herrjott an der Krepp wore un ich jetz bei denne bin, ston ich no quasi tirektemang vörm Jesuskingkche. – Letz Johr frochte ne Jung sing Moder: Woher weiß mer dann, dat die dat wirklich sin? Drop die: Do Dööfche, steit doch dran: Kaspar, Melchior, Balthasar!

Mer kann die Drei als Kreppefijure en su Läden doför kaufe, un em Advent vör allem op dä Weihnachtsmät; mer han jo jenoch. Ävver auch als Andenke weede se jän us Kölle metjenomme. – No jitt et nit mih suviel Andenke wis fröher: do stundt jo bei fass jedem em Wonnzemmerschaaf en Jondel us Venedig, ne Eiffelturm us dem Paris, e Brandenburjer Tor, en Baumschiev met Alpe drop jemolt. Un üvverall dät mer sich Schnapsjläsjer besorje. Ävver wat dä jroße Renner wor un es un immer sin weed, sin die Dömcher. En alle Jröße, met Musik dren, op nem Postamentche, op ner Muscheldos, us Zink jejosse, mihstens su jet rötlich; un mer weiß immer, wat et es: e Modellche vun unsem Dom.

Un unjeloge: Die fingste en aller Welt. – Ich kannt ens einer, dä kunnt dat nit ligge, dat die Dömcher irjendwann ens op Fluhmät, he un och em Usland, lande däte. Hä dät die opkaufe un heimbrenge un stallt se en e Rejälche: endlich widder en Kölle am Rhing!

No hatte mer jo letz Johr Luther-Johr wäje dä Reformation vör fönfhundert Johre. Do hät die Firma Playmobil sich jedaach: Mer han Pöppcher vum Dürer un vum Goethe, woröm nit vun däm Luther? Un dat dät sich jot verkaufe, kom bei Pänz an un dät die met dem Mann bekannt maache. Ävver dat kunnt nen evangelische Pastur he en Kölle nit ligge, dat wor däm zo jewöhnlich. Hä dät su Fijürche opkaufe, usem Verkehr trecke, enschmelze un zo Bochstabe jeeße för janz Bedeutungsvolles: „Reformation II“. Tja, su sin su Theologe. Beim Amazon kannste die Pöppcher noch för 15 Euro kaufe, un en der Mayerschen weeden se för 2.99 verramsch.

En zwei Däch sin uns Dreikünninge an der Krepp anjekumme, am Siebte weed am Schring die Klapp zojemaat, am drette Febbuar, am Dach noh Leechmess, flüch dä Baum op de Stroß, un dat janze Kreppeschmölzje kütt em Katong widder op der Schaaf. Un am 12. Febbuar han mer dis Johr Rusemondach.

Wie singe die FC-Fans üvver uns Kölsche, un jrad die müssen et jo wesse: Mer sin nor ne Karnevalsverein!

Dreikünningestroße

Su, jetz han mer Dreikünninge hinger uns, mer setz noch e paar Däch en der Stuff en der Chressdachsdeko, un bei mänchem steit der Baum sujar bes Leechmess. Ävver jetz jeit et och met de Fastelovendssetzunge loss; Äschermettwoch es jo allt om 26. Febbuar.

Ich han mer no ens die Stroße vörjenomme, die met dä Tres Coronati zo dun han. – Zwesche Ebertplatz un Zint Angenis jeit de Nüßer Stroß, un quer drüvver läuf de Balthasarstroß. Dat es die längste vun dä drei Stroße, die noh C+M+B he benannt sin. Halde mer uns ehts ens rächs. Weil dä Balthasar däm Hellije Kingk Jold metjebraht hät, es he op der Eck och ne Juwellier un donevve ne Laden „Kinderträume“ met Spillsaache un Kinderklamotte. Et jitt och ne Bioladen; su e Kingk un Maria un Joseph solle sich jo jesund un zickjemäß ernähre. Un am Engk vun der Stroß es die Hülchrather Stroß, un links de Eck eröm hät en der Nummer Sibbe dä Heinrich Böll jewonnt, jo, dä Böll. Un do dä katholisch jedäuf wor, kunnt dä mem Balthasar och jet anfange.

Jetz retour. Do steit dä staatse Bau vun dä ahl Volksschull, jetz en Jrundschull. Un die Pänz om Hof han Paus un spille un juchze, un losse der Balthasar ne jode Mann sin. Wigger: ne Shaolin-Tempel för Kung Fu ze liere, ne Kinderjade, e Famillijecafé, un widder e Klamottelädche. Un dann op der Eck ne Blomelade, do kann mer dem Maria e Adventsjesteck metbrenge.

Rüvver üvver die Nüßer. Op der Eck der „Stüsser“ för ne Fröhschoppe, un et Kölsch koss 1.60. Op he däm Deil sin zwei Kioske, in einem kannste Jazz hüre, et jitt ne Vietnames, ne Spanier, nen Japaner. Un och ne Bestatter un en Weetschaff, die sujar zwei Bundeskäjelbahne hät. Deck un fett litt do die ahl Feuerwaach, bejrenz von Melchior- un Kasparstroß. Am Engk kütt quer die Krefelder, un mer süht Zint Dröck vum Böhm.

Quer litt die Stroß vum Kaspar, dä Myrrhe metjebraht hät. He sin vill Wonnhüser, ävver och nen Steuerberater; wä weiß, wat su Künninge zo verstüre han. Un för Studente jitt et e „Studierenden-Wohnheim“ un ene Kinderlade, en Ajentur för Schauspiller un ne Jewerbehoff för Solarenerjie: Wann de Sonn schön schingk!

En der Melchiorstroß (dä mem Weihrauch) litt ne Haufe vun sechs E-Roller; apaat! An einer Eck es noch en richtije Poss, an ner anderen ne Schuster; vun he sühste der Dom, wo die drei Künninge jetz wonne. Un en der Stroß jitt et e „Café Courage“, dat brohte die Drei bei Jott, mir ävver hück och noch!

Janz woanders litt die „Dreikönnigenstraße“. Do jeis vun der Vringsstroß en et Hirschjässje, üvver dat Plätzje „An der Eiche“, dann besste do. Et jitt „Tagediebe“ (Buch & Design), „Mona Lieschen“ (Kindersaache), de Weetschaff „Im Schnörres“ (et Kölsch 1.60), et Hotel „Hopper“, nen Kiosk un dann dä Klinkerbau vun der Jrundschull Zwirnerstroß. E Finster steit op un Pänz singe vun „Äpel, Nöss un Marzipan“. Un dann kütt dä „Trude Herr-Park“; vun däm Trude hätt ich jän e Fijürche för uns Krepp.

Un jetz et Engk vun dä Tour. Et Bürjerhuus Stollwerck, met Kultur noch un nöcher.

Su, jetz wesst Ehr all met Dreikünningensstroß Bescheid. – Ävver wo woss die Oma noch Bescheid? – Na klor, am Dreikünningenspöözje!

Dud un nit verjesse

Jedes Johr em November trick en klein Prozession vun der Antoniterkirch en der Schelderjass noh Zint Apostele am Nümaat, un em nökste Johr retour. Katholisch, evanjelisch, Stadt Kölle, Bestatterverband; Käze, e Jedenkboch. Un öm dat jeit et, öm dat, wat dodren steit: Name.

Die Name en däm Boch, dat et janze Johr en einer vun dä zwei Kirche medden en Kölle litt, sin die vun Unbedachte. Lück, die allein jestorve sin, die kein Verwandte mih han, die keine mih han, dä sich öm se kömmert udder kömmere well, Minsche, an die keiner denk, die keiner bedenk, wie jesaat: Unbedachte. Un för die et kein Troorfier jov.

No steit en der Bibel: “Ich han dich bei dingem Name jerofe“; der Herrjott also uns.

Der Name es dat, wat uns vill bedück. Wann dä verhunz weed, wäde mer iggelich. Mer passe op, dat dä jo korek un öntlich jeschrevve weed. Mer söke, wä noch esu heiß. Wann einer jebore weed, muss dä en der ehschten Woch ne Name krijje, om Standesamp. Ävver mer bruche jo nit nor ne Name un en Dauffier, öm ne neujeborene Minsch öntlich en Empfang zo nemme. Mer well met singem Name jo levve, sich zeije, Spure hingerloße. Un am Engk vum Dag sollt mer ne dude Minsch och öntlich unger de Äd brenge. Met nem Name, met singem Name.

Un die, die ich evvens jenannt han, die sorje doför. Jeden Mond jitt et en Dudeanzeich met alle Name, schön fett jedröck, un nen Joddesdeens; dat eine Johr he, dat andere do.

En der Antoniterkirch pass dä Barlach-Engel op Boch, Name un un uns Jeschwister ohne Daach om Kopp op. En Zint Apostele die Veezehn Nuthelfer. Un en Düx un om Südfriedhoff en Zollstock sin Jravfelder, wo die würdich unger de Äd kumme, un op ner Sül ston ehr Name.

Un mer lis die Name, vill schöne, ahle Name, ville vun Hellije, die noh der Dauf op dat Weech oppasse sollte. Wann mer die lis, sin dat ming Name, un dinge, un unsere. En dä Minsche, die en kölsche Hüser, op unsere Stroße un Plätz jewonnt un jeläv han, un jestorve, künne mer uns selver finge. Un wann einer si Levve nit esu jepack hät, udder dat Levve en jepack un jeschöddelt hät: Es bei uns immer alles su jlatt jelaufe? Hät mer nit av un zo schwer Jlöck jehatt, ein, zwei Hängk, die eine jefoht un jehalde han, un vöranjedrevve?

Bahl jeit widder die Prozession, bahl weede widder Name opjerofe, bahl weed widder jebedt. – Un ich denke bei mich: Nor weil mir uns nit verlore han, han mer uns dann allt jefunge?

Eikall

Nä, wat dät dat Leevje en dem Kinderwage strohle un laache, die Äujelcher opjeresse. Et loorte sing Mamm an, Öhrcher un Mühlche wick op, öm jo jarnix zo verpasse. Wie et an dä Leppe vun singer Mamm hing! Loore un lihre, wie die sich bewäje däte! Hüre un lihre, wat de Mamm do sproch! Un wie die Mamm am schwaade wor, wigger un wigger, un wie se et Jeseech vertrok, jet lächele, dann laache dät, un dann woodt se widder ähnz. Dat Kingk kunnt sich nit satt dran sinn.

Dann wor de Mamm mem telefoneere fädich un dät dat Händy en de Handtäsch. Jenoch jeschwaad. Wat se ävver och all an de Jäng hatt, ohne Händy wor dat alles jar nit mih en de Reih zo krijje. Un Fründschaffte met der un der moot mer fläje, do moot mer och ens Zick zom Telefoneere envesteere.

Dat klei Püngelche dät „Eh, eh!“ maache. Nix do, jetz woodt Jummi jejovve, av zor Tagesmutter un dann wigger. Su nen richtijen Eikall wor dat nit. Die Frau hatt jo nit met sich jesproche. Un dat Kingk hatt jedaach, et weed met em jesproche. Ävver dat Leevje hatt de janze Zick de Mamm fixeet, Aug un Ohr nit vun ehr jelosse. Ävver de Mamm dät et jo jarnit anloore un en sing Richtung spreche. Die sproch en de Jäjend, die sproch en jet eren. Ov dat Kleine allt bemerke dät, dat do jarnit met em jesproche woodt, dat et jarnit jemeint wor? Un weil et noch nit woss, wat e Händy es, wor dat för et en Eikallerei.

Av un zo süht mer noch ens ne Eikaller vum ahle Schlaach. Dä einfach nor vör sich hin brabbelt, alles kommenteet, udder am Schänge es. Die Eikallerei hät jo dä Vördeil, dat mer keinem zohüre muss. Nor sich selver. Dat määt dann doch Vill einfacher. No muss mer nit immer met sich de Meinung deile, met allem enverstande sin, wat mer evvens jesaat hät. Mer kritt et ävver schneller widder en de Reih.

Eikalle jitt et su un su, un dann noch esu. Der eine es laut, dä andere mih leis, mänch eine kann mer verston, bei andere höört mer nor su e Jebrabbel, un süht dat Leppespell vum Schwaade. Ävver nit jeder Eikaller hät ne Hau. Mer selver jeit doch, wann mer allein es, durch de Wunnung: Jetz dun ich mich wäsche, dann dun ich mich antrecke, dann maach ich de Bedder. Dann drink ich Kaffee, dat han ich mer och verdeent! – Dat es Denke, ävver met jesproche Wöder. Dä Dichter Kleist nannt dat „Die allmähliche Verfertigung der Gedanken beim Reden“. Also: Eikalle mät schlau!

No wolle mer hoffe, dat dat Leevje em Kinderwage bahl jrößer un händyfähig weed. Un kommunizeere kann. Dann versteit et och sing Mutter besser.

Ens öm der Block trecke un bedde

Nu jot, Kölle es en jroße Stadt, sujar met ner Million Minsche, do kannste nit alles wesse un kenne. Un kriss och nit alles met.

Un wat Relijon un Kirch anjeit: Dom, Dreikünnije, Romanische Kirche, Fronleichnamsprozession: jeschenk. Ävver et jitt immer noch su versteckte klein Saache, wie dat Prozessiönche, vun dem ich he verzälle well.

Hück es Donnersdach, un am nöhkste Sonndach, op Dreifaltichkeit, jeit die Prozession en Zint Apostele, tirek am Nümaat. Die trecken allt vör Fronleichnam un Dom un Müllemer Gottestracht durch ehr Karree, un die Apostelslück sagen dat och klor un laut: Mir dürfen allt vör dem Dom jon, nor meer!

Ehts en Mess en der schön ahl un jroß Kirch, dann weed erusjetrocke, wie vill Lück et eintlich nor noch vun Verzäll, ahl Belder un Erinnerunge an de eije Kindheit kenne: Streukinder usem Kinderjade vörop, e paar Messdeener met Klingele un Fähncher, en jroße Musikkapell met vill Tröte, wall fuffzich, sechzich Mann, der Hemmel, von veer staatse Käls jedrage, e Pastürche drunger, dat met e nem Brokatdoch de Munstranz drät. Un wann de Sonn schingk, hät der Herrjott och sing Freud un löt alles schön leuchte. Der Kirchenchor, de Frauenvereinijung, dann die, vör die die Apostelskirch noch vill bedück. Die jon nit nor, die schreiten, ävver nit mih em Block un en Reihe, die Zigge sin vorbei. Vill Leeder weeden jesunge, die ahle Leeder, die mer ävver met Schmackes singe deit, als wöre mer all Kummilionskinder un däten uns met Stolz he zeije.

Un dat deit die Prozession jo och. Mer soll sich, ov schwer fromm udder nit, wäjen singer Relijon, singem Jlauben nit versteche, un wann johrhundertelang met Hellijem Kölle un Treuester Dochter Roms renommeet woodt, kann mer dat jo och noch ens e kleibitzelche zeije.

Also: Us der Kirch erus, rächs zom Adenauerdenkmol hin, dä jo us dem Veedel he kütt un en dat ahle Apostelsjymnasium jejange es, dann en de Apostelsstroß. Un wo jetz en Bochhandlung es, en Nr. 7, hät ens Karl Marx jewonnt; wie dat su jeit. Et Gloria, fröher e Kino, jetz sujet wie e Thiater, dann kütt en Danzschull, un en zwei, drei Schauun Wonnungsfinster süht mer klein Altärche, met nem Mutterjöddesje, Blome un Käze. Dann ne jode Metzjer, en schön Bäckerei, un dann sin mer allt an nem Plätzje, wat se nom Müllewitsch benannt han, un dä muss jetz och als Fijur do op ner Bank setze; för Selfies. He stundt fröher eint von dä Stationsaltärcher, wo mer anhalde dät, bedde un singe, un dann wigger trok. Jetz trick mer nor noch wigger. Jeder bedd för sich un summp met der Blaskapell. De Ihrestroß, de Walljass; un dann doch noch ne Stopp, an der ahl Jrundschull. De Trapp es dekoreet, un Pänz un Lehrer solle jo nit ohne Sän blieve. De Palmstroß erin, un an nem Huus driht der Orjelspalm si Örjelche. Ren en der Friesenwall, zor Meddelstroß met dä düüre Klamottelädche. Un do hööt mer allt die schwer Jlocke vun Zint Apostele; jetz hät mer et bahl jeschaff. Noch et Tantum Ergo, wat dä Thomas vun Aquin jo en Kölle jeschrivve hät, un der Schlusssän. Dann räump Bruno, dä flissije Küster, Altar, Käzeleuchter un Teppich fott. Un dann jeit dat Pfarrfess loss: Et Kölsch läuf, de Rievkoche brutzele, et weed verkimmelt un jemümmelt. Un jeschwaad. E Dörp en uns Millionenstadt.

Un do mer dis Johr he em Veedel nen Stadtlauf han, kütt ehts die Prozession un dann die Mess. Un stell der vör: Dä Wäch jeit dismol ömjedriht! Dat es jo wie beim Rusemondachszoch zick e paar Johr. Ävver bei uns en Zint Apostele nor eimol en achhundert Johre!

Бесплатный фрагмент закончился.

950,89 ₽
Жанры и теги
Возрастное ограничение:
0+
Дата выхода на Литрес:
22 декабря 2023
Объем:
112 стр. 5 иллюстраций
ISBN:
9783939666516
Издатель:
Правообладатель:
Автор
Формат скачивания:
epub, fb2, fb3, ios.epub, mobi, pdf, txt, zip

С этой книгой читают

Эксклюзив
Черновик
4,7
257
18+
Эксклюзив
Черновик
4,9
46