Читать книгу: ««ЗАМАН-АЙ»», страница 2

 
Жидіп түсті шаштары кей аймақта!
 
 
Ақырзаман төнді ме енді өңірге?
Аман адам қалмады елде бір де!
Жалғыз көзді,
Немесе екі басты,
Сегіз аяқ құлындар келді өмірге!
 
 
Жерұйық қой –
Бабамның қойған аты.
Осы жерде қағылған ой қанаты.
Құрбан болды бəрі де
Адамымен
Қоса шегіп зардапты хайуанаты!
 
 
Түз көктемі тəрізді қыз көктемі,
Тырналарым ұшатын тізбектеліп.
Браконьер бездірді аққуымды,
Мың шақырым жырақтан іздеп келіп!
 
 
Ішудейін ішуші ек бұл қымызды,
Жоғалттық біз сол қымыз,
Күлкімізді.
Браконьердің көкесі Хрущев боп,
Шұжық қылды қаптаған жылқымызды!
 
 
Басқа салса белгілі көнетінің,
Дəнмен бірге тыңайтқыш – себетінің.
Қаратаудың сиыры сойдақтанды
Азуындай Баскервиль төбетінің!
 
 
Жауыздығын заманның ұққан халық
Жатпақ емес көршілес жұрттан қалып.
Бөгеттердің қуатты винттерінен
Есеңгіреп шығады ыққан балық.
 
 
Қайғы басқа бүгінде,
Күйік басқа.
Өзендерді мақта үшін буып таста!
Су бетінде дөңкиіп жатты талай
Көксеркенің мандайы тиіп тасқа!
 
 
Ақылды аттап,
Əдептен асқан адам,
Жетеді енді!
Алдың – құз,
Баспа қадам!
Кесіріңнен
Су сепкен қанатымен
Қарлығаштар жоғалды астанадан!
 
 
Мұзға айналып көктайғақ күздің қары,
Шашылды оған қыс бойы тұздың бəрі.
Жиналғандай жақсының қазасына
Қаламыздың көбейді…
Құзғындары!
 
 
Безіндіріп құмдағы,
Саздағы аңды,
Жер соқтырды,
Жылатты мəз даламды.
Қоғам азған,
Ер азған,
Заман азған…
Бірақ жерім дəл бұлай азбаған-ды!
 

Рухани өмір, яки өнер дүниесі

 
Қайран өлең өшпеген,
Көнермеген!
Пірім дер ем,
Сұрасаң егер менен.
О заман-ай!
Қас дұшпан қалмағандай
Қаншама жыл ұстастық Өнерменен!
 
 
Толып жатыр дəлел мен дерек тегі,
Тамақ қана адамға қорек пе еді?!
Жерің қажет,
Жердегі кенің қажет,
Ал өнерің ешкімге керек пе еді!
 
 
Бас иеді тірілер мүрделерге,
Бас имесе,
Олармен жүрме бірге!
Талант жолы – кəдімгі азап жолы,
Талант жолы – тірелген түрмелерге!
 
 
Дарын иесін Ел ғана бағалады:
Үкі тақты,
Тұлпарын тағалады!
Ақырзаман келгенде
Асыл жандар
Алыстағы ауылды паналады.
 
 
Заман болды,
Кез болды Арың сыздар.
О Жасаған!
Жақсының бəрін сызба!
Басты талай өмірде,
Басты талай
Дарындының орынын дарынсыздар.
 
 
Өтті күндер,
Ол – тарих,
Ол – бір аңыз.
Қажет тапсақ – Айға ауыл қондырамыз.
Малың керек,
Малыңның сүті керек,
Керек емес алайда домбыраңыз!
 
 
Қылыш жанып қара күш білегіне,
Қарамады қалың ел тілегіне.
Қайран Өнер!
Қаншама айырылып
Зар боп қалдық біз оның сілеміне!
 
 
Түрмелерге тықпалап тілге өжетті,
Таққа талай қонжиттық… кіл көжекті!
Ақырында, бауырым,
Ақырында
Əн мен күйді ұқпайтын күнге жеттік!
 
 
Енді, міне, бұл өнер тоқырады.
Пайда болды заржақтар оқыралы.
Операда бүгінде
Бірен-саран
Келім-кетім қонақтар отырады.
 
 
Бұғаулама,
Дарынның қи шідерін!
Шідерменен не істемек биші керім?!
Қойың керек,
Қой бағар шопан керек…
Керек емес бірақ та күйшілерім!
 
 
Домбыраның жаңылып пернесінен,
Қашып көрдік қазақтың термесінен.
Басшыларды,
Қаншама іздесең де,
Көре алмайсың сурет көрмесінен!
 
 
Өнер мұңы əйтеуір тарамайды.
Қашан бізді талдайды,
Даралайды?!
Концерттермен бітеді барлық форум,
Кейбіреулер оған да қарамайды.
 
 
Болса керек қонбайтын əн басына,
Басын изеп бір келген жолдасына,
Асығады қаланың сыртындағы
Дачаларға,
Мініп ап «Волгасына».
 
 
Сынар ма екен таланттың тағы сағы:
Шын асылға мың масыл жабысады.
Концертте емес,
Қалталы
Əн-күйменен
Ресторан залында «табысады».
 
 
Тауға ұрыңыз бұл басты,
Тасқа ұрыңыз!
Тарихыңды жамандап бастырыңыз!..
Қымызыңды ішелік,
Етіңді жеп,
Керек емес ал ескі дəстүріңіз!
 
 
Көне заман күйлері – дана нұсқа,
Өнерпазды мəпеле,
Аман ұста!
Театрдан үнемдеп,
Үш əуейі
Бір жартылық ішеді демалыста!
 
 
Жақындадық дегенмен мұратқа анық,
Жапа шеккен құрбандар тұр ақталып.
Көп, əрине, көбіктер,
Көпіршіктер,
Талғамсыздан тұрмайды бірақ халық!
 
 
Сыйлы төрге таласып орынсыздар,
Жанымызды қарыды барынша ызғар.
Қай заманда болмасын,
Қай қоғамда
Жасамаған өнерді дарынсыздар!
 
 
Дарын – менің əулием,
Кенішім де.
Айқасамын,
Күресем сол үшін де!
Көре-тұғын көз болса,
Əттең, шіркін!
Өнерпаздар жетеді ел ішінде!
 
 
Тербетеді халықты жүрек жыры,
Толып жатыр дарынның жүдеу жылы.
Талай ақын тамаша өлең жазған
Аэропортта,
Вокзалда түнеп жүріп!
 
 
Осы өлең – биігің,
Қанатың да.
Оқи-тұғын дұғаң да,
Аятың да!
Авторы оның жүреді қырық жылдай